Gezien: Elder, Doornroosje, Nijmegen

Het waait hard buiten op deze donderdagavond en we staan buiten in de rij te wachten om ook binnen weggeblazen te worden. Elder beviel me al goed op de plaat en live smaakte het optreden op Sonic Whip vorig jaar ook gewoon naar meer. Slomosa stond daar toen ook en is nu voorprogramma in Doornroosje.

Het is uitverkocht en ik ben laat, Slomosa is al begonnen en ik sta buiten wind op te vangen in de rij, blij als ik naar binnen kan. Achterin is het druk, mensen vullen de kleine zaal weer eens niet goed aan vooraan, maar goed. Ik kijk Slomosa maar even van een afstandje aan, want ik had ze toch al eens eerder gezien. De band uit Bergen, Noorwegen, heeft een aangename sound in de hoek van fuzzy stoner of sludge. Of ‘Tundra Rock’, zoals ze het zelf geloof ik noemen. Geïnspireerd door bands als Kyuss, Queens of the Stone Age en Sleep, zo lezen we bij de beschrijving. Ja, het is wel toegankelijk, zeker met dit soort melodieuze zang. De zang van Benjamin Berdous is een beetje hoog en net wat zoetig voor mijn smaak, maar wel leuk zijn de koortjes met de bassiste (Marie Moe), die ook prima zingt trouwens en haar bas(geluid) buldert en trilt fijn door de kleine zaal. Bij momenten wat simpel, maar wel heerlijk zijn de dikke fuzzy riffs, die de boel als mokerslagen aan elkaar slaat. Toch wel even een aardige opener om de boel op te warmen.

Tijd om naar voren te lopen, want Elder wil ik niet achterin half zien en horen, dit wil ik wat beter ondergaan. De Amerikaanse band is actief sinds 2006, alleen zanger/gitarist Nick DiSalvo is nog over van die begintijd dacht ik, al speelt Jack Donovan bas sinds 2008. Ik volg de band pas sinds 2019, als ik mijn scrobbles mag geloven. De laatste albums Omens (2020) en Innate Passage (2022) ken ik daardoor nog wel het beste, ouder werk heb ik nauwelijks gedraaid. Vanavond krijgen we wel wat van dat oudere werk voorgeschoteld, al blijft de focus op Innate Passage met drie nummers. Lekkere lange nummers. Ja, Elder is niet vies van songs van meer dan tien minuten, dus in die anderhalf uur krijgen we maar acht nummers te horen, maar die zijn dan wel een avontuurtje op zich. Met name het latere werk bevat meer (mellow) progressieve rock/heavy psych dan vroeger, toen ze meer in de hoek van stoner/doom zaten. Sfeervolle progrock, maar dan in een moderner jasje, zou je kunnen zeggen, met (tegenwoordig, in elk geval) dus genoeg variatie binnen nummers om je niet te vervelen. Ik let nogal op het gitaarwerk van DiSalvo en die doet dat toch erg smaakvol en ook zijn zang is echt wel een stuk beter of aangenamer geworden in mijn oren, een beetje hoog ook, maar hier vind ik het wel aardig. Het is ook wel een herkenningspunt voor deze band. Overigens zingt hij best wel sporadisch, als je er op gaat letten. Hij laat zijn gitaar meer zingen. Af en toe zingt hij ook in koor met de – overigens lekker beweeglijke en uitstekende – bassist. Op rechts een vijfde speler, die er vorige keer volgens mij niet bij was, of ik heb er geen actieve herinneringen meer aan. Op toetsen/synths zorgt deze man (ik neem aan Fabien de Menou) wel voor die extra mellow-achtige sfeer, dat ik herken van de laatste platen. Mike Risberg is de andere (lead)gitarist op links (voor de kijkers), die grappig genoeg in mijn beleving vooral in de laatste nummers veel soleert. Maakt niet uit, dit vijftal weet zowel mooi ingetogen pingelspel en emotie/sfeer uit te stralen als even lekker hard op het gas te gaan

Hooguit wordt je een beetje overspoeld met alle mooie ideeën en lang uitgewerkte structuren, je gaat bijna voor lief nemen hoe goed ze dit allemaal doen (na een uurtje van dit magnifieke spul). Het blijft op hoog niveau wat ze doen en dat went ergens. Wat een drummer trouwens, die blijft ook maar dooooorgaan. Hier en daar zou ik persoonlijk wel wat vaker van die dikke riffs of headbangmomenten toevoegen, neem al gelijk het als eerste gespeelde “Catastasis”, dat van die bijzonder smakelijke riffs heeft in het begin. Meer van dat! Maar goed, misschien hebben ze meer uitdaging in progressieve fratsen en mooi uitgewerkt gitaarpingelwerk in plaats van wat simpele power chords. Aan de andere kant, het oudere “Gemini” in de toegift klinkt dan toch wat minder na al het geweldige werk daarvoor, dus ze zijn denk ik wel behoorlijk gegroeid in de loop der tijd.

Ja, wat een uitstekende band is het toch en wat zijn ze goed in vorm vanavond. Technisch vernuft gaat hand in hand met goede en interessante composities, knap soleerwerk, goeie progressieve elementen, fijne tempowisselingen, stoner-riffs en een fijne dosis sfeer. Genoeg om toch maar even Innate Passage op vinyl aan te schaffen na afloop. Pittige prijzen tegenwoordig, denk ik op dat moment, maar die 30 euro blijkt later een hele mooie dubbelelpee op te leveren, met wit vinyl zelfs. Gaaf. Mooie souvenir van een uitstekend avondje in Doornroosje.