POM maakt best wel toegankelijke pop/rock voor mijn smaak, gemiddeld genomen dan.
Maar de band uit Amsterdam heeft mijn gun-factor. Vanaf 2020 wel eens gedraaid, maar sinds de online versie van Eurosonic/Noorderslag 2022 (check hier)
definitief op mijn radar. Gewoon een lekkere vlotte band. Met een een zangeres met vlechtjes. Ja, dat is leuk.
Het is koud en ik ben blij binnen te lopen in het warme Merleyn, iets na tienen. Het komt nu wel even handig uit dat de eerste band om 22:10 begint, kan ik even rustig de jas ophangen en een biertje bestellen. Het café is al aardig gevuld, maar de avond is zeker niet uitverkocht. Mood Bored trapt af vanavond, een trio vrienden uit Tilburg, die elkaar kennen van de Rockacademie. Indierock ‘met een eigen geluid vol poppy hooks, punky basslines en rauwe gitaren’. Zangeres Myrte Driesenaar speelt ook bas en daar komt inderdaad af en toe lekkere postpunk-achtige baslijntjes uit. Goed dat het trio elkaar zo af en toe de ruimte geeft zodat er maar een instrument klinkt, dat houdt het dynamisch. Sommige metal-acts met een volgesmeerd geluid kunnen daar nog wat van leren. De band is vlak voor aanvang nog een klein beetje gespannen lijkt me, maar ze komen snel in een lekker vlotte flow. Met daarbij ook de wat droge, simpele, maar goede rake klappen van drummer Timo de Wit en het smaakvolle ruimtelijke gitaargeluid uit de Fender Telecaster van Daan Stuyven. De nummers zitten dus wel goed in elkaar. Misschien met wat zoete zanglijntjes, maar ik kan het wel hebben, zeker als in de laatste paar nummers het tempo goed omhoog gaat en de band er nog even alle energie uitperst.
Het vijftal van POM begint niet heel veel later met hun vrolijke en dansbare set met een lichte bite. Smaakmaker hier is toch echt de innemende vriendelijke en uitbundige zangeres Liza van As, die ook nog refereert aan het optreden op de ‘zomerfeesten’ in 2022, die overigens al jaren de vierdaagsefeesten worden genoemd. Ik vind dat wel grappig om iemand buiten Nijmegen nog over de zomerfeesten te horen praten, al was het nog mooier geweest om het over het Valkhof Festival te hebben, toch de echte smaakmaker binnen dat feestgebeuren. Enfin. Het grotendeels jonge publiek slikt deze muziek natuurlijk ook heel goed, al lijkt de zaal iets minder vol te staan dan bij de vorige band. Er kan weer enthousiast gedanst worden op deze aanstekelijke ‘fuzzpop’, zoals ze dat zelf noemen. De eerste nummers vind ik nog wat toegankelijker (om het even vriendelijk te zeggen) dan de vorige band, waardoor ik er ook even in moet komen. Het is wel voorgesneden koek, maar ook hier komt langzaam de schwung er in, de fijne stevige noot en wat nodige dwarsheid. Het vijftal heeft er duidelijk veel plezier in en dat werkt ook wel aanstekelijk. Prachtig intermezzo en wat atypisch voor de band is (dacht ik) “Enjoy” een ‘coming of age’-nummer dat emotioneel/persoonlijk is voor de zangeres, zo legt ze uit. Gaaf hoe intens ze hier zingt met extra volume en net wat dwarser dan de andere nummers, ik hou daar wel van. Iets verder in het optreden zitten wel de betere en/of bekendere nummers van POM geloof ik, en dat zorgt voor extra energie en opwinding in de zaal en daar kan ik inmiddels goed in meegaan.”Down the Rabbit Hole” wordt flink meegzongen natuurlijk. Dat nummer, maar ook eerder uitgebrachte singles als “Piglet”, “Earth Sick”, “Kim” en “Eat me, I’m Sad” staan gek genoeg helemaal niet op het debuutalbum We Were Girls Together. Maar goed. Ik heb dus een kleine crush voor deze jonge, sympathieke band en ze zorgen hier voor een prima presentatie van hun materiaal live.