Gezien: Oh Hiroshima, Merleyn, Nijmegen

Twee post-rock bands vanavond in Merleyn, dat is fijn. Dat rijmt. Doornroosje heeft het over “sfeervolle Europese postrock” en dat is zeker de verbindende factor tussen de twee acts vanavond, waardoor het ook een sfeervol avondje wordt in dit gezellige en lekker gevulde achterzaaltje.

TÖRZS mag aftrappen, het loopt inmiddels al richting half elf, dus dit wordt weer een latertje.
De band uit Budapest is de grootste instrumentale post-rock band van Hongarije, zo lezen we in de beschrijving. Ze zeggen zelf vanavond heel trots te zijn om in het voorprogramma van Oh Hiroshima te staan, ze draaien hun albums ook grijs. Het trio zet zorgvuldig een typische post-rock sfeer neer in een loom en kalm ritme, melancholisch zoals dat in dit genre goed past, hier en daar wat groter en scherper aangezet door het fijne geluid van de gitarist, die hier toch wel het voortouw neemt. De bas en drums staan simpel in dienst van de gitaar, zo lijkt me. Ook wel fijn is dat deze gitarist, net zoals bij Oh Hiroshima geloof ik, het wat minder zoekt in gitaargeshred, maar wat meer in effecten en fatsoenlijk soleerwerk. Lange uitgesponnen nummers verder dus, zoals je kunt verwachten. Op zich fijn maar wel wat loom, pas bij het laatste nummer gaat ook het tempo wat omhoog. Een van de vele bands van dit soort, zou je toch zeggen, maar toch aardig en sowieso fijn om weer eens wat post-rock te horen op een podium in Nijmegen. Mooi artwork heeft deze band trouwens, zie de hoes van T​ü​k​ö​r.

Oh Hiroshima dan, uit Zweden, dat eerder in het voorprogramma van het bekende God Is An Astronaut stond, maar nu met een eigen tour bezig is. Ze doen in deze tour na Nijmegen ook nog de Nieuwe Nor aan in Heerlen en De Kroepoekfabriek in Vlaardingen. Even wat achtergrond. De band werd in 2007 opgericht door Leif Eliasson en Jakob Hemström (gitaar/zang), later vergezeld door Simon Axelsson (bas) en Hemströms jongere broer Oskar Nilsson (drums). Leif Eliasson zou de band in 2018 hebben verlaten, en ook Simon Axelsson zou begin 2021 hebben aangekondigd de band te verlaten. Wie hier dan op bas en extra gitaar spelen is me onduidelijk. Even in mijn eigen statistieken terugzoeken, deze band draaide ik voor het eerst in 2019, maar verder heb ik daar niet zo veel actieve herinneringen aan. Zoals wel vaker trekt Merleyn me hier gewoon over de streep, door even te bekijken en te beluisteren wat er op het programma staat daar. Een no-brainer trouwens, voor dit soort bands. Oh Hiroshima heeft, vergeleken met TÖRZS, er dus een extra gitarist bij en dat zorgt gelijk voor een wat voller en rijker geluid, wat massiever en gelaagder. Minder typisch post-rock ook, althans ik merk hier meer invloeden en ze benaderen het soms ook wat directer met wat sludgy en/of post-progressieve rock, en ergens ook een vleugje wave of post-punk wellicht zelfs. Op het album Myriad (uit 2022) experimenteren ze (de twee broers) met een nieuw geluid, waardoor ze wat meer afstand nemen van de traditionele post-rock, zo lezen we in de beschrijving en dat blijkt hier ook wel vanavond. Het blijft nog wel post-rock in de basis. Sporadisch wordt er gebruik gemaakt van de synthesizer door de gitarist op rechts en bassist op links. Opvallend is daarbij de zang van zanger/gitarist Jakob Hemström, die hier en daar prima op een (was)verzachtende manier zingt en in de mix is gezet. Hier en daar ook niet helemaal zuiver op de korrel, maar dat stoort me minder dan sommige andere bands die post-rock met zang proberen te combineren. Ook de bassist zingt hier en daar mee. Nou goed, dat geeft het geheel een wat andere lading dus, al zijn grote delen nog steeds instrumentaal. Het gaat er af en toe lekker tegenaan, maar ook de sfeervolle lading ontbreekt niet. Smaakvol bandje op een doordeweekse woensdag.