Weekplaat 24-5: The Smile – Wall of Eyes

Is het live spelen van je eigen oude afgelikte nummers nog wel leuk na verloop van jaren? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Ik weet niet precies waarom Thom Yorke en Jonny Greenwood met The Smile begonnen (samen met drummer Tom Skinner), maar op de een of andere manier voelt dat materiaal bevrijd van alle lasten. Het historische juk afgeworpen en herboren.

Het plezier spat er vanaf, zo bleek live op Down The Rabbit Hole 2022. Vooral bij Yorke zelf dan, die lekker ongedwongen met wat maten in een oefenhok leek te staan spelen. Niet omkijken, maar fris allerlei nieuwe wegen verkennen. The Smile klinkt ook op Wall of Eyes beweeglijk en vrij, en duikt af en toe lekker het experiment in. De band ‘speelt met meer jazz, kraut en progrock invloeden en een lossere, wildere sound’, treffend opgeschreven op Wikipedia. Onvermijdelijk klinkt het toch als een prachtige Radiohead-reïncarnatie, met dezelfde melancholische sfeer en treffende weemoedige prachtzang van Yorke. Mooi vind ik “Friend of a Friend”, dat wat zoetig is ingepakt, maar wel prachtig uitpakt. “Read the Room” ontwikkelt zich knap (gelaagd) , maar pas in de tweede helft. Ook “Bending Hectic” heeft een (rigoureuze) overgang (vanaf 5:30) naar een magistraal stukje gitaardoom op volle sterkte. Een orgastische explosie. Briljant! Misschien is Wall of Eyes verder wat timide wat betreft gitaarwerk, tempo en dansbaarheid bijvoorbeeld, maar je kunt fijn wegdromen op bijvoorbeeld het licht ritmische titelnummer “Wall Of Eyes”. Er is altijd wel wat te ontdekken. “Teleharmonic” en “You Know Me!” pakken me dan wat minder, daar mis ik wat voelbare emotie, maar verder is The Smile het beste wat Radiohead nooit uitbracht.