The Bony King of Nowhere heeft wel wat van de magische warme gloed van Radiohead/The Smile, misschien in de wat eenvoudigere, meer weemoedige vorm. Prachtig uitgewerkt in mooie emotievolle akkoordenreeksen en aangenaam ruimtelijk geproduceerd. De zang van Bram Vanparys heeft ergens ook wel iets van Tom Yorke, meeslepend vanuit de ziel. “Almost Invisible” is van een ongekende pracht, ongetwijfeld op mijn bordje gekomen door het Belgische radioprogramma Duyster, dat wel vaker mijn softere kant naar boven haalt. Wat een mooi nummer.
De Gentse singer-songwriter is al wel langer bezig, rond 2015 nog even als Bony King op het album Wild Flowers, maar sinds het 2018 album Silent Days weer onder de volledige naam. Everybody Knows liet even op zich wachten dus. Op het album wordt hij begeleid door gitarist Vitja Pauwels (Naima Joris), pianist Hendrik Lasure (Tamino, Bombataz), drummer Simon Segers (Sylvie Kreusch, Stadt) en bassist Jasper Hautekiet. Naast Neil Young en Bob Dylan putten zijn nieuwste composities ook inspiratie uit meer hedendaagse artiesten als PJ Harvey, Blur en Nick Cave, aldus de begeleidende tekst op Bandcamp. Nou goed, niet alles schiet raak in mijn ziel op dit album, maar hier en daar zitten er wat pareltjes tussen waar je schaamteloos over kan mijmeren en zwijmelen. Ja, zoet beleg kan ook wel eens lekker zijn. Binnenkort te zien in EKKO in Utrecht, maar dat is al ram uitverkocht. Maar ik kan me voorstellen dat er snel meer en grotere optredens zullen volgen.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 
Pingback: Gezien: The Bony King of Nowhere, Doornroosje – tbeest