In de carnavalsweek ga ik liever naar een concert. Maar het treft, want in Merleyn is de band verkleed. Maar we kunnen het hier beter hebben over een duistere hoogmis, waarbij de bandleden zwarte gewaden en gouden snavelmaskers dragen, misschien ook een verwijzing naar de pestmeesters in de zeventiende-eeuw. Het mysterieuze Belgische gezelschap van BRIQUEVILLE is hier om een occulte ode te brengen aan de verdoemde wereld, die zwartgeblakerd ten onder gaat. Gezellig!
Denk vooral post-metal en doom dus, energiek gebracht door een vijftal gesnavelde vrienden in de mist. Het publiek is onderdeel van de seance, het achterzaaltje is wel lekker gevuld met liefhebbers van dit soort zwaar donker spul. Heerlijk is dat. De opvoering lijkt op die van Roadburn 2015, waar we de band voor het eerst zagen en Soulcrusher 2021. Inmiddels hebben ze hun repertoire uitgebreid met “AKTE XVI” tot en met “XX” op het vorig jaar verschenen IIII (op het gerenommeerde Pelagic-label), dat ze hier gelijk maar even helemaal spelen. Althans zo lijkt het, want de aktes lijken wat op elkaar. Mooi dynamisch, zo valt me vanavond extra op, de band lijkt zich te ontwikkelen door wat meer van stijl te wisselen. Met vaker wat sfeerschetsen, meer ingehouden emotie en desolate sfeer, tot stevige post-metal en meer gedoseerd riff-werk in lome repeterende stijl, soms om van te smullen zo lekker in progressieve ritmes. Russian Circles in doom-stijl, lijkt het soms, maar ook voer voor liefhebbers van Amenra en Cult of Luna, zo lezen we in de inleiding vanavond. Het geluid staat stevig goed, zodat onze duistere zonden steeds beter worden weggeblazen. Links vooraan staat de hoofd-snavel op gitaar te beuken, soms mooi eenvoudig met enkele snaar-aanslagen en dan weer wat flexibeler in de pols. De andere snuiter-snavel-gitarist op rechts – voor de kijkers – is iets minder te horen (we staan links) en draagt vooral bij aan de extra laag ruis en verdoemenis. De drum-snavel midden-achter klapt zijn drums prachtig doormidden en de bas-snavel rechts-achter laat Merleyn zwaar trillen en sidderen. De gesnavelde zanger/toetsenist zit weer verscholen in de linker achterhoek en spreekt/zingt sporadisch wat onverstaanbare heidense preken. Jammer dat zijn zang dan te hard in de mix staat, terwijl zijn toetsenwerk net iets harder had gemogen van mij. Dat was bij Modder laatst hier ook een beetje zo, de gitaren overstemmen het wat, maar misschien is dat lastig te voorkomen. Maar goed, de aktes glijden er in als zwarte koek, met ook “XII” ergens, als ik me dus niet vergis, en “IV” als enorm dikke uitsmijter om ons nog even helemaal van de planeet weg te vegen. Nou, veeg me dan maar op. Na zeventig minuutjes is de heiligschennende mis afgelopen. Ik heb zo’n dikke hekel aan carnavalsmuziek, maar ben wel enorm fan van dit soort zware en zwartgallige gitaarmuziek. Een best alternatief in deze week. BRIQUEVILLE is misschien niet zo heel bekend bij het hele grote publiek, maar wel een klasse apart in dit verrot lekkere, verdoemde genre.
