Pijn komt dus niet uit Nederland, maar uit Manchester. In 2019 heb ik ze gemist in de Hall of Fame op Roadburn, maar gelukkig weet Doornroosje ze dan nog wel een keer te strikken voor Merleyn in Nijmegen, onder de Soulcrusher-vlag. Klinkt best lekker op de plaat, vooral met het album Loss uit 2018 als referentie, want die samenwerking met Conjurer uit 2019 Curse These Metal Hands vond ik echt wat minder (subtiel).
Denk voornamelijk post-rock, gemixt met wat stevigere post-metal. Vanavond zijn ze met vijf, waaronder ook een viool en cello en dat vind ik altijd wel gaaf in dit soort muziek. Op Bandcamp staat een nieuwer nummer als “Weave In”, dat ook in een live versie op YouTube te vinden is en dat is naar eigen zeggen een voorproefje voor deze shows. Het langverwachte tweede album is op komst en zal tijdens dit optreden te horen zijn, begreep ik. Het gezellige achterzaaltje staat niet enorm vol, maar wel knus genoeg om even goed te genieten van deze sfeervolle muziek. In het begin klinken sommige instrumenten / snaren net niet helemaal goed gestemd en klinkt het samenspel een tikkeltje rommelig, maar dat trekt wel bij en de bedoeling is duidelijk. De uitgesponnen lange nummers trekken je langzaam de (geel gekleurde) mist in, met de viool en cello als extra sfeermakers. Een extra dimensie wordt verder gevonden met een paar samples (vooral in het begin) en wat synths van – ik neem aan – Thomas Ragsdale, die in de achterhoek staat weggedrukt en bij de stevigere stukken ook wel een gitaar erbij pakt. Naast post-rock klinkt er dus ook wel wat dikker post-metal werk met extra geweld en riffs. Maar ook veel subtiel werk dus, hier en daar moet ik zelfs een beetje bij de les blijven, aan de andere kant groeit daarmee de dynamiek en de verlossing als ze dan de beuk er wat harder in gooien. Dat is bij momenten erg gaaf. Misschien had het geluid van gitarist (ik neem aan) Joe Clayton nog zelfs wel iets harder in de mix gemogen. Het geheel is in elk geval smakelijk en de potentie straalt er vanaf, lekker om een beetje klassiek en post-rock/metal door elkaar te horen, een beetje richting een band als BRUIT ≤ bijvoorbeeld. Pas tegen het einde horen we wat brulzang van Clayton, letterlijk de laatste ademstoot van de band. Met een klein uurtje is het voor mijn gevoel snel afgelopen, maar we lopen tevreden naar huis. Pijn gaat na Nijmegen nog richting Alkmaar en Tilburg en daar zullen ze toch ook wel van deze interessante, nog wat onbekende band kunnen genieten. Pijn is fijn!
