Gek genoeg viel het optreden van Monkey3 een klein beetje tegen op Desertfest vorig jaar, maar dat lag deels ook wel aan het wollige geluid en de synths stonden weer wat zacht in de mix voor mijn smaak, net zoals in 2019 in Doornroosje. Het kan ook altijd aan mijn gemoedstoestand op dat moment liggen, zeg ik er dan altijd maar bij als disclaimer.
Prettige verrassing is dat er een heel sterk nieuw album van de heren is uitgekomen; het zevende studio-album Welcome To The Machine (opvolger van Sphere uit 2019), waarvan de titel ongetwijfeld verwijst naar het nummer van Pink Floyd op het album Wish You Were Here uit 1975. Je ziet gitarist Boris live ook smullen van zijn eigen Pink Floyd-achtige gitaarsolo’s. Neem (vooral) een nummer als “Kali Yuga”, maar ook op “Rackman” zie ik hem al voor me van die prachtige bekken trekken tijdens zijn soleerwerk. De Zwitserse band ademt bij vlagen dus een Pink Floyd psych/prog-rock-sfeer (neem ook het sfeervolle begin van “Collapse” bijvoorbeeld), maar voegt wel wat extra harde noten toe om goed hard te kraken. Ze zijn niet vies van een stevig potje headbang-stoner en aangenaam opwindende gitaarmuren, dat vooral tot een hoogtepunt leidt op het lange “Collapse” aan het einde van het album, dat dus niet instort maar nog even grandioos uitpakt. Maar ook op “Ignition” en “Collision” gaat het er af en toe stevig aan toe, met zwaarder aangezette riffs en pompeuze synths. Heerlijk energiek en uptempo uitgeserveerd. Alleen “Kali Yuga” is wat dat betreft wat lomer en meer doorspekt met (misschien een tikkeltje overdreven) tragiek. Maar al met al weet Monkey3 het niveau met deze vijf nummers op te tillen tot geweldig majestueuze proporties. Lekker hoor.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 