IST IST is met hun donkere post-punk (denk zoiets als Joy Divison, Interpol, Editors) lekker aan de weg aan het timmeren. De band uit Manchester stond vorig jaar nog in de kleine zaal van Doornroosje, maar dat moest blijkbaar snel beter kunnen. Een jaar later is de grote zaal (1100 man) uitverkocht en de heren zelf zijn daar nog het meest enthousiast en een tikkeltje verbaasd over. Dit soort muziek is (disclaimer) niet direct een must-see voor me, maar ik ga gezellig mee met vrienden en familie.
Het Britse (Somerset) viertal van October Drift mag aftrappen. Het zijn de beste vrienden van elkaar en actief sinds 2014. Ze vermengen de rinkelende geluiden van de Britse shoegaze met de vuile, zacht-luide dynamiek van de Amerikaanse grunge, aldus wat beschrijvingen. Categorie indie(rock), shoegaze en post-grunge. Dat levert de nodige stofzuiger-sound op van de gitaren, maar als ik mijn oordoppen daarbij in doe hou ik een wat dof en wollig beeld over. Misschien is de sound-technicus van dienst ook nog niet zo gewend aan grotere zalen, ook bij IST IST later wordt er geklaagd over het geluid. Het viertal doet z’n best met stoere poses en dikke grimassen op het gezicht (die drummer vooral ook) en de zanger heeft zijn gitaar direct onder zijn oksels gepositioneerd. Beetje stoer of boos kijken dan maar (vooral de gitarist op links – voor de kijkers). Shoegaze kan interessant zijn, harde gitaren met daaroverheen een zoete wolk zang, maar dit soort gezongen melodietjes zijn echt veel te simpel voor mijn smaak.
Het gaat dus hard, zegt bassist Andy Keating van IST IST, die hier de meeste interactie zoekt met het publiek. Vorig jaar stonden ze nog voor 100 man op treden in Rotterdam (was dat op een boot?). Zanger Adam Houghton, met Telecaster-gitaar, is minder spraakzaam en kijkt soms lekker nors, wat juist goed past bij de wat donkere, lage en depressieve zang. Denk inderdaad Ian Kevin Curtis of vergelijkbare zangers die dit kunstje doen. Past dus prima bij dit soort muziek, dat ergens toch wel weer refereert aan de eigthies, zeker ook met de synths van Mat Peters, die overigens ook prima gitaarwerk verzorgt op o.a. een Gibson Les Paul (even leuk voor mijn eigen dagboek). Het geluid is dus blijkbaar niet best, gezien de meerdere reacties die ik achteraf lees, al sta ik zelf wat dicht bij een box vooraan, dus dat beeld is sowieso wat verstoord. Ik heb er uiteindelijk niet zo’n last van. Ik moet wel wennen aan het tempo en de loom gedragen nummers in het begin, het lijkt wat moeizaam. Opvallend ook dat het overwegend oudere publiek (vooral mannen die de jaren tachtig nog mee hebben gemaakt) nogal timide en gelaten staat te kijken. Vinden we het wel leuk? Nou daar vooraan is er wel iets meer beweging en ik kom er langzaam een beetje in, het mooiste is het als de band dat depressieve timbre combineert met een goed dansbare basis. Langzaam komt alles dus wel los en valt het op zijn plek, met o.a. “Trapdoors” als laatste in de reguliere speeltijd van het Protagonists-album van vorig jaar, waar overigens de meeste (zes) nummers van gespeeld worden. Het bekende “You’re Mine” (van Architecture uit 2020) in de toegift klinkt gedreven en afsluiter “Slowly We Escape” wordt met volle overtuiging gespeeld. In de reservetijd slepen ze dus nog een kleine overwinning uit het vuur. Ongetwijfeld zullen ze de grotere podia op festivals uiteindelijk ook wel aankunnen, maar van mij mogen ze het dan nog wel iets puntiger, scherper en sneller serveren en misschien met nog iets meer variatie.
