Twee toffe acts in het keldertje van De Onderbroek in Nijmegen op deze Goede Vrijdag, georganiseerd door Brown Note Booking i.s.m. De Onderboek en Peter Dragt (Bismut, DUNDDW), met weer die gave psychedelische visuals van PhosPhor geprojecteerd op de witte lakens op het podium. Een beter begin van het Paasweekend kun je je bijna niet voorstellen.
Baardvader komt uit Den Haag en het trio speelt gewoon bijna een uur en een kwartier en pakt daarmee nog bijna meer tijd dan de hoofdact vanavond, of we spreken gewoon van een double bill. Dikke groovy fuzzrock met invloeden van bands uit de jaren 70 en 90, gemixt met stoner elementen. De band stond al eens in de Popronde (2022) en op Glühfest in Nijmegen (Paraplufabriek, daar moet ik toch ook maar eens heen, ik mis ook steeds het jaarlijkse Plufest daar op een of andere manier). Ik kende de band dus niet, maar fijn dat er dit soort bands ook in Nederland bestaan. Dik fuzzend inderdaad met megabassen, de versterkers (Orange & Marshall voor de gitaar) staan erg vet lijkt het, de effecten doen hun goede werk; ze hebben dan ook wel een hele batterij aan pedaaltjes bij zich. Het geluid staat knoepertje hard en het vet druipt uit de boxen. De riffs zijn lekker verslavend, muzikaal gezien is het net iets minder uit mijn straatje. Ik zet het thuis niet zo snel op denk ik, hoor ik me achteraf nog zeggen, al is het live bij vlagen echt heerlijk doorstoempen. Misschien kan ik wat minder met de wat rustigere en melodieuze stukken en ook de zang zit er wat naast, maar misschien horen ze zichzelf wat minder goed met al dit geweld. Een lange opener van de avond dus, zeker niet verkeerd, maar het beste is dan nog in aantocht…
Het Belgische Apex Ten is psych/stoner/space voor fans van Electric Moon, Colour Haze, Kyuss, Sungrazer of Hawkwind aldus de beschrijving, maar ook liefhebbers van King Buffalo, My Sleeping Karma, Elder en Monkey3 zullen hier vast wel ruim van kunnen smullen. Vanavond doet het me bij vlagen ook denken aan een Slift in topvorm, daar doet de band gewoon niet voor onder. Want het is goed. Heel goed. Bizar goed. Waar dat aan ligt weet ik niet precies, maar het voelt nog veel directer en lekkerder in onze smoel gesmeten dan toen op Desertfest en dat was ook al erg fijn. Misschien ligt het aan de knoepertje harde maar zuivere muziekafstelling, het voelt ergens ook een iets andere setlist, misschien met iets ander materiaal of het komt dus gewoon nog beter tot zijn recht hier. Benoît Velez is briljant op gitaar vanavond en doet echt alles goed, tot in de perfectie. Soleren waar het kan en moet, de juiste effecten op de juiste momenten, schakelen naar scherp snijdende en massaal gedreven riffs, een stukje sfeer, of even een stukje extra space aanbrengen met de gitaarhals richting de theremin. Dat apparaat wordt ook af en toe aangestuurd door bassist Brad Masaya (met weer hetzelfde rode shirtje aan), die er soms ook prima vocals in gooit en dat bevalt me beter dan de wat schreeuwerige zang van Slift, om die vergelijking maar even door te trekken. Samen met drummer Alexis Radelet is hij de groovende basiskracht achter het geheel en dat lijkt echt een onstopbare dieseltrein die zwaar op -eh- stoom is gekomen. Het gaat maar door en er komt geen einde aan, hier en daar ingevuld met vreselijk verslavende jams die van ons wel oneindig lang door mogen gaan. Natuurlijk eisen we dan ook dat de band helemaal niet stopt en er nog een toegift komt. Als je zo goed bezig bent en het publiek is zo uitzinnig is dat onvermijdelijk, gelukkig geven de heren daar ook gehoor aan. Het is al even na middernacht als de band stopt, maar na afloop staat iedereen nog even door te stuiteren. Jammer dat er geen vinyl te koop is en er geen T-shirts (large) over zijn. Dat stukje extra sponsering komt er een andere keer hopelijk nog van. Een band als Slift trekt inmiddels ook volle(re) zalen en dat zou deze band volgens mij ook met gemak kunnen, maar laat ze maar een beetje underground blijven zodat we nog lang optimaal van ze kunnen blijven genieten in dit soort kleinere intieme zaaltjes, dat is toch wel onvergetelijk. Briljant. We zijn het er na afloop met de nodige euforie nog over eens dat vooralsnog het concert van het jaar is en wie weet komt hier echt niemand meer overheen. Wat een band en wat een goede vrijdag inderdaad!
