Het is helemaal niet zo verkeerd om eens buiten je normale bubbel te komen. De grote zaal van Doornroosje is strak uitverkocht voor deze Haagse geitenbreiers die hun nieuwste plaat Partijtje voorzien van een volwassen kinderfeest.
Een beetje guilty pleasure misschien en daar ga ik me ook niet voor schamen. De band bleek op Lowlands 2022 al een paar maatjes te groot voor die kleine X-Ray, waardoor ik er niks van mee kon krijgen. Het werd maar eens tijd om kei blij in de rij te staan voor dit vrolijke gezelschap. Benieuwd in wat voor wereld ik terecht zou komen.
Normaal gesproken zou ik in de kleine zaal van Doornroosje te vinden (moeten) zijn voor A Place to Bury Strangers, maar het kaartje voor deze kleurrijke prins zat al veel eerder in de broekzak en eigenlijk vond ik van mezelf dat ik dan ook gewoon moet gaan. APTBS had ik ook al eens eerder gezien daar, moet ik zeggen. Beetje gitaren kapot rammen, je kent het wel :-). Het voelt wel even of ik de verkeerde deur binnenloop bij Doornroosje op deze fijne vrijdagavond, altijd een mooi begin van het weekend. Voorprogramma Droom Dit stond in de Popronde, net zoals heel veel beginnende talentjes. Ze staan hier voor het eerst als support van de Prins met de S., en hebben nog nooit voor zo’n grote zaal opgetreden. Nou och, het zestal (dacht ik) doet dat wel goed hoor, met een geluid dat wel van deze tijd lijkt, wat lome indie-/synthpop met Nederlands gezongen teksten, met een prima, wat donkere stem van de zanger, die op een nummer wordt afgewisseld op zang door de toetseniste. De hiphop-achtige praatzang met het wat weeïge of lome Nederpop-geluid zit niet helemaal in mijn lievelingsspectrum, aan de andere kant is het wel wat dromerig en met name de gitaren zijn best aangenaam, al hadden die voor mijn smaak uiteraard nog een paar tandjes harder mogen staan inde mix. Een vleugje Balthazar of Warhaus dacht ik nog, al schrijft ESNS dit jaar over deze act dat ze geïnspireerd zouden zijn door acts als Radiohead, King Krule, Joy Division, Son Lux en Wende. Waar het bij aanvang van de band nog rustig lijkt in de grote zaal, loopt het in dit half uurtje langzaam vol voor de hoofdact, waar de meeste mensen toch vooral naar zullen uitkijken.
Partijtje is net een week uit, zegt hoofdgeitenbreier Scott Beekhuizen van Prins S. en De Geit, die met zijn lange verschijning en markante uitstraling het podium vult met karakter. Als een schoolmeester maatschappijleer brengt hij de heldere boodschappen over het leven op een bijna bedrieglijk kinderlijke manier over met soms wel hele simpele refreintjes, maar dat is juist ook wel de leuke gimmick. Goed ook hoe bedreven en relaxed hij de nummers aan elkaar praat en leuk voor de show als hij nog ergens even van kleding wisselt. En voel ik me dan thuis op dit partijtje? Bij het derde nummer twijfel ik toch even, ik ken het werk eigenlijk niet zo heel erg goed en de nieuwe plaat al helemaal niet. Heb ik me toch vergist en is dit niet het leuke foute feestje dat ik stiekem wel een keer wilde meemaken? De zaal lijkt ook nog wat tam in het begin, maar de set is goed opgebouwd. De nummers knallen steeds harder en ook letterlijk gaat het volume omhoog, zo zie ik vanaf het balkon, waar ik zicht heb op de decibelmeter bij de PA. Zo langzamerhand word je vanzelf meegetrokken in het enthousiasme, dat ook steeds meer van het podium straalt. Prima lichtshow ook, met waarschuwingen vooraf over de stroboscopen. Sommige nummers zijn echt wel wat simpel ingezet, maar hoe verder het concert vordert, hoe vaker de beuk er lekkerder ingaat, waarbij producer Daniel Ortgiess zijn techno/house-kunsten toont, met diepe bassen en hard stoempende beats. De zaal begint langzaam te ontploffen, waarbij circlepits ontstaan en bij momenten de hele zaal toch mee staat te springen, mooi te zien vanaf het balkon. De Prins krijgt het geheel het beste in het gareel met de simpele, grappige teksten en meest dansbare beats. ‘Anouk, mag ik een vlaflip?’ wordt hard meegezongen. “Grabbelton”, “Discozwemmen”, “Stoelendans”, “Ontspring de Dans” allemaal wat nieuwere beukers geloof ik, maar ook “Dit is mijn kerk” valt lekker, een leuke bewerking van “God is a DJ” van Faithless. Wie weet is “Goochelaar” ook wel een referentie naar Herman van Veen’s “Als ik kon Toveren”. En ik moet hard lachen als er een hoop stukken brood op het podium wordt gesmeten bij “De Duck”, ongetwijfeld een vast ritueel voor de vaste geitenknuffelaars. Bij “Zwart Sneeuw” refereert de zanger nog naar de hersenbloeding van gitarist Marne Miesen (zat o.a. in het TV programma Topstars) in 2022 en hoe blij we mogen zijn dat hij er bij is, het is allemaal niet zo vanzelfsprekend. Het nummer is speciaal voor hem geschreven. Miesen mag hier en daar een stukje meezingen vanavond en geniet en grijnst vreugdevol, leuk om te zien. Zo trekt Prins S. ons uiteindelijk mee in de wondere wereld van de Prins en zijn geiten, en uiteraard komt er een toegift met mijn geliefde ‘oudje’ “Kinderboerderij (Keiblij)”, waarbij heel Doornroosje meedoet om vier stappen naar rechts en naar links te gaan, en de dikke afsluiter “Kan Je Niet Maken” zorgt voor een onwaarschijnlijke explosie aan vreugde en dans. Uitstekende opbouw van dit optreden dus en uiteindelijk kan ik daar goed in meegaan. Geinig allemaal. En ja natuurlijk, soms is fout echt fout, maar goed fout is soms ook best goed.
