Gezien: Yoo Doo Right, De Onderbroek, Nijmegen

In mijn belevingswereld is het volstrekt belachelijk dat Yoo Doo Right uit Canada zomaar even op loopafstand in een klein keldertje van een oud kraakpand zou gaan spelen. Sinds 2021 volg ik ze met veel genoegen en in 2022 werd Murmur, Boundless to the East zelfs mijn album van het jaar.

In mijn hoofd dus een hele grote band. Volstrekt belachelijk ook dat hier dan zo weinig mensen op af komen, dit zouden toch veel meer mensen heel goed moeten vinden. Nou ja, wat een luxe is het dan om in De Onderbroek een soort privéconcert voorgeschoteld te krijgen. Het voelt wel altijd wat onwennig als het niet heel druk is, veel meer dan 25 man zullen er toch niet geweest zijn, waarvan de meesten nog een beetje achterin bij de bar blijven hangen. Het voorprogramma begint overigens pas om 21:00, terwijl de zaal al om 19:30 open zou gaan – het tijdschema was nergens te vinden. Nou ja. Hier staan wel wat meer mensen dichter voor het podium, aangemoedigd door zangeres Ky Brooks van het trio van Ky (of Ky Band) om wat verder naar voren te komen. De plaatsgenoten van Yoo Doo Right maken zoiets als art-punk/noise. De zang van Brooks wordt soms door de effecten vervormd en ze bedient verder nog synths/electronika. Het is wat experimenteel en daarmee wat lastig te volgen, maar een klein beetje gekkigheid kan ik wel hebben vanavond. Het drumwerk voelt meestal wat jazzy aan, wat niet gek wordt gedaan eigenlijk is het gitaarwerk is ook wel interessant met een 7-snarige gitaar, waardoor de bastonen en het (soms noisy) gitaarwerk van hetzelfde instrument komen. Zo heel af en toe hoor je een wat doom-achtige benadering van de pop-punk en dat is bij momenten fijn, maar verder is het muzikaal meestal wat te ver uit mijn comfortzone. Ik kom ook echt voor de hoofdact natuurlijk.

De naam Yoo Doo Right is ook de naam van een song van het debuutalbum Monster Movie van Can uit 1969. Kraut dus, dat merk je nog het beste aan de lekkere ritmes van de enthousiaste en lekker stevig meppende drummer John Talbot (met na afloop een totaal bezweet shirt), die met bassist Charles Masson een heerlijke groove ontwikkelt zo live. Smullen is dat. Naast een basis van funky kraut, is het vooral post-rock met het sfeervolle gitaargeshred van Justin Cober, die dus live inderdaad zo’n gaaf ruimtelijk geluid weet te produceren, niet alleen door een berg pedaaltjes/effecten, maar zo af en toe ook aangevuld met synths. Op enkele momenten zingt hij er ook nog maar even bij. Dat geeft het zelfs een post-punk achtig tintje, maar het is vooral post-rock/kraut dus met een fijne wolk shoegaze/psychedelica, ook wel eens mooi omschreven als een “car crash in slow motion”. Denk Kairon; IRSE! of Godspeed You! Black Emperor. In andere beschrijvingen staan ook wel bands genoemd als referentie zoals Metz, Fly Pan Am, My Bloody Valentine, Minami Deutsch, Slift en Moon Duo, maar dat dekt de lading minder vind ik. Maar goed, wat een energie heeft dit trio, dat hier als een veel grotere band klinkt. In mijn beleving kunnen ze makkelijk een zaal aan die twintig keer groter is, maar ik geloof niet dat het de band kan schelen, ze geven gewoon alles vanavond. De hele drive en energie van de band werkt aanstekelijk, in elk geval op mijn gemoedstoestand. Wat heerlijk om de band eens live aan het werk te kunnen zien. Het uurtje vliegt voorbij met in elk geval aan aantal (stuk of vijf in totaal) fijne en lekker knallende nummers. Als slot het bijna 17 minuten tellende “Feet Together, Face Up, On The Front Lawn” en dat is mijn favoriete nummer van de band. Gelukkig spelen ze het, denk ik nog. Bij de eerste tonen kent mijn enthousiasme daarom bijna geen grenzen meer dat ik dit nummer nu echt eens live mag ondergaan. Het is een veel meer uitgesponnen nummer dan het eerdere werk vanavond, maar daarom natuurlijk niet minder. Veel meer de sfeer van Godspeed You! Black Emperor, misschien niet geheel toevallig stadsgenoten van ze. De band trekt ons mee in hun bezwerende hypnose, in het begin nog met wat zang en smakelijke ritmewijzingen, maar daarna begint die fantastische lange outro die een briljant einde vormt van het optreden. Misschien sta ik hier in mijn eentje in uiterste extase naar te kijken en te luisteren, of zo voelt dat, maar wat geeft het. Ik koop na afloop, naast een t-shirt, uiteraard nog die vinyl-plaat die ik nog niet had en het uitermate vriendelijke trio zet daar een paar mooie handtekeningen op. Een mooie souvenir van een waanzinnig optreden op deze bijna willekeurige zondagavond in een klein verlaten keldertje in Nijmegen. Volstrekt belachelijk allemaal.