Gezien: Sonic Whip 2024

Vaste prik in de agenda en misschien ook wel het leukste festival in ons eigen Nijmegen (naast het Valkhof Festival natuurlijk): Sonic Whip. In 2018 opgezet als een eendaags gebeuren in (alleen) de grote zaal van Doornroosje, inmiddels is dit dan de vijfde editie door de twee verloren edities in 2020 en 2021. U weet wel.

Net zoals Soulcrusher is het tegenwoordig een tweedaags festival in de twee zalen, al had Soulcrusher er vorig jaar ook nog het café bij betrokken. Ook dit keer (in hetzelfde weekend als Desertfest Oslo trouwens) met een geweldig programma voor woestijnzandvretende fijnproevers, in – pak ‘m beet – de categorie psych/kraut/space/doom/stoner. Opvallend is hoeveel fijne bekende en onbekende bands in de kleine paarse zaal zijn neergezet, in de grote zaal staan er relatief wat minder interessante bands geprogrammeerd, voor mijn smaak dan. Op vrijdag is het balkon helemaal dicht en ook de zaterdag is het volgens mij niet uitverkocht, maar daarmee is het ook niet propje vol en daarmee best relaxed. Echte hele grote publiekstrekkers zijn er ook niet voor mijn gevoel, maar wat geeft het. Er is meer dan genoeg fijns te vinden in de breedte, de dichtheid van goede bands in het tijdschema is echt heel hoog, de tijd om te plassen of wat te eten doorgaans beperkt. Goede randvoorzieningen zijn hetzelfde als vorig jaar, zoals de fijne zitplekken binnen (en uiteraard wat prijzig) speciaalbier in de foyer boven, naast de merchandise. De organisatie heeft gelukkig ook weer eens voor wat fijne festival t-shirts en hoodies gezorgd, volgens mij pas voor de tweede keer (het vorige shirt draag ik nog graag). Slimme zet en ik koop op vrijdag voor aanvang dan ook gelijk maar zo’n hoodie, voordat ze zijn uitverkocht. De sfeer is weer geweldig, zoals elk jaar. Vriendelijk personeel, fijn en gezellig publiek en doorgaans prima geluid in beide zalen. Maar wat hebben we dan gezien?

Vrijdag

We starten met Lucidvox in de kleine zaal, dat eerst nog op de zaterdag stond geprogrammeerd, maar blijkbaar was er een kink in het tourschema van deze vier Russische vrouwen, die overigens nu verspreid zouden zijn over Duitsland, Servië en Israël. Psych wordt hier vermengd met Russische folk, garage en een lik post-punk of fuzzy riffjes. Op de plaat nog wat “sloppy” of warrig, lastig in een hokje te duwen ook, maar hier vloeit het net iets meer. Oorzaak is wellicht het interessante werk van de ritmesectie, zoals de funky en prog-achtige ritmes. Hier en daar is het wat poppy, met de lichte/ijle en zoete zang(lijntjes) en hier en daar simpele synths van zangeres (Alina), die er grappig genoeg ook een dwarsfluit in gooit. Ja, het kan nog wat strakker allemaal, maar toch verrassen ze me positief hier op de vroege vrijdagmiddag.

Mantra Machine uit eigen land trapt op het hoofdpodium af, een band die ik hoog heb zitten sinds Roadburn 2016, toen nog op het kleine Cul de Sac-podium, en het heerlijke album Heliosphere. Ik baalde dan ook dat ik ze niet kon zien in december afgelopen jaar in De Onderbroek in Nijmegen, waar ze stonden met Giöbia, dat ook nog op mijn verlanglijstje staat overigens. Het trio heeft tot mijn verrassing vandaag Selwyn Slop meegenomen, oud bassist van Monomyth. Misschien ook de reden dat wat stukjes me vandaag doen denken aan de hypnotische space-rock van Monomyth, maar laten we het drietal vooral enorm goed noemen in hun eigen fuzzy stoner/space/psych-rock. Want wat een drive! Met werkelijk fantastische visuals op de achtergrond (dat zouden de grotere bands hier ook moeten doen) slopen ze met gemak de grote zaal met hun instrumentale genot. Zie ik daar een twaalfsnarige gitaar (naast een Gibson SG)? Mooi hoe de band rustpunten en sfeer afwisselt met de stevige (en funky) heavy psych en de nodige improvisatiepartijen, scherp de bocht doorscheurend als het kan. Wat een vette show!

Na een kleine pauze komen we binnenlopen in de kleine zaal bij nog een band uit Nederland. Er komt genoeg fijne woestijnrock uit de buurt. Kintsugi Empire is de band van Pieter Holkenborg, multi-instrumentalist en ook bekend van bands als ATLANTA, Geishas Of Doom, Automatic Sam, Shaking Godspeed en Woost. Hij wordt hier ondersteund door Daan Wopereis (Temple Fang/Geishas Of Doom) op drums en Sebas van Olst (ATLANTA/Typhoon) op bas. Dit is toch wel even wat meer een toegankelijke mix van post-punk, indie-rock en psych. Veel melodieuzer ook ineens hier in de kleine zaal door de toegevoegde zang. Niet helemaal in mijn straatje moet ik zeggen, zo’n cover van Wipers (“Messenger”) doet me niet al te veel bijvoorbeeld, voor mij wat te doorsnee rock en het gitaarwerk vind ik niet enorm bijzonder voor mijn smaak, maar er zitten wel wat lekkere langere en machtige tussenstukken in en het drumwerk is echt heel fijn.

Het Duitse Delving, het soloproject van Elder-frontman en gitarist Nick DiSalvo, stond nog op mijn boodschappenlijstje om eens live te zien, dus dat is een schot in Doornroosje. Met Hirschbrunnen had hij dan ook wel een heel fijn album gemaakt in 2021, misschien niet toevallig ontstaan in de corona-periode, je moet toch wat met je vrije tijd. Denk psych-rock, (jaren zeventig) prog en kraut, met name van het sfeervolle en rustige soort, net nog een beetje zweviger dan Elder zelf, waar deze muziek ook wel aan doet denken af en toe natuurlijk, maar dat is niet zo gek. Lekker mellow, noteer ik. Een toefje Pink Floyd. Met ook wat synths door de gitarist Mike Risberg (ook in Elder) en wat samples door Nick DiSalvo en ergens ook door de drummer. Dat maakt het geheel nog wat ruimtelijker, richting space-rock, zwevend in de ruimte. Fijne drums en ritmes ook. En een uitstekende geluidsmix. Heel erg fijn dit dus. Overigens speelt Nick DiSalvo ook nog op drums (!) in een andere band: Weite, met wat makkers van o.a. Delving (Risberg en ook Ingwer Boysen die hier bas speelt dacht ik), en dat komt op zondagavond 9 juni zomaar in dat keldertje van De Onderbroek hier in Nijmegen. Moet niet gekker worden.

We keken heel erg uit op Roadburn dit jaar naar Full Earth, het project van Kanaan-drummer Ingvald Andre Vassbø. Cloud Sculptors is dus een bewerking met live-band van demo’s die jaren terug gemaakt zijn door hem, een briljant album in mijn beleving en naar mijn bewering. In de live-uitvoering met alle drie de leden van Kanaan (die overigens – en waarom ook niet – later op de avond nog een keer optreden op hetzelfde podium), aangevuld met Øystein Heide Aadland (farfisa orgel, mellotron, synthesizer) en Simen Wie (bas, extra gitaar). Nu was die uitvoering op Roadburn gewoon niet zo heel lekker, door het modderige en overstuurde geluid, veel te hard en veel te veel brei om daar echt dolenthousiast van te worden, maar gelukkig staat het in de kleine zaal vandaag een stuk beter, al is de bas en basdrum weer veel en veel te hard en blaast dat de rest een beetje weg. De geluidsman krijgt de instrumenten wel wat beter in het beeld, de stereo-effecten vliegen rond, maar hij speelt daarbij overduidelijk te veel met het volume van diverse instrumenten gedurende het optreden en dat leidt af. Maar goed, het staat dus een stuk beter en daarom kunnen we veel meer genieten van de pracht van dat album, met het minimalistische arpeggio-toetsenwerk als een hypnotiserende rode draad door het geheel, maar de heren weten de heavy psych en dik stoempende stoner en riffs ook goed aan de man te brengen, ook al klinkt dat soms nog wat modderig. We krijgen maar twee nummers in ons schoot geworpen vandaag: “Full Earth pt I: Emanation” en “Cloud Sculptors”, gelukkig zijn die wel lang en lijkt er nog wat geïmproviseerd te worden. Uiteindelijk vind ik het optreden echt wel heel fijn, maar vooralsnog is de geluidsmix op de plaat nog beter in balans. Of mijn verwachtingen liggen gewoon wel erg hoog bij dit soort klasse-muzikanten.

Stoned Jesus zou in 2023 al op het festival spelen, maar het trio komt uit Oekraïne en dat maakt het wat lastiger allemaal, goed dat ze er vandaag wel kunnen zijn. Dit soort stoner is wel wat minder aan ons besteed overigens, het is een beetje simpele (stevige rock) voor mijn smaak, maar dat geeft ons de gelegenheid om wat te eten. Overigens vallen we later nog wel even binnen voor dat ene (lange) nummer van ze dat wel heel lekker is: “I’m The Mountain”. Handig, zo’n voorspelbare setlist.

Uit België komt Mojo & The Kitchen Brothers, die bandnaam komt deels van een quote uit de serie Fargo. Ze hebben een extra broeder meegenomen op drums blijkbaar, want ze zijn met zes man, inclusief twee drummers. Geïnspireerd door muziek uit de late jaren ’60 en vroege jaren ’70, zo lezen we. Een mix van zwaardere progrock gedoopt in psychedelica, met referenties naar bands als Black Sabbath, Wishbone Ash en Pink Floyd. De band ontstond door een idee van de zingende drummer op rechts (voor de kijkers) uit voorliefde voor rock uit de seventies. Twee drummers is niet altijd geslaagd vind ik, maar hier werkt het wel weer opzwepend, zoals Oh Sees en voorheen ook King Gizzard. Likje Temple Fang ook nog ergens, althans daar moet ik even aan denken, maar dan geserveerd als wat lossere sixties psych. De tussendoortjes zijn smakelijk, niet al te complex en fijn te verteren. Hier en daar een rustig blues-achtig stukje, wat snijdende riffs en een lang laatste nummer. Lekker is het heerlijk jachtige “Shangri-La” en “Into The Center Of The Cat’s Eye Nebula”, waarbij je dus heel hard ‘Omega! Centauri!’ kunt meezingen. De band zou graag eens op Desertfest Antwerpen staan dacht ik ergens gelezen te hebben en daar zouden ze prima tussen passen. Leuk gek bandje.

Japan heeft ook een aantal uitstekende pysch/kraut-bands, zo zagen we ook op Roadburn tijdens ‘The Japanse Psych Experience’, met daar o.a. ook Minami Deutsch, dat daar nog optrad met de inmiddels overleden Damo Suzuki, die actief geweest is in Can. Minami Deutsch, opgericht in 2014 door Kyotaro Miula, haalt inspiratie uit dat soort bands uit de jaren zeventig, naast Can ook Neu!, maar ook Harmonia en Kraftwerk worden genoemd. De bandleden houden dan ook wel van herhaling en minimale techno, maar naast kraut gooien ze het ook wel door een psychedelisch sausje. De band zit op het GuruGuruBrain-label, opgericht door leden van Kikagaku Moyo en daarmee komen wat meer van dit soort Japanse bands aan de oppervlakte, zoals ook wel Dhidalah een dag later op dit festival (waarvan de drummer in Minami Deutsch heeft gezeten). Op Roadburn 2018 zag ik ze met een iets mindere set (zonder Suzuki overigens), maar dat kan goed aan mij hebben gelegen. Een jaar later kwam het al veel beter binnen bij me in Merleyn en in 2023 stonden ze ook nog in Nijmegen op het grote podium van het Valkhof Festival. We komen net iets later binnenlopen in de grote zaal van Doornroosje en ze lijken bezig met een rustige opbouw, lekker sfeertje, waarbij de gitaar nu veel beter te horen is dan toen op het Valkhof. Heerlijk om even fijn op weg te trippen.

Toch gaan we weer een beetje op tijd naar de kleine zaal voor Kanaan, een van onze favoriete bands. Opvallend genoeg blijft het het hele weekend wel rustig vlak voor aanvang daar in de kleine zaal, meestal loopt het pas echt wat vol(ler) als de grote zaal is afgelopen. Kanaan hebben we inmiddels vaker gezien en bewierookt hier, het blijft een genot om dit Noorse drietal te mogen zien in de buurt en hoe bijzonder is het om ze vandaag twee keer aan het werk te mogen zien, eerder nog als Full Earth dus. ‘Opkomend uit een oceaan van fuzz als Kyuss die naar de jazzschool ging’, lees ik nog op hun YouTube-kanaal, dat ons nog goed door de coronatijd heeft geholpen, maar live is wel even wat andere koek natuurlijk. Ook hier gaat de basdrum ineens weer veel te hard door de speakers voor mijn smaak (bij de vorige band stond de mix wel echt fijn), maar dat is maar een klein smetje. Alhoewel… We zijn verwend natuurlijk en daardoor wat kritisch, als het tweede van de vier lange nummers wel enorm lang wordt uitgerekt. Dat had zelfs voor hun doen iets korter gekund. Ja, Kanaan gaat hier net iets meer richting jazz en psych dan de pure doorstoempstoner. Drummer Ingvald André Vassbø houdt zich nog redelijk rustig, maar in de laatste twee jazzy uitsmijters gaat hij echt helemaal compleet en knettertje los, zoals we van hem gewend zijn. Wat een drummer is dat toch, ik blijf me er over verbazen. Benieuwd of we hem weer bij Motorpsycho gaan zien, waar hij vorig jaar gewoon even een setje optredens mee deed. Eskild Myrvoll, hier op bas (in Full Earth op gitaar) en electronica, zweept de boel weer fijn op, en samen met gitarist Ask Vatn Strøm vullen ze de boel weer smakelijk in. Wat een energie straalt er van de band af, de zaal houden ze dan ook goed vol. Kanaan bevestigt hier hun muzikale talent en hun vaste waarde voor dit soort festivals. Geweldig. Na afloop kopen we nog even dat album van Full Earth met de handtekeningen van alle vijf spelers, waarbij ze melden dat ze morgen al heel vroeg weer met het vliegtuig naar Oslo moeten gaan voor het Desertfest aldaar.

Nog eentje dan? In de kleine zaal is het Black Helium dat hier de afterparty verzorgt, maar dat is een minder groot feestje of uitsmijter zoals we dat inmiddels gewend zijn op dit festival, het zal niet aan het publiek liggen. Het is dan ook geen feestband, je moet het wat rustiger op je laten inwerken voor het beste resultaat. In het begin is het nog wel wat flauwtjes met wat lome doomy stoner/psych, maar het komt dus wel wat beter op gang en met de synths geeft het meer een kraut/acid-sfeertje. De band uit Londen is hier als trio, met Stuart Gray (zang en gitaar), Beck Harvey (bas en zang) en Diogo Gomes (drums). Ze zijn dan onderweg in hun loopbaan Davey Mulka op gitaar en zang verloren geloof ik en die drummer is er ook later pas bij gekomen in plaats van Ben Davies. De band is door oude vrienden opgericht, met muziek in de categorie rock, acid, drone, pysch, heavy roch, psych, space en stoner. Beïnvloed door bands als Black Sabbath, Hawkwind, Amon Düül II en The Stooges lees ik ergens. Best wel afwisselend dus en voor een flink deel gericht op sfeer (kosmische ambient en hallucinerende soundscapes worden ook wel genoemd) en minder op knoerthard doorknallen, al is de afsluiter nog wel een aardige doorrocker. Even goed door laten sudderen dus om de beste smaken naar boven te krijgen en dan is dit nog best wel lekker uiteindelijk.

Zaterdag

Volgens mijn boekje en aantekeningen was de vrijdag gelijk de beste dag van het festival, maar de zaterdag trekt toch wat meer publiek, aangezien het balkon in de grote zaal open is en daar genoeg mensen een plekje zoeken gedurende de dag. Ook vandaag ligt de nadruk voor mezelf meer op de kleine paarse zaal, want daar staan een paar prima kleinere bands, die ik niet nog niet kende. Wat dat betreft weet Doornroosje of de programmeurs van Sonic Whip altijd wel een goede mix te vinden van bekendere acts en het betere nieuwe talent, dat nog niet overal te zien is geweest. Opvallend om Skyjoggers uit Finland als opener neer te zetten, die hadden de boel ook energiek kunnen afsluiten vandaag. Het trio knalt vanaf het begin met twee uptempo psychbeukers, denk ook aan bands als Oh Sees en Frankie and the Witch Fingers, of zoiets. De Finse tegenhangers van Kaleidobolt blijkbaar (in 2022 nog op dit festival), in de categorie heavy psych, space-rock en een lik sixties. Gelikt en goed gitaarwerk en ook een prima bassist en drummer, die ergens een keer met elkaar wisselen. Allebei net zo strak op drums overigens. De smakelijke rondzing-effecten zijn om van te smullen, veel fijne instrumentale stukken/jams en ook wat rustige lome doomy psych om even bij te komen. Geweldige band voor al uw festivals en feesten. Finland, douze points.

De grote zaal is aardig gevuld vandaag en dat nodigt even uit om eens op het balkon te gaan zitten kijken naar het trio van Domkraft, dat het festival al eens afsloot in de kleine zaal in 2019. Even loom headbangen met hun aardige beuk-psych/stoner of lichte doom en fijn drumwerk (drummer met een shirt van die fijne Belgische band Apex Ten). Zang is ook nog wel goed te doen. Een Swedish ‘sweed kindness’ roepen ze nog zelf en inderdaad prima en niet al te complex zoetmakertje tussendoor.

Maar goed, de echt interessante dingen voor mijn smaak staan toch in de kleine zaal, zoals het Portugese Travo, dat gelijk al veel meer vaart er in gooit, met machtige uptempo psych- en space-rock zoals Slift het ook zo goed kan. Ze hebben ook net zo’n soort gitaar en galm op de zang. Iets minder schreeuwerig, dat is een pluspunt, en wat minder chaotisch dan Slift kan zijn, net iets makkelijker in de afdronk, maar dat is ook wel eens fijn. Ze pakken vooral de machtige psych, vol met effecten en met doorstampende kraut-rimes, uptempo en funky zodat je wel moet dansen. Ja, hier en daar wordt het wat afgetopt met wat poppy lijntjes en er ziet ook ergens wel een rustig stukje in, maar dat blijkt dan weer een rustige opmaat naar nog meer opwindend spul. Misschien voor fans ook van Bo Ningen, Polymoon of zelfs Motorpsycho. Geen idee. Heel lekker dit. Portugal, douze points.

Brant Bjork in de grote zaal is natuurlijk wel een icoon uit de desertrock-scene, bekend als voormalig drummer van Kyuss (een van de oprichters en een van de creatieve breinen) en van 1996 tot en met 2001 drummer van Fu Manchu en ook nog een tijdje in Mondo Generator (band van Nick Oliveri). Met Stöner stond hij al eens (ook met Nick Oliveri overigens) op de planken van Sonic Whip 2022, vandaag staat hij (als gitarist/zanger) met het Brant Bjork Trio in de grote zaal met Ryan Güt op drums en Mario Lalli (ook bekend uit de scene en Yawning Man en Fatso Jetson) op bas. Genoeg historie hier dus, maar de band zelf leek me niet zo heel interessant eerlijk gezegd en dat blijkt hier ook wel. Natuurlijk, het is stoner zoals het vast bedoeld is, maar wat belegen voor mijn smaak en dat pakt mij gewoon niet zo heel erg.

Beetje te simpel dus, geef mij maar een spannende band zoals het Duitse ZAHN, dat zoiets maakt als instrumentale noise rock / sludge, gemengd met post-rock, krautrock, dark-jazz, noise-rock, post-punk en elektronische muziek. Dat klinkt ook alsof er diverse genres door de blender gaan gedurende het optreden, en dat is ook zo. Wat een lekkere gekke combinatie van met name kraut en psych. Niet al te makkelijk wellicht, maar wel bijzonder en daarmee onvoorspelbaar. Je vraagt je altijd af wat er op de loer ligt en dat houdt ons goed bij de les. Intrigerend gewoon. De bassen overrompelen soms (bassist Chris Breuer zorgt hier ook voor een goede pot elektronica) en de soundtrack-achtige stukken zorgen voor meer omzichtige spanning. Hooguit zijn de aanloopjes hier en daar wat lang, maar ook hier gaat het hier ook om de reis zelf, zeker als het uitmondt in vetter aangezette stukken. Ik dacht de band niet (zo goed) te kennen, maar een nummer als “Tsuedo” (vandaag ook gespeeld dacht ik) stond wel degelijk op mijn lijst beste nummers van 2021. Dat laatste album Adria uit 2023 moet ik maar eens beter beluisteren thuis. Lekker apart bandje dus. Vooruit. Germany, douze points.

Green Lung wordt dan voor het gemak overgeslagen, want we moeten ook nodig eens wat eten. Een klein bezoekje daarna aan het Engelse Bonnacons of Doom in de kleine zaal doet geen wonderen. De band zou in 2020 ook op het festival staan en volgens mijn blog heb ik ze al eens gezien op het Eindhoven Psych Lab in 2015, alleen zonder maskers toen en zonder zangeres. In deze band zit ook met Jason Stöll van Mugstar geloof ik, maar dat weet ik niet zeker. Het nummer “Facing” stond nog wel in mijn lijst fijne nummers van vorig jaar, maar op de een of andere manier pakt het me vandaag minder, vooral ook vanwege de theatrale zangeres (Kate Smith), die me live niet echt kan bekoren. En dat terwijl de doom/psych daaronder zo af en toe wel lekker (hypnotiserend en ritueel slachtend) zou moeten zijn. Maar het komt gewoon niet lekker uit de verf zo, ondanks de grappige zilveren maskers van de overige bandleden.

Even wat massieve doom/stoner/sludge van Monolord dan maar in de grote zaal. Deze Zweden stonden vaker in Nijmegen, zoals op het Valkhof Festival in 2015, op Soulcrusher 2017, Sonic Whip 2018 en Fortarock 2019 (en Merleyn in 2015 en Doornroosje in 2021, maar daar was ik niet). Opvallend genoeg zijn ze vandaag met vier man, met een extra gitarist op rechts (voor de kijkers), die ook nog ergens wat synths bedient. Het is de enige show in Nederland van de heren begrijp ik en ik sta dan ook wel klaar om even mijn broekspijpen te laten wapperen. Toch valt het niet overal mee, zeker als in het begin ergens de melodie de overhand krijgt en we wat simpelere deuntjes op zang/synths krijgen te horen, het nummer “Glaive (It’s All The Same)” volgens mij. Is dit een nieuwe richting of zo? Gelukkig wisselen ze het wel af en komen de dikkere riffs weer langs in massievere doom, al is de geluidsmix nog niet zo indrukwekkend als Soulcrusher 2017 in dezelfde zaal, toen het er echt stevig aan toe ging. Maar dan nog, de band grijpt wel terug op de wat oudere dijenkletsers zoals het heerlijke “Empress Rising”, dus uiteindelijk komt het allemaal wel goed. En ook wel leuk om de enthousiaste Mika Häkki weer te zien met zijn basgitaar op z’n knieën.

Effe wat meer tempo, daar heb ik blijkbaar ook meer behoefte aan vandaag en daar zorgt Dhidalah wel voor. De band zou al in 2020 op het festival staan, maar je weet wel. Een Japans space-, kraut- en psychrock powertrio, nog niet eerder gezien en gemist op Roadburn 2018. Toch heb ik in het eerste stuk wat moeite om er in te komen, wat volgens mij meer aan mij ligt, maar mijn aandacht verslapt nogal bij de wat langere, rustige stukjes. Het drietal is ook wel erg stoïcijns hun ding aan het doen, de zang van bassist Kazu Gotoh is – zeker in het begin – niet echt goed, maar gelukkig wel een beetje weggemoffeld in de mix. Gitarist Ikuma Kawabe (ex Church of Misery) is wel smaakvol bezig met diverse jams, al komen die pas later echt fijn naar buiten. Hij speelt een beetje te relaxed, daar mag wat meer energie van uitstralen, maar goed. Dat is de stijl van de band, je kunt ook je ogen dicht doen. Robin (oud drummer van Minami Deutsch dus) drumt echt goed maar lijkt ook wat klinisch zijn werk te doen. Nou goed, uiteindelijk trekt het me bij vlagen wel mee in extase, zeker als het tempo weer omhoog gaat. Echt wel goed, maar ik denk dat ik even toe ben aan een sterk biertje (echt weinig gedronken deze editie, wel veel water, en ik zat vast nog in een after dinner-dipje).

Even wat minder complex maar fijn. Kadavar uit Duitsland is ook wel vaker in Nijmegen geweest en maakt toegankelijke en zompige rock uit de jaren zeventig dat doet denken aan bands als Black Sabbath, Pentagram of Hawkwind. Ook deze band was (net als Monolord net) een trio, maar heeft inmiddels een vierde speler en daarmee een extra gitarist (en toetsenist); Jascha Kreft van Odd Couple, begrijp ik. De lange haren en baarden zijn ze wel een beetje kwijt tegenwoordig, met name de transformatie van de drummer Christoph “Tiger” Bartelt is daarom opvallend (kaal) en met ook nog een leuk zilveren tenuetje aan. Maar dat boeit verder ook niet, wel leuk hoe enorm leuk theatraal hij nog steeds drumt. Genres als hardrock, psych- en stoner-rock van het redelijk toegankelijke soort dus, maar dit vind ik een stuk leuker dan Brant Bjork met zijn trio. Fijne energieke presentatie ook, dat kijkt toch wel fijn weg, zeker na de wat timide Japanners net. Kadavar is fijn voor al uw feestjes, gewoon een degelijke en strakke band met een goede flow en zonder al te veel nonsens.

Nog een laatste keer dan, zo moet de zaal (vooraan) wel denken bij de afterparty met C.O.F.F.I.N. De band (oud klasgenoten) uit Australië (de naam staat overigens voor ‘Children of Finland Fighting in Norway’) geeft ook wel meer aanleiding of nog even simpel te feesten met een energieke mix van punk-rock/stoner. Op de plaat vond ik er niet zo heel veel aan, maar live werkt het goed, aangemoedigd door zanger en drummer Ben Portnoy. Nog even wordt de halve zaal op de kop gezet, de eerste tien tot twintig rijen maken er nog even een goed feest van. Wel leuk om zo dit heerlijke festival zo af te sluiten.

De muziek op Sonic Whip ligt, net zoals op Desertfest, wel het dichtste bij de kern van wat ik echt heel tof vind tegenwoordig, dus misschien niet onlogisch dat ik het een geweldig festival vind, ook handig dichtbij in mijn eigen stad en uitstekend georganiseerd, maar de organisatie wist volgens mij ook wel weer weer gewoon een hele set aan goed spannende bekende maar ook onbekendere bands te strikken dit jaar. Heerlijk. Zo sprongen bands als Mantra Machine, Delving, Full Earth, Mojo & The Kitchen Brothers, Minami Deutsch, Kanaan, Skyjoggers, Travo en ZAHN er echt bovenuit dit jaar met fantastische optredens en kon ik ook prima genieten van bands als Lucidvox, Black Helium, Domkraft, Monolord, Dhidalah en Kadavar. Goede score voor twee daagjes festival in twee zalen, dus dat moeten we volgend jaar gewoon maar weer doen. Wie weet tot dan!