Nou, ik was wel even toe aan wat rust, dus een aantal concerten overgeslagen. Maar uiteindelijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan, dus ik nam deze week als proeverijtje in mijn thuishonk Merleyn het trio van Kælan Mikla uit Reykjavík, IJsland. Deze drie dames stonden al twee keer eerder op het Roadburn-festival (in 2018 en 2022) en ik was wel benieuwd hoe dat live uit zou pakken, ik had ze immers gemist op die edities. En ook helemaal niet aangekruist toen, moet ik zeggen. We stellen ons open vandaag.
Want dit genre is niet direct geliefd of erg bekend voor me: darkwave. Avant-garde, dat op poëtische wijze vermengd wordt met meanderende, dromerige darkwave, aldus de beschrijving vanavond, of noem het synthpunk or artpunk. Ook een act voor Grauzone bedacht ik me (ah je, ze stonden er in 2023 als vervanging van Drab Majesty), een beetje gothic uitstraling ook, met zwarte mascara-tranen en de mooie zwarte jurk en lange nagels van zangeres Laufey Soffía Þórsdóttir, die af en toe theatraal haar armen beweegt. Een beetje mysterieus, maar ook benaderbaar en vriendelijk, net als de muziek eigenlijk. Ze vertelt dat ze hier vijf jaar geleden ook al stonden (2019 inderdaad), waarbij ik me gelijk afvraag hoe jong ze toen wel niet waren, maar de zangeres moet (achteraf proberen op te zoeken) toch al rond de dertig zijn. Doet er ook niet toe. De band zelf bestaat sinds 2013 en timmert dus al een tijdje aan de weg. De band werd gevormd na het winnen van een poëziewedstrijd in de plaatselijke bibliotheek van Reykjavík. Naast de zangeres speelde Sólveig Matthildur Kristjánsdóttir voorheen op drums, maar stapte later over naar synthesizers en een drumcomputer. De droge beats vanavond uit het doosje storen niet, soms kan dat wel heel kunstmatig klinken. Het geluid van de synths wordt mooi als een tapijtje over de sound gedrapeerd. De blikkerige sound van de bas, typisch eighties vind ik altijd, van Margrét Rósa Dóru-Harrýsdóttir refereert ook naar The Cure valt me op, zeker in de wat meer uptempo en dansbare stukken. Achteraf lees ik dat Robert Smith ze uitnodigde voor het Meltdown Festival 2018, waar Smith de curator was en Kælan Mikla speelde ook op het 40-jarig jubileum van The Cure in Hyde Park. Bij vlagen vind ik het aardig, zeker als er wat schwung en tempo in komt, of als er het mystieke of de suspense verder wordt doorgetrokken. Een aantal nummers zijn me wat loom of glijden langs me heen. De cleane zang is aardig, maar bij momenten klinkt het wat te kinderlijk in mijn oren, alsof dit ook zou passen bij een Eurovisiesongfestival. Mag ik dat zeggen? Het is maar een mening. Een aardig snackje tussendoor om even mijn maag te vullen dus, maar voor mij persoonlijk niet veel meer dan dat. Voor liefhebbers van gothic en darkwave ongetwijfeld een hele aangename act.
