Het was wel weer eens tijd voor een partijtje dikke en smerige gitaren. Ranzige stoner. Bloed uit de oren. Woensdagavond in Doornroosje. High On Fire dus. En ¡Pendejo! als voorafje.
Bij Doornroosje is de ingang open richting de grote zaal. Zijn ze dan toch veel groter dan ik dacht? De zaal was (vrijwel) uitverkocht, dus ik vroeg me al af in welke zaal dat dan zou zijn. Zanger/gitarist Matt Pike is wel een aardige naam in dit circuit, bekend natuurlijk van de culthelden van Sleep, maar is High on Fire echt zo groot? Toch niet. Ik had het nog niet eerder zo gezien hier, maar in de hal bij de grote zaal worden we doorverwezen naar de kleine paarse zaal. Hierdoor heb je meer ruimte voor de garderobe en zo, dus geen gek idee om dat zo te doen. Als er niks in de grote zaal speelt dan natuurlijk.
Het is nog rustig in de kleine zaal als ¡Pendejo! (zoiets als klootzak, domoor, idioot of lafaard in het Spaans, zie dit interview) start als prima opwarmer met hun (bijna) mariachi-achtige stonermetal, inclusief trompet en trombone en Spaanstalige straattaal. De band zou zijn opgericht door twee neven met roots in Latijns Amerika, maar ze komen dus doodgewoon uit Amsterdam en waren al eerder in Doornroosje te zien op de eerste editie van Sonic Whip in 2018. El Pastuso of “Pastu” (Bram in het echt geloof ik) op zang en trompet spoort zijn makkers en het publiek aan en er wordt voorzichtig goedkeurend meegeknikt met de hoofdjes. Essentieel is de geluidsmix, die erg goed staat met een stevige punch, wat de feestvreugde wel vergroot, zeker met die blazers. Daarnaast zijn de riffs verslavend groovy en zitten er een aantal lekkere breaks of tempowisselingen in de nummers. Het doet mij ergens een beetje denken aan de goed te behappen nu-metal (er zouden trouwens leden van Dreadlock Pussy in deze band zitten of hebben gezeten), maar het is meer dan een gimmick of folklore, dit wordt overtuigend met kracht en plezier gebracht.
High on Fire, opgericht in 1998 en destijds ‘uit de as herrezen van Sleep’, stond eerder op Roadburn 2005 en 2013, Speedfest 2015, Desertfest Antwerpen 2018 en Into the Grave 2022. In de loop van de jaren waren ze ook in diverse zalen in Nederland te vinden, maar nog niet eerder in Nijmegen, dacht ik. De band lijkt het wat serieuzer te benaderen dan het voorprogramma, zanger Matt Pike oogt wat nors, roggelt af en toe wat flodders fluim op het podium en snuift een paar keer zijn neus leeg. Maar toch lijkt hij er af en toe wel plezier in te hebben vanavond. Met ontbloot bovenlijf, zoals altijd geloof ik, vol met tattoos. Hij verzaakt niet en is lekker druk in de weer met zijn gitaar, gaaf om te zien hoe deze imposante man dat doet en wat voor enorm vet en vol fuzzend geluid hij daar uit weet te halen. Hij is een jaartje jonger dan ik ben, maar dat zou je niet zeggen. Ahum. Jeff Matz (ook in Mutoid Man en Zeke) is vrij rustig op zijn basgitaar, in het begin en later in de set pakt hij er een mooie dubbelloops gitaar bij waarop leadgitaar en bas zijn gecombineerd. Verder is Coady Willis gruwelijk goed en strak bezig op zijn drums, wat een beest. Hij is opvolger van medeoprichter Des Kensel, die het drumstukje aan Maarten gaf in 2019 blijkbaar. Of aan Coady dus. En die zat trouwens een tijdje in Melvins (als tweede drummer) en is ergens in 2023 nog ingevallen voor Dale Crover omdat die een spoedoperatie aan de wervelkolom moest ondergaan (Crover speelde dat jaar wel in Doornroosje overigens). Dertien nummers in een dozijn vanavond van High on Fire van diverse albums, waarvan een aantal (uiteraard) van het nieuwe album Cometh the Storm. Geen van Electric Messiah uit 2018, als ik de setlist mag geloven (ik ben niet zo’n kenner van de band), dat ik nog wel eens als weekplaat had geselecteerd. Het gelijknamige nummer had ik ook staan als een van de lekkerste nummers uit dat jaar, al heb ik geen idee meer waarom. Alhoewel. Het is ook zo’n lekker snel en opgefokt thrash-achtig metal-‘n’-roll nummer, alsof Slayer een Motörhead-cover doet. Of andersom natuurlijk. De stem van Pike is net zo doorrookt als Lemmy Kilmister natuurlijk. Tegenwoordig zet ik thuis niet meer zo snel dit soort reutel-sludge en boze-mannen-stoner op voor mijn lol, maar live smaakt dit nog wel aardig goed vanavond, al is het maar omdat het geluid (behalve in het begin als de gitaar van Pike niet helemaal lekker doorkomt) goed en hard staat. Zoals het hoort. Maar ook die snelle thrash-achtige doorrockers zijn fijn, waardoor er op een paar momenten een kleine pit voor me ontstaat. Rustig jongens! Ondanks dat het wel een beetje op elkaar lijkt, met name een zelfde soort geluid, wisselt de band wel regelmatig van tempo, met uiteraard genoeg vuige en vieze stoner en sludge, hier en daar ook wel richting een band als Mastodon. De band eindigt dan voor mijn gevoel met een gaaf en trager slepend Darker Fleece, ook de afsluiter op het laatste album. De echte fans zingen af en toe hard mee vooraan en ik vermaak me ook wel vanavond met dit soort smerige en ranzige gitaarmuziek. Soms moet dat gewoon even.
