The Cosmic Dead stond in 2014 op het Eindhoven Psych Lab met een machtig dik optreden en in 2015 deden ze dat dunnetjes over in een epische jamsessie met Radar Men From The Moon. Genoeg reden om ze beter in de gaten te houden, al ben ik ze daarna een beetje uit het oog en oor verloren. In 2020 werd het Schotse viertal aangekondigd voor Sonic Whip, waar ze goed zouden passen, maar ja…
Infinite Peaks, het eerste op het Italiaanse label Heavy Psych Sounds, is het negende album. Hoeveel heb ik er dan wel niet gemist? Het biedt in elk geval genoeg voer om weer honger te krijgen naar deze band. Het album is op improvisaties gebaseerde kosmische (heavy) psych/space/kraut, met een opvallende rol voor de viool (Calum Calderwood) en synthesizers (Luigi Pasquini). Die twee zijn er nieuw bij op dit album, al borduurt het voort op het split-album The Intergalactic Connection – Exploring The Sideral Remote Hyperspace met de Italiaanse band Giöbia, hier ook al eens bewierookt. De viool wordt hier als een experimenteel jammende elektrische gitaar of effectenstudio gebruikt, zo lijkt het, en de synths vormen een extra laag space-geluiden om van te smullen. James T. Mckay (gitaar/zang) is er niet meer bij inmiddels (zo te zien), maar Omar Aborida (ook een filmmaker las ik ergens) vormt de centrale spil (op bas en ook gitaar blijkbaar) in deze samenstelling, met Tommy Duffin op drums (in plaats van Julian Dicken). Bijna drie kwartier lang hoor je deze mannen uitbundig jammen en improviseren, alsof hun leven er vanaf hangt. Het is opgedeeld in twee stukken: “Navigator #9” en “Space Mountain”, die allebei weer bestaan uit drie delen (Part I t/m III). Navigator #9 is de rustigste, behoudend en in laag tempo. Dat stuk is meer op ruimtelijke sfeer gericht, al gaat het in deel III dan uiteindelijk wel los met het nodige opwindende soleerwerk. Een flinke trip door space, en dat geldt zeker ook voor het tweede deel, dat toepasselijk “Space Mountain” is genoemd. Hier worden nog grotere bergen beklommen in een weldadig grote chaos van space, stoner en psych impro-jams. Nog vetter, dikker, harder en met meer tempo, waardoor je in een dikke, kolkende trip wordt geworpen. Chaotisch ja, maar wel op een bedje van verslavende groovy ritmes, zodat je al spacend mee kunt headbangen. Zien is meemaken, dus ik hoop dat zoiets gauw een keer naar het echt wordt geteleporteerd door de ruimte om het ook eens live te ondergaan.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 