Met een schuin oog keek (of luisterde) ik nog wel eens naar DIIV, maar op de een of andere manier ben ik er nooit echt goed ingedoken of zo. Ja, in 2019 stond “Skin Game” (van Deceiver) het nog in de lijst van lekkerste nummers van het jaar, en volgens Last.fm scrobble ik de band toch al regelmatig sinds 2012.
De band uit Brooklyn (New York) zou rond 2011 gestart zijn als solo-project van zanger/gitarist Zachary Cole Smith (tussen 2010 en 2012 nog in Beach Fossils) en stond wel vaker in Nederland, zoals Best Kept Secret 2022 en een aantal keer in Paradiso. Het optreden eerder dit jaar in de Ronda in TivoliVredenburg (zie hier een verslag van OOR) zou de grootste headline show geweest zijn tot nu toe voor de band, die daarvoor nog een tijd in het voorprogramma van Depeche Mode speelde. Volgens dat verslag is DIIV een platform voor de eigen ideeën van Smith en zou hij jarenlang door drugs- en depressiedemonen zijn geplaagd. Van die achtergrondweetjes. Frog in Boiling Water is het vierde studioalbum en het eerste na Deceiver uit 2019. Denk vooral in de richting van shoegaze en lome, zoete fruit-pop omgeven door wolken gitaar en noise. Zoiets. Of noem het dreampop of bedroom-rock met af en toe een likje post-rock. Voor fans van Slowdive misschien en – eh – Beach Fossils uiteraard. Of denk richting Wild Nothing en Flyying Colours. “Brown Paper Bag” vond ik als voorloper van het nieuwe album wel een machtig mooi nummer, met een gitaarthemaatje om helemaal in te verdrinken en met een prachtig stuk melancholie en emotie. Die elementen zijn lastiger terug te vinden op de rest van het album, het is wel erg loom geserveerd, traag en weeïg. Daar moet je je helemaal in kunnen laten wegzakken, verdrinken in het geluid. Die magie is er zeker niet het hele album. Neem de flauwere zanglijntjes op “Raining On Your Pillow” en de klaagzang op “Everyone Out”. Hou ik minder van. De zoete pop moet niet de overhand krijgen in dit soort muziek, voor mijn smaak moet het in balans worden gebracht met pittige kruiden of trek het nog meer de diepte in. Wel raak vind ik bijvoorbeeld “Soul-Net”, met het gitaarwerk en een sfeer die doen denken aan de betere nummers van The Gathering of Habitants bijvoorbeeld, en ook het titelnummer zelf heeft ergens mooie momenten in zich die me wel kunnen raken. Als geheel biedt Frog in Boiling Water dus een aantal prachtige hoogtepunten, terwijl je op andere momenten wat verveeld om je heen zit te kijken. Geen idee hoe dat live overkomt. Op vol volume kan alles weer anders werken. Volgende gelegenheid is op 15 december, wederom in Paradiso. Maar ja, dan kan ik weer niet.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 