Tegenwoordig zijn het vooral de postpunk-bands die de festivals voorzien van een fijn potje gitaarmuziek en opwinding. Font uit Austin, Texas zou toch ook geboekt mogen worden. Thuis hebben ze al een aardige live-reputatie, zo begreep ik, met hun lichtelijk chaotische artpop of industriële postpunk.
Denk aan Black Midi, Squid en Talking Heads, met een lik LCD Soundsystem, in dit artikel nog aangevuld met de verwrongen disco van Ian Dury and the Blockheads en James Chance’s agit-jazz, wat dat ook moge betekenen. Of een gestoord broertje van een band als Gut Health, even terugkijkend naar het Valkhof Festival dit jaar. Zanger/bandleider Thom Wadhill, met zijn typische zangstijl, jut de boel soms wat hijgerig op, maar dat geeft een dosis extra energie. Zeker met de dikke ritmes van de twee percussionisten (Jack Owens en Logan Wagner), netjes aangevuld met het baswerk van Roman Parnell en soms gaaf aangedikt door samples of synths. Luister maar naar het dwingende “Natalie’s Song”, een groovy “Sentence I”, het wat dwarse “The Golden Calf”, het stuiterende “It” en het ronduit poppy “Hey Kekulé”, dat lekker wulps is met een funky snit. Jammer van een melodieus en loom nummer als “Looking at Engines” en ook een wat moeizamer op gang komend nummer als “Cattle Prod”, want zo heel lang duurt het album niet (bijna 29 minuten). Maar dan toch. Leuk onvoorspelbaar bandje, dat een aantal scherp eigenzinnige nummers op ons afvuurt op Strange Burden.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 