Ik moet bekennen dat ik nooit een echte kenner van de Amerikaanse alternatieve rockband Pixies ben geweest. De groep uit Boston moet ook een beetje langs me heen zijn gegaan in de hoogtijdagen van de band, zo eind jaren tachtig, begin jaren negentig. Ze gingen ook al snel weer uit elkaar in 1993 en toen luisterde ik nog niet eens zoveel naar alternatieve muziek. Sinds 2004 is de band weer actief en ik zag ze in dat jaar op Pinkpop, mét bassiste Kim Deal, maar wat ik er toen van vond? Ik schreef het toen nog niet op. Maar goed, als deze grote band van weleer nog eens een keer langskomt in je eigen stad in het mooie Openluchttheater de Goffert is dat een (duur) buitenkansje om deze oude helden nog eens aan het werk te kunnen zien.
Pixies zou een grote invloed hebben gehad op de grunge-beweging van de jaren 90 en bands als Nirvana, maar ook Radiohead, The Smashing Pumpkins en Weezer werden door de band beïnvloed, zo valt te lezen in de beschrijving voor vanavond. De band uit Boston werd in 1986 opgericht door gitarist/zanger Black Francis (Charles Thompson in het echt, ook wel eens opgetreden als Frank Black) en gitarist Joey Santiago, die elkaar in 1984 ontmoetten op de University of Massachusetts Amherst. Kim Deal was de enige die reageerde op een oproep om bas te spelen. En lees de rest zelf maar op Wikipedia. Nog wel geinig om nog te vermelden is dat Kelley Deal nog even op drums auditeerde, maar ze was meer geïnteresseerd in de songs van haar zus en zou later dan ook in Kim’s band The Breeders verschijnen. David Lovering werd destijds aanbevolen als drummer door de man van Kim Deal en is er vanavond in de Goffert ook nog steeds bij, net zoals Santiago en (uiteraard) Francis. Kim Deal verliet de band in 2013 en is nog actief met haar eigen band. Sinds 2014 speelde Paz Lenchantin op bas, sinds dit jaar is het Emma Richardson, voorheen in Band of Skulls. Lenchantin zou zich gaan concentreren op haar eigen projecten, aldus de Pixies, maar die keuze zou niet aan haar zelf zijn geweest. Kim Deal zelf zou niet echt contact meer hebben met de Pixies. Dat ze er vanavond niet bij is vind ik zelf minder een – eh – big deal, dan de echte fans dat misschien zullen vinden.
Het is uitstekend weer vandaag, mooie aanleiding om de middag ook al vrij te nemen en met mijn concertmaten (die de band nog nooit live hebben gezien) al op het terras te gaan genieten van bier, snacks en flammkuchen. Het theater in het mooie Goffertpark is later al aardig gevuld en we gaan maar eens vooraan zitten op de stoep. The Pale White komt uit Newcastle, UK en het trio bevat de broers broers Adam (zang/gitaar) en Jack Hope (drums), aangevuld met Tom Booth (bas). Hoewel het drietal wel z’n best doet, lijkt het publiek niet zo heel erg onder de indruk of echt bezig met het voorprogramma. De melodieuze en best radiovriendelijke indie-rock is ook niet heel uitzonderlijk. Hier en daar een aardig stukje, af en toe stevig op de drums meppend, maar ook wel wat gladjes bij vlagen. We komen dan ook voor de Pixies natuurlijk.
Op 25 oktober komt het tiende album van de band uit: The Night the Zombies Came en daar worden alvast een drietal nummers van gespeeld, waaronder het rustige singeltje “Chicken” en de meer knallende en meezingbare “You’re Do Impatient”. Maar verder is het vooral een trip down memory lane voor de fans vanavond, met veel werk van de hele oude albums en die worden uiteraard goed meegezongen. Prachtig om aardig vooraan te staan met goed zicht op de band, maar het geluid is in het begin wat warrig en de zang van Francis komt niet best door en Richardson is het hele optreden wat minder te horen, maar later draait het geluid wel wat bij. Wat meer naar achteren staat het geluid een stuk beter, maar het is daar vooraan wel gezellig. Al vanaf de eerste noten gaan we staan en vult de plek voor het podium zich met het (voornamelijk wat ouder) publiek, die de oude glorie van de Pixies van dichtbij wil opsnuiven. Echt heel wild wordt het ook weer niet vooraan, maar zo af en toe wordt er wel wat uitbundiger gedanst op de alt-hits van weleer. Met name “Vamos” (Come On Pilgrim EP, 1987) is het heerlijke oudje dat ik ook nog wel ken, met dat dwarse gitaarwerk waarop Santiago even uit zijn dak mag gaan, waarna de band eigenwijs naar een Neil Young-cover (“Winterlong”) schakelt. Andere covers als “Cecilia Ann” (van Surftones, als eerste gespeeld) en “Head On” (Jesus and Mary Chain, ook gespeeld door de band zelf op Roadburn dit jaar) komen langs, maar de focus ligt wel op die oude albums als Come on Pilgrim (2x, 1987), Surfer Rosa (3x, 1988), Doolittle (9x, 1989), Bossanova (5x, 1990) en Trompe le Monde (2x, 1991). Ongetwijfeld een feest van herkenning voor de fans, voor mezelf vind ik het wat wisselvallig, maar ik kan er deels goed in meegaan. Bekendere een meezingbare nummers als “Monkey Gone To Heaven”, “Here Comes Your Man” en uiteraard “Where Is My Mind” worden opengetrokken uit de blikken van nostalgie, en natuurlijk is dat erg tof om (weer) eens live te horen, maar van mij mag het altijd wel wat venijniger of feller dansbaar, neem ook een nummer “Isla de Encanta”. Francis zelf is er denk niet de frontman naar om de boel nog eens flink op te jutten of überhaupt wat interactie met het publiek op te zoeken en dat is wel wat jammer. Gezien zijn zwetende hoofd, lijkt hij wel zijn best te doen. Maar ik vraag me toch af of hij er echt wel plezier in heeft, het lijkt toch wat plichtmatig en routineus. Santiago zit wat meer te genieten van het gitaarspel, op zijn eigen eilandje met een berg pedaaltjes voor hem. David Lovering, inmiddels de wat oudere drummer, lijkt er nog echt wel plezier in te hebben en Richardson doet cooltjes haar ding op bas. Ik zie haar een keer oprecht lachen als het publiek een keer enthousiast reageert en heel veel meer interactie dan dat hoeven we niet te verwachten van de hele band. Nou goed, we krijgen in anderhalf uur wel iets van 29 (korte) nummers voorgeschoteld uit een rijk archief van de band en het is toch wel bijzonder om ze dat oude spul te zien spelen in deze bijzondere setting in het openluchttheater. Vooral goed voer voor de fans dus, maar ook bijzonder aardig om mijn kennis weer eens wat bij te spijkeren van deze invloedrijke band uit het verleden. Met goed weer, fijn gezelschap en een plens bier was het toch ook wel weer erg gezellig.
