Een lastige keuze tussen Baroness en Dopethrone vanavond voor liefhebbers van gruizig gitaarwerk. Ik had al een virtueel kaartje voor die laatste in Merleyn op zak en ben niet direct groot fan van Baroness, dus die keuze bleef staan. Dopethrone had ik al eens eerder in Deventer gezien (samen met nog twee metalen stonerbands) en een nieuw bezoekje leek me wel goed te doen. Maar het is wel flink warm vandaag. Bovendien pakken dreigende donkere wolken zich samen boven Nijmegen, dus snel op de fiets richting de stad!
Mooi op tijd binnen voordat het onweer losbarst. Het eerste knallende gedonder komt van Karavan, dat hier duidelijk blij en trots is om het voorprogramma te mogen verzorgen van de beste band in de wereld. Naar hun mening dan hè. Wel weer wat verwarring achteraf, maar dit is niet de Belgische Karavan, of die uit Pakistan, maar het trio uit Noorwegen, als band geboren in 2019. Ik zie ze vooraf nog even voor het podium hangen en vroeg me al af of dit wel bezoekers zijn. Het is bloedheet binnen en de gitarist heeft een muts op en de drummer een baseball cap. Gekkies. Het is vast om die lange haren in toom te houden. En tattoo’s. Geen bezoekers, maar de band zelf dus. En ze komen hier een lekker smerig vuil potje riffs over ons uitstorten, met een vrachtlading vol fuzz en zo. Zware sludge/doom dus, met een lik stoner-metal, psych en blackened doom. Of zoiets dus. De zaal trilt van de zware bassen en dat is heel fijn, in deze zaal staat het geluid zelden verkeerd en moet dan ook even terugdenken aan het beroerde geluid van Opeth laatst, althans aan het begin van hun concert in 013. Het is hier vanaf het begin goed afgemixt en het klinkt gewoon vet. De heren hebben dan ook wel een megafijne backline staan (Orange en Sun O))) versterkers en dat soort spul) en weten dat fijn aan te sturen. Prima schreeuwwerk van de zanger/bassist, ik ben er niet direct van, maar dit is echt wel okay. Ook de drummer schreeuwt enkele keren mee en zegt ook hier en daar wat tegen het publiek. Mooi hoe de band in alle lompheid ook een keer een reeks mooie akkoorden achter elkaar weet te plaken voor een gaaf stukje emotie en verdieping. Veel riffwerk dus verder, met ook sporadisch wat soleerwerk van de gitarist. Prima en doeltreffend dit, een lekker stukje doom en lompe sludge.
Dopethrone is een album van Electric Wizard, maar ook de naam van deze band dus, ontstaan in 2008 in Canada ergens en ook in de hoek van sludge, doom en stoner. Of slutch. Wat u wilt. En ook een trio. Maar dan anders dan Karavan, met minder focus op de heftige riffs of het vette wegblaaswerk. Rommelig ook een beetje, met name door de bijna onverstaanbare zanger, die zijn ribben gekneusd heeft (maak me niet aan het lachen, zegt ie, waarop de drummer een padoem patsss geeft, haha), gelijk wat klaagt over het licht (ja zo stond het niet op de rider!) en vooral aan het bier lurkt of een halve fles Jägermeister achterover slaat. Als de drank op het podium op is neemt hij dankbaar een glas bier aan van een toeschouwer. Je zou zeggen; dat wordt lastig spelen zo met alle alcohol in je pens, maar dat valt nog best mee. De zang zelf is snauwerig en komt met horten en stoten en vind dat minder. Ook muzikaal komt ik er niet echt lekker in, ook al is het allemaal lekker rauw en smerig gebracht. De band zou volgens de beschrijving een reputatie opgebouwd als een van de meest genadeloze en compromisloze bands in de sludge/doom metal scene. Nou het gaat er best stevig aan toe, maar het komt dus minder binnen bij me, ook al gaan de bandleden er wel vol voor, de gitaren vliegen door de lucht en met name de zanger en ook wel de drummer trekken de mooiste grimassen. De bassist (met vijfsnaargitaar) houdt zijn gezicht wel netjes in de plooi. Tja. Een beetje ‘meh’ en wat warrig allemaal, pas bij het laatste nummer (“Killdozer” gok ik) vind ik het ook echt wel goed en lekker. Blijkbaar vond ik het zelf de vorige keer ook beter. Ik ben geen die-hard fan of zo, dus dan mag ik dat ook vinden. Volgende keer beter. Of doe liever Karavan nog een keer, voor de echt stevige trek van het beest.
