Een persoonlijke bonus op de kalender: Pelagic Fest, georganiseerd door het gelijknamige Berlijnse label. Zes jaar geleden was de laatste editie van het festival in Berlijn, maar dit jaar is het festival terug in het prachtige complex van De Muziekgieterij in Maastricht. Twee dagen lang (zaterdag en zondag) bands van hetzelfde label, is dat erg? In dit geval totaal niet, want dat label herbergt een hoop fijne bands, met name in de categorie post-rock en post-metal, al zien we dit weekend nog genoeg variatie en uitstapjes naar andersoortige bijpassende genres. Likkebaardend keek ik naar deze line-up, met name vanwege een aantal bands die nog hoog op mijn wensenlijst stonden. Ja, ik ga al genoeg naar concerten en festivals, maar om dit als verjaardagscadeautje te krijgen en als bonus te mogen bezoeken dit jaar…. Ja, dat is wel uitermate geweldig. Zeker met een lekker hotel om de hoek. Het mag (soms) wat kosten.
Voor mij is zoiets ook wel een kleine vakantie, ik maak er gelijk een mooi en lang weekend van. Ontbijten op het terras. Dat werk. Het is die zaterdag nog best warm en er zal ’s avonds een strook onweer langstrekken over het hele land, maar in Maastricht hebben we er weinig last van, sowieso het voordeel van een binnenfestival. Veel Franstalige bezoekers valt me op, maar we zitten hier ook wel mooi centraal, een van de redenen van het label om hiernaartoe te verhuizen. De bands zelf komen ook veel meer uit Frankrijk en België, dan uit Duitsland zelf, zo verklaart de organisatie. Met een capaciteit van 1.100 toeschouwers op de main en 420 in de kleine zaal, doet het ook wel wat denken aan het wat moderner ingerichte Doornroosje, dat met festivals als Sonic Whip en Soulcrusher ook van die tweedaagse festivals heeft, vol met stevige gitaren. De Muziekgieterij doet er niet voor onder dus, het is gaaf opgezet in de oude Timmerfabriek (onderdeel oude Sphinxfabrieken). De Muziekgieterij zat er al tijdelijk vanaf 2013 en na de verbouwing en nieuwbouw (naar ontwerp van Maurer United) vanaf 2017 zou het zich daar permanent vestigen, het verbouwde complex werd geopend in september 2019. Het rijke verleden ademt zich door de verbouwing heen, het industriële karakter is niet verloren gegaan terwijl de voorzieningen uitstekend zijn te noemen, met genoeg WC’s en barren, en in de foyer een uitstekende bar met veel speciaalbier, waardoor daar het hele weekend daar wel een rij liefhebbers op staan te wachten. Gaaf vind ik ook de stenen muren achter de twee podia (op zondag is het doek daarachter dicht valt me op) en de gave houten vloeren waarop de bands optreden. De grote zaal heeft een uitstekend balkon, waarop een soort tribune is neergezet, waardoor je ook wat verder naar achteren nog wat ziet. Het geluid daar is helemaal niet zo slecht en in de grote zaal is het geluid eigenlijk op de hele vloer wel uitstekend te noemen. Complimenten sowieso aan de geluidstechnici, er is weinig te klagen het geluid is het hele weekend loepzuiver. Af en toe worden er wat stevige bassen in je smoel gesmeten, maar daar heb je dat wel weer oordopjes voor. Niks te klagen dus, het publiek is erg relaxed, net zoals al het personeel. Misschien is de merchandise bij de ingang niet altijd handig voor de doorloop naar de zalen, maar ook dat valt nog wel mee. In de foyer bij de lockers zijn ook een paar optredens, wat ook niet echt handig is daar zo pal voor de ingang van de grote zaal, maar op een of andere manier werkt dat toch. Achterin bij de ingang is er eten te verkrijgen, iets met rijst of wafels, maar daar heb ik niet zo’n zin in dus ik kies er voor om buiten de deur te eten. Misschien is het een idee om dat karretje op het grasveld voor de ingang te veranderen in een frietkot voor je dosis patat en snacks of zo, ik noem maar wat. Maar verder geen klagen. Integendeel.
Ook de dichtheid goede bands voor mijn smaak is enorm hoog en zoals gezegd zitten daar een aantal acts bij die ik nog hoog op mijn wensenlijstje had staan (met name WuW, Lost in Kiev en Spurv) samen met goede oude bekenden (Briqueville, Oh Hiroshima, And So I Watch You From Afar en Year of No Light bijvoorbeeld). Wel enorm jammer voor de organisatie dat er een aantal bands moesten afzeggen. Mijn geliefde JeGong bijvoorbeeld, dat hier (gek genoeg) in de foyer zou optreden, maar al een tijdje terug (in juli) werd bekend dat dit niet door kon gaan “due to unforeseen circumstances”. Gelukkig had ik die band mee kunnen pakken op Roadburn dit jaar. Ook jammer is het afzeggen van het Belgische Psychonaut een dag voor aanvang van het festival door familie-omstandigheden, waardoor The Ocean een extra plek krijgt op de zondag. Andere headliner op de main op zondag Ihsahn moet dan op de dag zelf nog afzeggen vanwege problemen met het vliegtuig (staking in Noorwegen), waardoor de programmering op zondag een beetje overhoop wordt gegooid. Invaller Cobra The Impaler mag daarvoor in de plaats het festival op het kleinere podium afsluiten (wat ze overigens nog prima doen).
Ik ben niet bijzonder fan van Ihsahn, dus heel erg vind ik dat nu ook weer niet, maar wel erg jammer van JeGong dus en ook Psychonaut, hoewel ik die laatste ook wel eens gezien heb (natuurlijk, zou je bijna zeggen). Het is altijd wel een kwestie van smaak, we hebben het er nog over dit weekend. Het is ook maar wat je net fijn lust. En soms komt het binnen en soms niet. Nou, soms duurt het ook even letterlijk voor het binnen komt, er staat een flinke rij bij de ingang, had ik maar wat eerder moeten vertrekken uit mijn comfortabele hotel. Verder voelt het niet te druk dit weekend, al is de kleine zaal wel een keertje te propvol bij (met name) Hippotraktor en zoek ik door de drukte soms het balkon op bij het hoofdpodium main (met name bij Lost in Kiev, de eerste keer The Ocean en Year of No Light).
Vrijdag
Ik verken ook even het balkon tijdens de eerste band Thot, dat al is begonnen dus. Deze Belgische band is opgericht in 2008 door zanger/gitarist Grégoire Fray en maakt zoiets als industrial-rock, noise en postrock. Beetje apart om goed te omschrijven eigenlijk, het heeft ook een beetje de zweem van progrock soms, met wat extra percussie en extra gelaagdheid met extra synths en de zang van Juliette Mauduit (ga ik even vanuit), naast de zang van Fray. Niet alle zang is zuiver op de korrel geloof ik, de bassen van het drumwerk klinken hier wat hard (beneden in de zaal) en ik vind het over het algemeen wat loom en standaard voor mijn gevoel. Maar goed, smaken kunnen verschillen dus.
Sowieso wil ik op tijd gaan staan bij een van mijn geliefde bands WuW, die het festival opent in de kleine zaal en die ik nog nooit live heb gezien. Album Rétablir L’eternité had ik al een keer opgedragen in 2020 als album van de week, maar het album L’orchaostre van vorig jaar mocht er dus ook wezen en dat spelen ze hier integraal. De Franse band bestaat uit de twee broers Benjamin en Guillaume Colin, waarbij Benjamin te horen is op drums en keyboard en broer Guillaume op gitaar en keys. Live zien we vijf spelers hier, die de tijd nemen om de post-metal en post-doom traag maar mooi slepend te brengen, met een heerlijke lik emotie en wat extra elektronica. De band zelf verwijst ter vergelijking naar bands als Year of No Light, Dirge and Omega Massif, maar denk ook aan Pg.lost met een vleugje MONO. De afwisseling is subtiel met zowel shreddende als pingelende gitaren, afgewisseld met massieve riffs en logge, droge knallen op de drums. Een soort langzame post-apocalyptische verwoesting, schreef ik al eerder, en live maken ze het gelukkig helemaal waar. Fantastisch dit. Zoals eerder al wel eens geschreven hoort dit ook op Roadburn en verder kan het ook prima op een festival als Soulcrusher, of boek ze lekker in een klein zaaltje bij mij in de buurt? Dank!
Gelijk door naar een andere act die ik graag nog een keer live aan het werk wilde zien; de Franse post-rock band Lost in Kiev, die ik ergens sinds 2022 wat intensiever volg, met name door het album Rupture uit dat jaar. Uitstekende post-rock dit, wat lichter te verteren natuurlijk dan WuW net. Ontspannen, maar ook met wat snellere stukken en prima (zalvende) synths en gesproken samples. Misschien best een tikkeltje standaard zou je kritisch kunnen stellen in het genre, maar dan wel heel goed uitgevoerd met een extra lik umami. Want het smaakt erg goed. Ook niet slecht gedaan is het gastoptreden van Loïc Rossetti op “Prison of Mind”, zanger van The Ocean sinds 2009, die had toch nog niks te doen (haha). Niet vreemd trouwens, want hij zingt dit nummer ook op de plaat en hij is er nu toch. Ook een band om nog graag nog eens een keer terug te willen zien in elk geval.
Het is een vol programma vandaag, met afwisselend prima bands in de grote en kleine zaal, dus het is soms zoeken naar wat mogelijke pauzemomentjes. Stukje van Playgrounded in de kleine zaal dan toch nog even in de zweterige kleine zaal. Het is warm vandaag en op sommige plekken voel je wel een licht briesje van de airco, maar ook binnen is het korte broekenweer. De band uit Rotterdam (met ook Griekse leden, begrijp ik) maakt pompende en beukende post/prog, met invloeden van bijvoorbeeld Karnivool, maar ook Anathema, Pain of Salvation en Tool worden in de beschrijving genoemd, maar ook bands als Massive Attack, Deftones, Unkle en Trentemøller, al vind ik die referenties wat lastiger te plaatsen. Fijne proggy ritmes met beukend baswerk en dikke riffs in wat lastigere maatsoorten in elk geval, met wat te zoete zang misschien, maar wel weer heel aardig aangevuld door een sfeervol stukje elektronica. Dat wel.
Het Zweedse Oh Hiroshima zag ik eind vorig jaar al eens in Merleyn in Nijmegen, met wat lichtvoetige post-rock met indie-invloeden, zou je kunnen zeggen. Mooi gelaagde mix, ook hier weer, wat zorgt voor een gaaf stereobeeld zo in het midden van de zaal. De band brengt het vandaag wel vrij soft in mijn beleving en het komt wat later in de set wat meer los, waarbij de basgitaar ook ineens wat fijner op oorlogssterkte komt. Over het algemeen wel wat loom en soft voor mijn gevoel. De band wijkt tegenwoordig wat vaker af van het standaard post-rock-genre, maar keer met het afsluitende “Drones” uit 2015 nog wel weer even terug naar een fijn stukje post-rock uit het boekje.
Na een pauze is het echt veel te druk bij Hippotraktor in de kleine zaal om daar optimaal van te kunnen genieten. De Belgische progressive/post-metalband uit Mechelen, met zanger Stefan De Graef van Psychonaut, trekt veel bekijks en wint hier veel nieuwe zielen, zo lijkt het. De band combineert de ritmische kracht van Gojira met de complexe grooves van Meshuggah, zo lezen we in de beschrijving en het gaat er inderdaad energiek aan toe en zo te zien geven ze een strakke show. Ik geef het na een tijdje op, want ik sta echt als een haring in een vol tonnetje en daar heb ik op een gegeven moment wel genoeg van. Herkansing op 11 oktober, want dan staat het vijftal op Soulcrusher in Nijmegen.
Een beetje op tijd dan maar naar het optreden van A Swarm of the Sun in de grote zaal, dat geteisterd wordt door geluidsproblemen. Tijdens de geluidscheck krijgen ze de mix niet optimaal en later in het optreden begeeft ook nog eens de gitaar het van Erik Nilsson (naar ik aanneem), die deze Zweedse band in de basis heeft gevormd met Jakob Berglund op zang en synths. Duurt lang (tien minuten?) en het applaus is ook groot als een wisseling van versterker de oplossing vormt voor het probleem. Jammer eigenlijk, want de band – in totaal met zes man – trekt je wel in een geweldige flow van post-doom en -metal met een fijne laag elektronica. Ze zijn wel van zowel de grote gebaren als het creëren van een intieme sfeer. Het is langzaam sleuren, trekken en verdiepen, met dreunende bassen, shreddende gitaren en zacht glijdende zang. Erupties die soms doen denken aan Godspeed You! Black Emperor. Jammer van de geluidsproblemen dus en ook de wat introverte houding op het podium, maar verder een uitstekende band om in de gaten te houden.
Glassing moet er dan aan geloven (blackmetal uit Texas) om ook eindelijk eens wat te gaan eten, zodat we weer met gevulde maag en frisse moed kunnen gaan staan bij het Noord-Ierse And So I Watch You From Afar, dat ik al een tijdje uit het oog ben verloren. Ik denk dat ik ze voor het laatst op het Valkhof Festival zag staan in 2015, maar op de een of andere manier kon het mij niet imponeren daar, althans niet zoals in 2010 op datzelfde festival en op Lowlands. We zijn inmiddels al aardig wat jaartjes verder dus. De band klinkt goed vanavond, met hun nog steeds aanstekelijke en instrumentale math- en postrock, al is het alleen ook maar omdat het geluid hier echt geweldig staat met wat steviger gitaar- en basgeluid in de mix, zodat de riffs echt knallen. Zo af en toe lekker headbangen dus. Het nieuwe album Megafauna wordt hier integraal gespeeld en gitarist Rory Friers geeft ook wel aan dat ze het snappen dat dit wat lastiger is voor het publiek, maar dat hij wel blij is met de respons op het nieuwe werk. Prima nieuw album, zo kunnen we hier constateren, met het nodige stuiterende beukwerk dus, maar ook wel afgewisseld met het wat meer ingetogen pingelwerk op gitaar en zelfs hier en daar met een likje emotie. Geen oude knallers dus zoals “Set Guitars To Kill” bijvoorbeeld en dat is niet eens zo erg vind ik, maar ze hadden er nog wel de tijd voor gehad om nog even als toegift te spelen. De band uit Belfast maakt in elk geval weer eens indruk hier en ik vind het dan ook erg leuk om de band dus weer eens zo in vorm te zien, na zoveel tijd.
Dan moet LLNN er ook even aan geloven vandaag, want vaker gezien en niet direct een must-see voor mij persoonlijk. Dat is Nyos dan wel in de foyer, dat dus een wat aparte plek is zo vlak voor de ingang van de main stage, maar wat geeft het allemaal, het voelt wel intiem en het publiek staat dus er dus mooi bovenop. Het duo op drums (Tuomas Kainulainen) en gitaar (Tom Brooke) komt uit Finland en maakt zoiets als avant-garde en noise-rock, met een lik freejazz. Denk ook Battles, Don Caballero, Russian Circles, Tortoise en Sonic Youth-infused noise, aldus de diverse beschrijvingen. Beetje proggy en math-rock achtig ook in mijn beleving (And So I Watch You from Afar wordt ook wel genoemd), met de flexibele drums en het vele loopwerk van gitarist Tom Brooke (in 2012 verhuist van Verenigd Koninkrijk naar Finland), die druk in de weer is met zijn twee eilanden vol pedaaltjes en er achteloos vaak en goed van die loops in gooit, zodat er toch een vol en rijk geluid klinkt. Soms lekker stevig in de overdrive met veel bas. Wat geweldig dit! Dat had ook prima in de kleine zaal kunnen worden neergezet, maar aan de andere kant ook geweldig om ze op een meter afstand te zien beuken. Grappig ook hoe Brooke de avond daarna nog steeds bij de merchandise is te vinden om zijn spullen te verkopen, maar ook van het festival lijkt te genieten. Ja, wie niet!
De post-hardcore-prog-sludge band The Ocean zagen we eerder op de-Affaire in 2011 (Valkhof Festival), op Soulcrusher in 2021 en vorig jaar op Desertfest in Antwerpen. Nog altijd zit de band voor mij persoonlijk in een soort gekke schemerzone tussen wat ik wel en niet graag lust, ook afhankelijk van waar ik maar net zin in heb. Nou, het publiek heeft er in elk geval wel zin in en ook de band speelt strak en de geluidsmix staat weer uitstekend. Erg gaaf zijn ook de visuals, geprojecteerd op de stenen muur achter de band. Dat komt de sfeer altijd wel ten goede, vind ik. De Duitse band speel Pelagial uit 2013 integraal vanavond, in de encore aangevuld met “Firmament” en “Age of Sea Scorpions”. Het groteske schreeuwwerk van Loïc Rossetti spreekt me altijd wat minder aan, maar dat is meer mijn persoonlijke smaak dus. Het nodige progressieve, stuiterende spierballenwerk en de verdieping die de band hier en daar ook aanbrengt bevalt me dan op zich wel. Zo langzamerhand lijkt de band in de loop van de jaren richting een headliner-waardige act te zijn gegroeid en dat snap ik ergens wel, ook al is het niet helemaal mijn gedroomde headliner.
Afsluiter Arms and Sleepers, opgericht in Boston en nu woonachtig in Berlijn, is dan ineens een (te) grote overgang naar iets heel anders in de foyer: elektronische dance of trip-hop. De eenling (Mirza Ramic, voorheen was het een duo) draait hier lekker aan de knoppen/synths/samples en het publiek waagt een dansje, maar voor mij is de overgang te groot en wordt het maar eens tijd om er vandaag een einde aan te breien. Genoeg gave dingen gezien vandaag. Morgen weer een dag.
Zondag
En dat is gelijk smullen op de vroege zondagmiddag. Spurv staat al langer hoog op het verlanglijstje, door albums als Myra uit 2018 en Brefjære uit 2023. De zeskoppige band uit Noorwegen (Oslo) is opgericht door gitarist Gustav Jørgen Pedersen en brengt sinds 2012 platen uit. We moeten nog wakker worden, maar de frontman jut ons gelijk goed op. We zijn ook wel gelijk alert met dit soort machtige post-rock/metal met een groot gebaar. Muzikaal zit het ergens in de buurt van bands als MONO, This Will Destroy You, Sleepmakeswaves, Caspian, pg.lost, God is an Astronaut, Explosions in the Sky of Godspeed You! Black Emperor. Met zes man op het podium klinkt een vol en rijk geluid, inclusief gaaf werk op trombone (later even aangevuld met trompet) en zelfs wat werk op de xylofoon. Het is even de slaap uit de ogen wrijven, hier en daar lekker rustig, maar prachtig opgebouwd. Een half uurtje is echt te weinig, met nummers als “En brennende vogn over jordet” (Brefjære), “Et blekt lys lyder” (Myra) en “Til en ny vår” (Brefjære). Maar we hebben mazzel dat ze een kwartiertje langer door mogen gaan vandaag, wellicht ook een gevolg van het uitvallen van Ihsahn waardoor alles verschuift. In dat laatste en extra kwartiertje komt nog veel meer lekkers voorbij, in iets meer beukstand (“Gamle årringer” (oudje uit 2012), “Og ny skog bæres frem” van Myra en “Urdråpene” van Brefjære). Wat een gaaf orkestraal geluid zet deze band hier neer, een magistraal en heerlijk megalomaan begin van dag twee hier in de grote zaal, met veel lekkers van die twee laatste platen. Nog een keer graag! En snel!
Bipolar Architecture uit Berlijn en Istanboel laten we dan een beetje schieten in de kleine zaal, al is het wel aardig om in de foyer daar bij de (speciaalbier)bar wat mee te kijken op het scherm daar naast de ingang van de kleine zaal. Alles wordt ook live gestreamd op Internet, heel gaaf. Het geluid loopt beter synchroon met het beeld als de zaaldeuren even open gaan, vergeleken met het (wat zachte) geluid uit de box, zo valt me op. Maar goed. Bipolar Architecture klinkt vaak wat (te) woest schreeuwerig, maar achteraf denk ik dat er ook nog wel aardige post-rock/-metal passages in zitten, met name de meer rustige en beheerste stukken klinken niet verkeerd.
Ik geloof dat ik EF wel eens op mijn lijst interessante post-rockbands had staan, ze gaan ook al even mee (opgericht in 2003) en volgens mij in die tijd ook wel (mede)bepalend in dat genre. De band uit Göteborg, Zweden, bestaat dus nog en ik vind het wel interessant; ik draaide ze vroeger wel eens (rond 2012/2013), maar ben ze uit het oor verloren. Na Spurv is dit wel heel erg rustig. Ze zijn vandaag ook met zes man en hier klinkt een cello als een soort orkestrale aanvulling, maar het kabbelt me wat te veel en daarmee duurt het uurtje wel lang. Waar Spurv interessant en scherp uit de bocht kan komen is EF dus wat te lichtvoetig en wat te standaard oude post-rock uit het boekje vandaag, al zitten er prachtige sfeervolle stukken in.
De sludge-metal-doom van Love Sex Machine uit Frankrijk in de kleine zaal is dan ook iets minder aan mij besteedt, waardoor we weer een kleine pauze weten in te lassen voordat we naar onze geliefde Belgische BRIQUEVILLE op het hoofdpodium gaan. In februari stonden ze nog in ons eigen Merleyn in Nijmegen, waar ze – dacht ik toch – zo’n beetje het hele album IIII van vorig jaar speelden, plus nog wat oude kneiters in de bonus. Vandaag is het beeld niet veel anders, deze donkere hoogmis van post-metal en doom is doorspekt met een hoop spanning en suspense, met uiteraard de vijf bandleden weer in zwarte gewaden en met gouden snavelmaskers, misschien ook een verwijzing naar de pestmeesters in de zeventiende-eeuw, zoals wel eens eerder opgemerkt. Nummers als “Akte XII” en het wederom afsluitende en verwoestend gave “Akte IV” (van het BRIQUEVILLE-album uit 2014) zijn hoogtepunten uit een fantastische set, maar eigenlijk is geen enkel nummer fout. Ja, misschien had de zang iets minder hard kunnen staan, zo af en toe mag die man op de elektronica links achterin een potje meeblèren en dat galmt wat hard door de zaal, maar verder is dit weer een ultieme zalige occulte ode aan de verdoemde wereld, die zwartgeblakerd ten onder gaat. Waanzinnig!
Nou, even bijkomen zou je zeggen. De overgang even later is nog steeds wat groot bij een behoorlijk dansbare set in de kleine zaal van Karin Park, die ik in 2022 nog eens zag optreden als voorprogramma van A.A. Williams in Tilburg. Karin Maria Erika Park is een Zweeds-Noorse singer-songwriter, geboren in Zweden, maar in Noorwegen gestart met haar muzikale carrière. Ze is ook actief met haar man Kjetil Nernes in Årabrot, dat even later op hetzelfde podium zal optreden, maar dat is weer andere muziek en iets minder aan mij besteed (iets te mainstream pop/rock). Park beweegt enthousiast op de dansbare elektronica en het is weer fascinerend om te zien hoe ze dat allemaal in haar eentje voor elkaar krijgt op haar apparatuur, terwijl er ook nog tijd over blijft om te zingen en uitbundig te dansen. Geinig om te zien dat dit publiek daar wel in meegaat, ook al is de zaal niet heel erg vol. Wat geeft het. Gisteren kon Arms and Sleepers me minder boeien, maar vandaag kan ik wel even meegaan in iets heel anders dan dat we normaal voorgeschoteld krijgen op dit festival.
Misschien blijven we wat te lang hangen in de foyer, waar we wat meekijken en met een half oor luisteren naar Year of No Light, dat we vorig jaar ook nog zagen op Desertfest in Antwerpen. Het is wel goed, we zitten even lekker rustig hier. Het lijkt sowieso iets rustiger dan gisteren, wat betreft het aantal bezoekers. De Franse band doet waar het goed in is met sfeervolle post-metal, al vind ik het nog steeds jammer dat er niet iets van visuals op de achtergrond worden getoond. Vandaag lijkt het zwarte doek achter op het podium de hele tijd dicht, althans ik zie geen bakstenen achtergrond meer in beide zalen. Met visuals zou het de muziek wat meer kleur en verdieping geven, nu blijft de instrumentale muziek hier en daar wat langer hangen in hetzelfde, of het is wat vlagen herhalend dus, maar het is zeker niet slecht, waardoor we op een gegeven moment toch maar even de zaal induiken. Deze band is ook met zes man vandaag (zoals meer bands op de main stage) en dat zorgt wel voor een fijne golf post-metal (en doom, met flarden sludge, drone-metal en shoegaze), inclusief extra percussionist dus, die net zoals in Antwerpen tegen het einde op synths aanschuift en oudje “Stella Rectrix” van een gave intro voorziet en waarmee het optreden uiteindelijk vol beukend wordt afgesloten.
Tijd om vandaag dan wel eens uitgebreid te gaan eten, het is al wat laat, en dat gaat ten koste van Årabrot (kleine zaal) en The Devil’s Trade, die hier alleen optreedt in de Foyer, maar vorig jaar met band optrad op Soulcrusher en dat lijkt me sowieso fijner. Wat te laat komen we dan toch nog even de zaal in voor het tweede optreden van The Ocean (Collective), dat hier een geheel andere set speelt dan gisteren, met nummers van Phanerozoic II: Mesozoic / Cenozoic (uit 2020) en het vorig jaar verschenen Holocene. Overigens verscheen vorig jaar ook Limbus van SHRVL, oftewel Peter Voigtmann, de synthmaster van The Ocean en dat was (deels) een verkenning van de hoofdthema’s van datzelfde Holocene-album. Die vond ik wat interessanter dus. Overigens zou Voigtmann helemaal niet meer meespelen met The Ocean en het e.e.a. komt dan van een bandje. Voor de doorgewinterde fan van The Ocean is het natuurlijk wel smullen, naast het oude werk gisteren ook nog eens een hele set met recentere nummers. Ook hier en daar zitten er uitstekende stukjes/nummers in, afgewisseld met het beukende schreeuwwerk waar ik wat minder mee heb. Geen visuals vandaag, maar wel weer die fijn zagende riffs, bonkende drums/bassen en fijne progressieve grooves, hier en daar ook mooi afgetopt met wat rustigere stukken. Ook weer geleverd in een briljante geluidsmix hier vandaag. Ik kom er gek genoeg ook iets beter in dan gisteren, al blijft het nog steeds iets minder voer voor het beest.
Onverwachte afsluiter van het festival is dan Cobra the Impaler, vanochtend nog in München en gebeld om hier af te sluiten als vervanging voor Ihsahn. Het Gentse vijftal doet dat met alle energie en zet hiermee wel een enthousiaste punt achter het festival. We lezen nog even dat de band sterk zou zijn beïnvloed door de New Wave of American Heavy Metal, maar zo standaard wordt het gelukkig niet helemaal, het levert nog best wel een aardig potje progressieve sludge-metal op om nog even de vuisten de lucht te gooien, denk ook aan bands als Mastodon, Gojira en Baroness. Nog even je bier tot schuim laten klotsen door een sympathieke band, die hier dankbaar het tijdslot vult op het einde van het festival. Hapklaar geserveerd als vette snack op het einde, niet altijd even moeilijk, maar wel even smakelijk als toetje.
En dan zit het er alweer op. Echte hoogtepunten voor mij persoonlijk waren bands als WuW, Lost in Kiev, A Swarm of the Sun, And So I Watch You From Afar, Nyos, Spurv, en BRIQUEVILLE, maar ook de andere bands waren helemaal niet verkeerd. Voor een festival van bands van één label is dat natuurlijk een goede score, in deze twee dagen komt veel lekkers voorbij en daarmee heb ik ook wat lang gekoesterde wensen kunnen vervullen om bands als WuW, Lost in Kiev en Spurv eindelijk eens live te kunnen zien en dat viel niet tegen. Integendeel. Verrassingen waren er dan in de vorm van Nyos en A Swarm of the Sun, die ik nog niet kende, maar die met stip doorstijgen op mijn favorietenlijstje. Gaaf festival, fantastische plek, fijne voorzieningen, vriendelijke mensen, tof publiek. Ja, er gaat niets boven Maastricht zou je kunnen zeggen, zeker dit weekend niet. Volgend jaar is dit festival weer terug op 23 en 24 augustus 2025 (met o.a. Ihsahn, Psychonaut, A Burial at Sea en Bear) waarvoor de early birds al beschikbaar zijn. Voor mij was het echt een eenmalige bonus in mijn kalender, dus het zou goed kunnen dat ik volgend jaar het festival via de stream volg. We gaan het zien!
