Het Australische Pond, actief sinds 2008, blijft regelmatig albums uitbrengen die regelmatig in onze (vinyl)platenkast belanden. Opvolger van 9 heet niet 10, maar Stung! en biedt ongeveer hetzelfde waar voor je geld. Het vroegere broertje van Tame Impala blijft lekker eigenwijs bewegen tussen melodieus en toegankelijke poppy psych en wat meer eigenwijs in elkaar geknutselde composities met een scherp randje.
Pond gaat ook hier weer diverse kanten op, zonder dat je er altijd erg in hebt. Niet alles is goud wat er blinkt, ook hier zitten er wat opvullers bij, die mij wat minder aanspreken, zoals het weeïge “Constant Picnic” en “O’UV Ray”, het lome “Fell Grace With The Sea” en het futloze liedje voor het slapen gaan: “Sunrise For The Lonely”. Er mag wel iets meer body en funk in, zoals de band dat goed kan. Neem de (bijna meezinger) “(I’m) Stung”, met die grappige seventies-achtige outro en het Forever Pavot-achtige instrumentaaltje “Elf Bar Blues”. Nog meer los gaan ze op het groovy en Prince-achtige “So Lo” en het White Denim-achtige “Boys Don’t Crash”, met dat lekkere losse drumwerk daaronder. “Edge Of the World Pt. 3” is een mooi voorbeeld van hoe een – in eerste instantie – loom nummer wel goed kan werken, met datzelfde losse drumwerk en luchtig fluitwerk, maar bovenal met zo’n heerlijke eigenwijs en spacy outro. Zo gek mogen ze veel vaker doen. En goed dat Nick Allbrook niet alles vol zingt met zijn kenmerkende stem, waarbij er ruimte blijft voor fijne instrumentale intermezzo’s. Neem ook “Neon River”, dat je eerst loom meesleept, maar uiteindelijk in een fijne wolk scherpere psych trekt. Nou goed, er had best nog wat meer dansbare psychedelische funk-pop op mogen staan, maar hier en daar vullen ze dat wel goed in met interessante en vrijpostige composities en/of intermezzo’s. Dan nemen we die flauwere opvullers maar voor lief, er blijft genoeg leuks over.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 