De jaarlijkse Popronde is weer van start gegaan. Het grootste rondreizende muziekfestival in Nederland vindt elk najaar van half september tot en met eind november plaats in circa 40 steden in Nederland. De Popronde is een showcasefestival en biedt voor (nog) onbekende acts de mogelijkheid zich te presenteren buiten de eigen regio en intensieve tour-en speelervaring op te doen. Entree is gratis, maar je kunt wel doneren. Traditiegetrouw is de aftrap in Nijmegen en ik dacht dat dit altijd op donderdagavond was (ik ben er in 2017 een keer wezen kijken), maar dit keer start het circus (voor mij ook) handiger op de zaterdag in de eigen stad.
De aftrap van deze dertigste editie begint al in de middag op het NYMA-terrein, bij Oersoep, Rex, Waalhalla en Expo Bart. Mooie gelegenheid om dat terrein in Nijmegen West eens te gaan bekijken, want ik was er nog niet eerder geweest (eerder zat het e.e.a. bij de oude Honig). De bands spelen hier vanmiddag mooi vlak bij elkaar en dat is wel fijner dan de lading acts op 35 locaties verspreid over de hele binnenstad in de avond, per definitie mis je ontzettend veel en dat is wat jammer. Handig om even van tevoren uit te zoeken wat dan interessant is, wat nog een aardige klus is met zoveel talenten bij elkaar.
We komen wat later op de middag aan bij het NYMA-terrein en pakken nog een stuk mee van Future Husband uit Amersfoort in de foyer van brouwerij Oersoep, solo project van Adura Sulaiman. De band was al eerder te vinden op Grasnapolski, Best kept secret en Noorderslag. Fijne en toegankelijke, warme indierock, met een aangename mellow flow. Even goed als rustige opstarter.
Inmiddels speelt Amor in Expo Bart en Howen Justin in Rex, maar we pakken even een biertje tussendoor (handig zo’n brouwer hier) en haken weer aan bij Heath in (skatepark) Waalhalla, dat hier een fatsoenlijk vast podium heeft. Dat wist ik niet eens. Heath is een psychedelische rockband uit Den Haag, winnaars van de Music Support Award uitgereikt door de Haagse Popweek. De band mocht dit jaar al op Roadburn staan in Tilburg, maar het optreden daar in de Hall of Fame heb ik gemist. Nieuwe kans dus. Deze hippies weten een flinke pot swingende psych de presenteren met een randje seventies en een flinke dosis mondharmonica van zanger Mees Vullings, die voor dat instrument nog meer pedaaltjes voor zich heeft liggen dan de gitaristen. Fijne dosis energie met groovy baswerk. lekker.
De Popronde-avond start dan met een Q&A sessie met eerdere deelnemers van The Vices, die overigens op 13 maart volgend jaar weer in Doornroosje staan. Het interview met de band in de Stevenskerk klinkt met nogal veel echo door de kerk en is wat lastiger te verstaan soms, maar we kwamen sowieso wat later binnenlopen om het optreden daar van Hessel Moeselaar mee te pakken. Met zijn elektronische ‘eenmansorkest’ ontstaat er een caleidoscoop aan melancholische en kleurrijke soundscapes, zo lezen we in het boekje. Hij speelt hier Mengelmoes, een concept ontwikkeld door Moeselaar in 2022, een elektro akoestische set, waarbij de altviool gecombineerd wordt met modulaire synthesizers en live elektronica. Het optreden duurt bijna een uur geloof ik en dat is best nog een aardige (harde) zit op de kerkbanken, maar wel een mooie. Het is een uitgebalanceerde set waarbij de viool vaak in loops wordt gegooid, aangevuld door een omzichtige dosis elektronica. Dat doet soms even aan Nils Frahm denken, maar het is vooral wegzweven en ogen dicht, de kerk is er een prima locatie voor. En gaaf dat ook dit soort dingen worden geprogrammeerd. Zo is er ook nog rustig pianowerk van Reginald Somai vanavond in het Huis van de Nijmeegse Geschiedenisen en neoklassiek van Frerick den Haan in de Stadsschouwburg Nijmegen. In de kerk later ook nog de soundscapes van Eveline Ypma. Maar je kan niet alles zien dus.
Op zo’n avond mis je dus veel. Zo is het bij de geinige ‘punk-boyband’ TAXITAXI veel te druk in café De Opstand, waardoor we doorlopen naar het muZIEum voor het jonge jazzy collectief shoom, dat het vijftal zelf het mooiste omschrijft als ‘een schizofrene koortsdroom van subtiele ritmes, luide swingende gitaren en aangrijpende saxofoonsolo’s, laat shoom invloeden uit alle hoeken van de muziek horen: van black midi tot Charlie Parker en van MF DOOM tot Britse neo-jazz’. Met de nadruk op jazz dus wel, met ook veel saxofoon-werk, maar wat eigenwijzer met post-punk-achtig gitaarwerk voor de eigenwijze bite en fijne tempowisselingen. Tof om even tussendoor mee te nemen. Maar wat is het gruwelijk warm hier.
Even een stukje fietsen voor NORE dat in de Waalhaven optreedt in de boot van Opoe Sientje en daar klotst het zweet ook van het plafond. Geinig wel, het volgepakte ruim van dit schip voor deze (ook nog jonge) act. Voor fans van Dr. Dog, The Strokes, Black Country New Road en Big Thief, zo lezen we, dus dat trekt ook wel wat (vooral jonger) publiek. Aardige en toegankelijke indierock, van een goed stel muzikanten (lekker spel op drums en toetsen bijvoorbeeld). Een beetje simpel (melodieus) in de basis soms voor mijn smaak, maar dan wel weer fijn en goed ingevuld met wat knappe en creatieve uitspattingen hier en daar.
De Popronde gaat dan nog wel even verder die avond, maar wij vinden het mooi geweest. Op mijn lijst had ik dan nog verder acts aangestreept als 32elephants, MADOUX, Zo Lief, Yan Lâle, HUNK, Cardigan Inn, Røyking en Parker Fans, maar als alles tegelijk speelt mis je ook het meeste en dat blijft wel wat jammer van dit concept, net zoals Le Guess Who? en ESNS gok ik, waar ook veel bands op veel locaties spelen tegelijk. Maar goed, het is wel leuk om een blik te werpen op het Nederlandse talent en de heetste acts van morgen, en sowieso kun je nog een hoop steden af om daar een greep te nemen uit de selectie van de Popronde dit jaar. Gezien de hoeveelheid publiek dat we tegenkwamen is het een erg succesvolle aftrap in eigen stad van dit rondreizende circus, leuk om weer eens een keer mee te pakken.