Inmiddels is het herfst en beginnen de bladeren weer goudbruinkleurig van de bomen te vallen. Ideaal moment om een nieuwe plaat van de post-rock klasbakken van God Is An Astronaut uit te brengen. Embers zit weer vol dromerige melancholie en somberheid, dat zo goed past bij dit jaargetijde, maar een stevig stukje slagregen met westerstorm wordt ook niet vergeten. Inspiratie wordt ook gevonden in tragisch verlies, zoals Epitaph uit 2018 refereerde naar de noodlottige dood van hun zevenjarige neefje. “Falling Leaves” van dit album werd geschreven een dag na de dood van de vader van de broertjes Torsten en Niels en de melodie werd gebouwd op zijn akoestische gitaar (lees hier). Een dag later werd “Odyssey” geschreven, gebruik makend van de oude fuzz-pedalen van hun vader, die overigens lange tijd de band rondreed en de merchandise deed.
Beide nummers beginnen logischerwijs melancholisch, maar toch komt er een soort luchtigheid in en zwaarder aangezette gitaren. De Ierse band weet emotie wel vaker om te zetten naar (laten we zeggen: helende) kracht, typisch kenmerk van de post-rock natuurlijk, maar ze weten de valkuil weer te vermijden om dat op een al te voor hand liggende manier te doen. Wat dat betreft is ook Embers ook weer een goed voorbeeld hoe je nog prima composities schrijft zonder voorspellend van hard naar zacht te gaan, zoals veel post-rock bands. Niet dat dat heel erg is, maar het moet geen trucje worden. God Is An Astronaut doet dat dus wel goed, mooi aangevuld door Jo Quail op cello, die wel vaker samenwerkt met dit soort bands (MONO bijvoorbeeld), neem het prachtige orkestrale “Realms”. “Odyssey” wordt mooi groots en groovy gedurende het nummer en ook het openingsnummer “Apparition” ontwikkelt zich met een stevige bite voor de stevige trek, net zoals het scherp gedreven “Oscillation”. Hoogtepunt is “Embers” zelf, wat dikker en urgenter aangepakt, wat meer progressief en met een fijn soort grandeur. Dat pakt me meer bij de kladden dan een aantal softe nummers die wat door blijven meanderen, zoals het wat vrijblijvende “Prism” en de wat futloze afsluiter “Hourglass”, waar ik liever met een big bang er uit was gegaan. Zo blijft God Is An Astronaut op dit album soms wat te veel op de vlakte en merken we dat ze vooral goed zijn om de melancholie groots af te maken met stevige beukennoten. Meer dan genoeg voedsel nog over in dit herfstige bos dus.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 