Het beviel vorig jaar prima, dus daalden we dit jaar ook weer af naar onze zuiderburen voor een weekend vol woestijnvretende bands. Desertfest is het jaarlijks meerdaagse ultieme (heavy) rock, psycho, stoner en doom rendez-vous, zo lezen we in de beschrijving. Voor liefhebbers van zware gitaarpartijen en zwarte kleren, maar ook hippies zijn welkom, net zoals kabouters met rode puntmutsen. Het is weer een gezellig, gemoedelijk, vriendelijk en sociaal volkje, daar in dat enigszins aftandse winkelcentrum Trix, dat vergelijkbaar is opgeleukt als vorig jaar. Aan het plafond in de gang na de ingang hangen een hoop sliertjes zilverkleurige kerstversiering, maar misschien was dat vorig jaar ook al zo. Of het hangt er nog sinds kerst 2023. Bij de twee grotere podia hangen weer de witte grote schedels en de muurlampen in de vorm van zwammen (die van kleur veranderen) hangen ook weer in de kleine zaal. Het voelt allemaal bekend aan en bij de ingang staat dan ook “Welkom Thuis” en zo voelt het ook. We zijn weer terug!
Muzikaal lijkt het het programma wat uitdagender voor mijn smaak dit jaar, maar het schema is alsnog goed gevuld, met op voorhand een rustige start op vrijdag met headliner Russian Circles als uitsmijter, op zaterdag is stonerklassieker Fu Manchu publiekstrekker op de main en die had ik al een hele tijd niet gezien, dus dat is leuk. Een dikke tegenvaller voor de organisatie en ongetwijfeld de echte fans is het uitvallen van Monster Magnet op zondag, door ziekte/stemproblemen van zanger Dave Wyndorf, waardoor ze de rest van de tour moesten cancellen. Ik had de band best nog wel eens willen zien, want de laatste keer beviel nog best (ook al even geleden op de eerste Sonic Whip-editie in 2018), dus wie weet waren ze nog in vorm. De organisatie is nog wel bezig geweest een goede invaller te vinden, maar verschillende bands konden ook niet op zo’n korte termijn geloof ik, maar gelukkig staat het Belgische trio van Gnome altijd wel paraat om te hulp te schieten, zoals ze dat vorig jaar ook deden. Sta je daar in de grote zaal, met een hoop fans met rode puntmutsen, terwijl er alleen een tafeltje met laptops op het podium staat. Ik voelde al nattigheid. En jawel, met zichtbare moeite wordt verteld dat de invaller ook last minute heeft moeten afzeggen, vanwege een bevalling in het ziekenhuis, waar een van de gnomen heen moet. Begrijpelijk natuurlijk, maar wel een extra aderlating voor deze organisatie, die snel ter compensatie gratis bier aanbiedt voor een half uur bij elke bar op het festival. Ik moet daar dan heel hard om lachen, want de bars krijgen het druk uiteraard en de ene fust bier na de andere wordt aangesloten. Het geeft wel een uitgelaten en gebroederlijk sfeertje. We lachen er maar om en drinken gewoon een extra pint. Of twee.
Vrijdag
Terug naar de vrijdag en de start van het festival als we iets later aankomen dan vorig jaar. Toch maar even in de rij voor muntjes, die dit jaar 3,20 euro zijn, grappig genoeg een verhoging van 6,66% vergeleken met vorig jaar. Gelijk maar een drankje en een hapje in de fijne tuin/binnenplaats met overdekte zitplekken en foodtrucks. Ook dit jaar zijn de goede verse frieten en de paddoburgers favoriet, maar ook de kiepburger vind ik heel lekker en op zondag was die bak noedels met wokgroenten en kleine loempia’s ook lekker. Het weer is trouwens vrij aardig, met temperaturen tussen 14-17 graden geloof ik, af en toe wat frisser door een windje en een enkel spatje motregen (met name op zondag), maar het meeste is toch binnen te beleven. Terug naar de muziek…
Goede traditie om gelijk de eerste band op een festival over te slaan, maar ik had het Belgische Divided (in het kleine café, de Vulture Stage) dan ook niet aangekruist. Een andere Belgische band Lethvm staat boven in de kleine zaal (Canyon Stage), opgericht in 2015, maar ik had er nog niet eerder van gehoord. Er staan veel bands met schreeuwzangers dit jaar valt, zo valt ons op, maar och, dit is ook wel weer in de goede traditie van bands als (pak ‘m beet) Amenra of Cult of Luna bijvoorbeeld. Denk aan een mix van sludge, doom en post-metal. Hoewel die zang niet super is (hij zingt ook clean) probeert hij het wel goed te dragen, maar in de basis word ik op een of andere manier nog niet zo meegesleept als vergelijkbare acts. Hier en daar zit wel wat prettige lucht in de set en het is misschien ook wat vroeg voor dit soort doorbeuk- en shredwerk. De hoofdjes gaan al wel gedwee heen en weer, mede dankzij die fijne harde klappen op de drums.
Ook uit België komt het viertal van Hemelbestormer, dat hier op het hoofdpodium (Desert Stage) mag optreden. Ik heb de band al eens eerder gezien (leuk voor mijn eigen referentie dus) op X Valkhof Festival 2021 en Soulcrusher 2018. Ik kan weer erg fijn meegaan in hun doom- en post-metal met een extra dosis sfeer. Als fan van instrumentale bands kan ik dit ook erg waarderen, zo even naar de kern van de muziek zonder schreeuwzang. Zo laat ik me vandaag graag onderdompelen in de slepende emoties met het schurende post-werk of de lome slagen en riffs om even lekker door te beuken. Headbangen in de wolken. Hier en daar wat simpel doortrekkend misschien, maar even later weer magnifiek uitgebouwd. Het komt steeds beter binnen zelfs. Tof ook die visuals op de achtergrond, dat zouden meer bands moeten doen, maar het is hier lastig te zien (door de rook en alles).
Er staan een aantal Amerikaanse bands op het affiche dit jaar, waaronder misschien wel de fijnste (naast Russian Circles, met wie ze nu touren): REZN. De band was voor mij een ontdekking op Sonic Whip 2019 en sindsdien volg ik ze graag. Jammer dat ze vorig jaar moesten afzeggen, maar vandaag zijn ze in de herkansing in een (terecht) propvolle kleine zaal. De band heeft met Burden weer een prima plaat uit dit jaar, tegelijk opgenomen in 2021 met Solace, dat uitgebracht werd in 2023. Muzikaal is het dus zoiets als psychrock en doom (en een likje shoegaze) en laat ik dat zelf aanvullen met wat post-metal of sludge. Zoals eerder opgemerkt weet REZN goed hoe je donkere sfeer en beukwerk kunt afwisselen of combineren, het is daarmee veel meer dan een standaard bandje in het genre. Komt zeker ook door de hoge, ijle zang van Rob McWilliams, maar ook door de geniaal lekkere combi met sax (Spencer Ouellette), die verder op synths speelt. Naar eigen zeggen is het is de eerste keer dat de band in België speelt en de zaal gaat plat, met een enorme uitsmijtende doorbeuker in de vorm van “Scarab” op het einde. Misschien jammer dat Mike Sullivan van Russian Circles niet meespeelt op het doorbeukende “Chasm” zoals op de plaat (hier als tweede gespeeld), want hij is toch in de buurt vandaag. Maar eigenlijk heeft dit viertal dat ook niet nodig. Absoluut hoogtepunt hier op het festival.
Klein stukje dan nog voor het (eveneens) trio van Child uit Australië, dat hier een toegankelijk stukje melodieuze blues speelt, naar eigen beschrijving gecombineerd met de rauwe kracht van hardrock, de finesse van soul en een vleugje psychedelica uit de jaren zestig. Het dient als aardige en luchtige amuse voor die andere gigant in de grote zaal en (terecht) headliner vandaag.
Russian Circles uit Chicago, gevormd in 2004 door gitarist Mike Sullivan, is al een hele tijd een favoriete band van me en die heb ik eigenlijk pas voor het eerst gezien in 2013 in Tivoli (tegenwoordig De Helling) in Utrecht. In 2018 was hun optreden in Doornroosje nog eerste klas sloopwerk, maar op Roadburn 2022 viel het geluid erg tegen (veel te harde drums en bassen), waardoor ik er toen niet zo in werd meegezogen. Het trio maakt nog steeds briljante post-metal en dat is iets wat je ook goed live moet ondergaan en voelen. De band is nogal goed in eerste klas houtzagerij om je nekspieren kapot mee te headbangen, maar ook laagjes sfeer worden behendig aangebracht. In het begin lijkt de gitaarmix van Sullivan nog wat modderig, maar dat draait gelukkig wel goed bij en settelt zich steeds beter. Hij gebruikt dus regelmatig loops en dat is uiteraard essentieel voor het bandgeluid, erg knap gedaan. Maar Brian Cook mag er ook altijd wezen met zijn smerige, gruizige, pompende bassen. Zijn solo-riff op “Geneva” (van het gelijknamige album uit 2009) blijft voor mij een hoogtepunt in hun set. Wat fantastisch. En ja, natuurlijk slaat ook drummer Dave Turncrantz zich weer retestrak door zijn set heen. De setlist bestaat uit een doorsnee uit het hele oeuvre, met drie nummers van het laatste Gnosis-album uit 2022, maar ook persoonlijke favorieten als “Harper Lewis”, “Conduit”, “Mota”, “Geneva”, “Youngblood” en de als laatste gespeelde beuker “Mlàdek”. Ja, ze doen het hier achteloos goed met een dosis gezonde routine, maar vet dik uitgevoerd, met die dikke staccato riffs en bulderende bassen, aangevuld met prima sfeerstukken. Wat een band.
In de kleine zaal staat het Britse Raging Speedhorn de boel nog even af te breken. Een stukje stoere-mannenmuziek van een band die sinds 1998 actief is, maar ze zijn er wel een keer een aantal jaren tussenuit geweest. Twee zangers dit keer om de boel op te zwepen. Sludge wordt hier met nu-metal gecombineerd en dat is stiekem best nog wel geinig als ik op een gegeven moment toch maar even naar voren loop. Energiek genoeg om ooit een keer een festival als Sonic Whip (of Soulcrusher) af te sluiten, denk ik. Die afterparties zijn vaak heel tof en daar zouden ze niet misstaan, met hun kolkende pit en headbangers. Stiekem dus best wel aardig om een eerste geslaagde dag af te sluiten.
Zaterdag
Drukke dag vandaag met een hoop bands groen aangestreept in het programma, maar gelukkig weten we toch nog onze oude benen, voeten en rug de nodige rust te gunnen tussendoor. We zijn op tijd in het complex van Trix om Daevar te zien starten op dat kleine podiumpje bij het café. Het Duitse trio zit ergens tussen Sleep en Paradise Lost, naar eigen zeggen dan, met een soort doom-grunge of doomstoner/sludge. Van het slepende en fuzzy soort, constateer ik langs de kant, met wat sfeer en melancholische inslag en aardige, lichte en cleane zang van zangeres en tevens bassiste Pardis Latifi. Altijd fijn, een prima zangeres op zware muziek. In de basis zijn de composities allemaal rondom wat redelijk eenvoudige akkoorden, maar verder is het wel aardig, met ook wat fijn soleerwerk. Op woensdag 23 oktober staan ze hier nog in Nijmegen in Merleyn, samen met Valley of The Sun, die straks in de grote zaal staat.
Recent had ik het nieuwe album van Karkara al eens bewierookt als een uiterst smakelijk hapje psychrock en space, met een een gezonde dosis garage/fuzz en krautrock. Denk King Gizzard & The Lizard Wizard, Osees, Maragda, Travo, Apex Ten en Skyjoggers. Zoiets. En ze komen uit dezelfde stad als Slift. De Franse band zorgt voor een funky psychedelisch dansfeestje, door die smakelijke wah-wah-effecten op de gitaar en groovy baslijntjes en Midden-Oosterse (of naar eigen zeggen Erkin Koray-achtige) melodieën. Gaaf hoe ze trouwens starten, met een lange intro met elektronica, waarna (in mijn vage herinnering) het uiterst fijne “Anthropia” volgt. Ik kan echt niet stilstaan hier en enig verbeterpuntje lijkt me dat de gitaar iets harder in de mix mag. Ik wist ook niet dat de drummer hier (ook) zingt, maar dat terzijde. Eigenlijk vliegt de set veel te snel voorbij en wat eigenlijk echt ontbreekt in het laatst gespeelde “All is Dust” is die de prachtige (gave overgang naar het) mariachi-trompetje, op de plaat ingespeeld door Simon Barriere. Maar wat geeft het. Karkara is geweldig en ik heb er een nieuwe favoriete band bij. Volgend jaar is de band ook alvast geboekt voor het Sonic Whip-festival. Gaat dat zien.
Stukje Valley of The Sun dan nog in de grote zaal, woensdag dus hier in het kleine Merleyn. De band uit Cincinnati, Ohio, is opgericht in 2010 en maakt zoiets als fuzzy stoner en grunge met referenties naar Soundgarden, Queens of the Stone Age en Kyuss. We horen wel aardige songs en het is redelijk toegankelijk, maar daarmee wel een beetje doorsnee in het genre voor mijn gevoel. Geen persoonlijke hoogvlieger.
Aan de overkant van de grote zaal speelt het Duitse trio van Kara Delik in het café een soort Anatolische rock, krautrock en dub en psychedelische rock. Beetje rare combi en dat is het in het begin ook, maar het is goed om het even door te laten sudderen voor het best resultaat. Als ik binnen kom lopen hoor ik de ‘zang’ van drumster Eilis Frawley en dat vind ik eerlijk gezegd niks en dat is wat jammer. Gelukkig maar dat ze maar af en toe zingt, want verder is de muziek wel aardig, met de wah-wah psych-effecten op de (bijzondere) saz-gitaar van Barış Öner en een deel synths-werk van bassist Andi Sommer, die op zich wel aardig zingt. Of ik kan daar gewoon beter tegen. Het geheel is nog best goed dansbaar en als geheel glijdt de band steeds beter naar binnen bij me.
Delving stond eerder dit jaar op Sonic Whip en de Duitsers waren daar in de grote zaal al een klasse apart. In deze intiemere setting in de kleine zaal komt het nog veel directer over en het is duidelijk vanaf de eerste noot dat dit rasmuzikanten zijn. Wat zijn ze bizar goed op elkaar ingespeeld. Maar dat wisten we stiekem al wel natuurlijk. Dit is het soloproject van Elder-frontman en gitarist Nick DiSalvo, die we dit jaar ook in Weite zagen drummen, maar hier presenteert hij dus zijn eigen werk (hij maakte alles zelf). Live speelt hij op gitaar en elektronica, geholpen door gitarist Mike Risberg (Elder/Weite), bassist Ingwer Boysen (Weite, High Fighter) en drummer Uno Bruniusson (Maggot Heart, ex-Death Alley). DiSalvo is dus een actief baasje en zal volgend jaar naast Weite ook weer met Elder gaan touren (o.a. op Sonic Whip 2025). Delving is dus in essentie veel relaxter dan Elder en geheel instrumentaal. Er is ook net een uitstekend nieuw album uit: All Paths Diverge. Wat een bizar strakke band staat hier toch, met overigens ook een geweldige drummer. Wat een weldadige trip, met een belachelijk strakke geluidsmix zo vooraan het podium, wat de boel enorm ruimtelijk maakt. Het is mellow en spacy progrock, maar soms ook heel dansbaar en hier en daar echt wel dikker aangezet, zoals het met vuige headbangriffs doorbakken “Zodiak”. Wat een geniale band!
Tijd om bij te komen en dat gaat dan maar ten koste van Conan, maar die heb ik in het verleden al vaker gezien en ik weet niet eens of ik wel zin heb nu in dat soort gruizige doom met helse zang. We haken in elk geval weer even aan bij Seedy Jeezus in de kleine zaal, een trio uit Australië dat ik al eens eerder zag op het Valkhof Festival in 2018. Hardrock en seventies psych, met ook invloeden van Black Sabbath en MC5, misschien even oneerbiedig getypeerd aan de kant als oude-mannen-bluesrock. Niet lullen, maar lekker jammen met smeulend gitaarwerk op een bedje van voortstuwende drums en bas. Niet bijster origineel allemaal dus, maar wel in de goede traditie van oude psych en hardrock. En wat is het een toffe en relaxte gast, die gitarist. Fijne band als prima vulmiddel.
Ook Monolord laten we dan even liggen, want we moeten ook ergens wat kunnen eten en rusten op deze volle dag interessante bands en bovendien hebben we de band al vaak gezien, eerder dit jaar nog op Sonic Whip. Moeilijke keuze daarna, want Green Milk From The Planet Orange overlapt flink met Causa Sui, maar die eerste miste ik recent nog in De Onderbroek in eigen stad en daar baalde ik wel van. De sympathieke Japanners zijn nauwelijks te zien in dit café. Het podium is al heel laag, maar de gitaristen zitten ook nog eens op stoelen, al gaan ze wel een keer triomfantelijk op de stoelen staan, waarna we ze ineens kunnen zien. Maar goed. Het gaat om de muziek en die is kneitergoed. De experimentele band uit Tokyo is opgericht in 2001 en combineert elementen van psychedelische rock, prog-rock en punk. Kernleden waren meestal drummer en synthesizerspeler A, gitarist Dead K, en verschillende bassisten. Tegenwoordig speelt Damo op bas. Het is heel voornamelijk snel en progressief psychrock-werk wat de heren vandaag doen, waanzinnig knap gedaan in hoog tempo. Een enorme bak energie wordt hier over ons uitgestort in een kolkende achtbaan. Wat een geniaal gestoorde krachtpatserij en de grootste mindfuck van het festival, denk ik.
Tja, dat is regel #1 dus, als het je echt goed bevalt loop je maar beter niet weg, dat is zonde. Nu is Causa Sui ook een van mijn geliefde (psychrock)bands dus dat is wel pijnlijk, zeker omdat ze ook weer niet heel vaak live optreden. We spreken zelfs een Amerikaan die speciaal voor dit optreden naar Europa was gekomen voor deze Deense band. Gelukkig kan ik nog een stuk zien van het optreden en lijken ze op het einde ook langer door te spelen dan ik dacht. Een deel moet ik missen dus, zoals “Sorcerer’s Disciple” en “Dusk Dwellers” van het laatste album. Hoewel die eerste nog wel een lekker groove heeft, zit er in het begin van de set verder wel hele rustige nummers. Met “Homage” voeren ze het tempo weer langzaam op, een nummer van het Europie Tide-album uit 2013, waar zelfs drie nummers van worden gespeeld. Na de Japanners is het toch even schakelen voor me, niet alleen omdat het tempo ineens rustig is, maar zeker ook omdat ik het geluid niet echt heel helder vind staan, met de gitaar van Jonas Munk wat hard en scherp in de mix en over het algemeen wat modderig geluid. Maar verder kom ik er wel aardig in, het is een beetje laidback met een funky snit, maar af en toe wordt het toch ook wel dwingender geserveerd. Na nummers als “Red Sun in June”, “Boozehound” en “Mireille”, volgt “El Fuego” met extra – eh – vuur om goed af te sluiten. Uitstekende band natuurlijk, maar net iets minder in de uitvoering vandaag.
Strak hier achteraan gelijk de bekende stoner-act Fu Manchu, dat hier een mooie headliner-spot heeft in de grote zaal. Terecht natuurlijk. De Californische stonerrockband maakt deel uit van de Palm Desert Scene (net zoals bands als Queens of the Stone Age, Kyuss en Mondo Generator) en werd al in 1985 opgericht. Alleen gitarist/zanger Scott Hill is er sinds het begin bij, altijd met zo’n streep-shirt aan. Brad Davis is er ook al een tijd bij (sinds 1994), net zoals gitarist Bob Balch (1996) en drummer Scot Reeder is toch ook alweer een tijdje een vaste waarde als drummer (sinds 2001). Ik heb ze in 2011 al wel eens gezien in het oude Doornroosje, maar ben verder niet zo’n enorme kenner. Leuk om ze weer eens live te zien, destijds was het al een tikkeltje legendarische band natuurlijk. Met The Return of Tomorrow hebben ze dit jaar ook weer een nieuw album uit, waarvan drie nummers gespeeld worden. Voor de rest lijkt het een prima setlist; van diverse albums wel wat en met bekende meezingers zoals “King of The Road”. Ik hou op zich wel van deze kernachtige oer-stoner, nog uitstekend live geserveerd na al die jaren. In de zaal is het dan ook lekker onrustig met veel crowdsurfers en wat dikke pits. Desertfest gaat hier goed los in een dik gevulde grote zaal.
Even een pauze nemen dan, want drie bands achter elkaar is best pittig voor onze leeftijd, haha. We zijn geen twintig meer. En bovendien stond afsluiter Coilguns uit Zwitserland in de kleine zaal vorige week ook al op Soulcrusher. De band pakte daar de grote zaal aardig makkelijk in, met hun mix van sludge, hardcore, noise, industrial, punk en hardcore. Als we later gaan kijken, zien we dat de band hier toch even wat meer moeite heeft om de zaal mee te krijgen, de zaal is ook niet super vol. Toch blijft de band met zanger (en soms gitarist) Louis Jucker energiek doorgaan. Jucker komt net als vorige week uiteindelijk wel de zaal in en pakt ook hier een paar telefoons af, die hij later wel weer netjes teruggeeft, of hij gaat even een stukje crowdsurfen. Uiteindelijk gaat de zaal nog wel aardig goed mee, maar zo’n enorm uitgelaten en stomend feest zoals eerder optredens wordt het ook weer niet, al gaat het vooraan het podium nog wel lekker los. Nou goed, het is nog wel een aardig afsluiter van een heel goed dagje Desertfest.
Zondag
De zondag staat iets minder hoog aangeschreven vandaag, althans ik heb niet zo veel must-sees als gisteren en bovendien is er geen Monster Magnet en uiteindelijk dus ook geen Gnome, dat ik best nog nog een keer had willen zien. Het leent zich vandaag dus wat meer om op onderzoek uit te gaan en wat meer te ontdekken, wat ook wel eens fijn is. We houden ons minder aan een strakke planning en zorgen dat we op tijd in Trix zijn voor de eerste band, maar het is nog erg rustig. Misschien dat de meeste festivalgangers de eerste bands overslaan en/of de twee dagen hiervoor eisen zijn tol.
Vijf minuten voor aanvang staat dan ook nog vrijwel niemand in het café voor Giac Taylor, wat een beetje gek is. Vandaag valt me extra op hoe laat gemiddeld de mensen naar het podium komen, meestal pas echt vlak voor aanvang. Ik moest zelf ook wel wat twijfelen over Giac Taylor, maar wellicht heb ik me niet goed ingeluisterd of is het materiaal wat ik hoorde niet van de beste kwaliteit. Het valt me gelijk reuze mee, ik had veel meer noisy punk en rock verwacht, maar hoor toch meer stoner en riffs. Giac Taylor, met Italiaans bloed en Belgisch talent, zoals het zo mooi is omschreven, zit achter zijn drumkit, die hij maar eens voor op het podium heeft gezet, in plaats van achterin (waar je als publiek vrij weinig van kunt zien). Naast Taylor op drums en zang, hebben we hier ook nog Diego Di Vito op bas, Mick Carro Torres op gitaar, en Angelo Gruttadauria op toetsen en gitaar. De band speelt dus een soort woestijnrock/blues en stoner/psych dat ik hier niet direct had verwacht, misschien nog wel ergens met een hint naar het punkverleden van Taylor. Geen idee. Het smaakt dus nog best heel aardig, met afwisselende tempo’s en een fijne lik toetsenwerk. Ik noteer nog even snel: ‘woestijnratten smaken op de grill nog best heel aardig als opener’.
Wolvennest uit België nestelt zich ook regelmatig in onze festivalkalender, zoals Roadburn 2017, Roadburn 2019, Soulcrusher 2021 en Valkhof Festival 2023. En altijd fijn, durf ik te beweren, het is toch altijd een soort bezwerende mis waar je naar toe gaat, met een occult of spiritueel donker sfeertje, getuige ook de brandende kaarsen, wierrook en schedels op het podium. En eindelijk eens wat fatsoenlijke aankleding, dat zouden meer bands mogen doen. Bovendien heeft deze band ook nog eens hele fijne visuals meegenomen, die op de achtergrond worden vertoond en ons nog beter meetrekken in de duistere sferen van de band. Denk aan meeslepende post-doom, maar zelf spreken ze ook wel van psychedelische black metal, of kraut en occulte seventies rock. Het komt hier goed over in de grote zaal, met die doomachtige riffs, het fijne shreddende gitaarwerk en de aardige zang van Shazzula, die ook de theremin bedient, al hoor ik die wat minder goed. Het is weer een heel fijn optreden. Fijn om zo meegetrokken te worden in deze sfeer.
Gauw nog even naar de overkant naar het kleine café voor het slotstuk van RRRags, een heavy psychrockband uit België, met Ron van Herpen op gitaar (zat in Astrosoniq, speelde in het verleden ook in The Devil’s Blood en speelt ook in Molasses), Rob Zim (bas) en Rob Martin (zang en drums). Tikkeltje legendarisch blijft de Heavy Psych Jam op Roadburn 2022 toen Van Herpen en Zim samen met de gitarist en drummer van Kanaan een fantastische impro-jam liet horen. Van RRRags zelf vind ik niet alles op de plaat even bijzonder, maar ze hebben ook smakelijk jams dus en het slotstuk van dit optreden hier gaat richting het snelle en vette improwerk en dat is wel even heel erg lekker.
Morne (en ook Norna trouwens) had ik vorige week nog op Soulcrusher gezien, dus we volgen dat optreden tijdens een rustpauze nog een beetje op afstand, maar we gaan daarna kijken bij The Abbey in het café, want het programma leent zich vandaag dus wel om eens wat bands uit te proberen. De band uit Finland is met vijf man, met zowel een zanger(/gitarist) als zangeres, brengen een stukje seventies progrock met een occult randje. Het is niet onaardig, maar op een of andere manier wil het toch niet lekker binnen komen.
Even boven kijken dan maar. Logischerwijs staan er verschillende bands uit België op het festival, maar Your Highness had ik niet direct aangestreept met hun wat rauwe en schreeuwerige sludge/stoner. Het is niet helemaal mijn smaak, wat de band hier serveert in de kleine zaal. Wat standaard in dit genre voor mijn gevoel, maar ik heb niet overal verstand van.
Geen Monster Magnet vandaag dus, maar ook geen Gnome, zo blijkt later in de grote zaal. Wel gratis een half uur bier. Dat zorgt voor een ingelaste pauze, waarna we weer op zoektocht gaan. Het voordeel is nu dus wel dat nog wat extra bands kunnen uitproberen. We gaan eens kijken bij Ritual King in het café en het is daar best lekker vol. Dit trio uit Manchester weet te verrassen vandaag met een fijn stukje stoner/psych met een geur van bluesrock en de jaren zeventig in mijn beleving, met een prima drummer (zingt af en toe mee lijkt het in een koortje, al is dat niet goed te zien), uptempo en dansbaar met fijne jams. Op de plaat lijkt het soms simpel, maar zo live geserveerd kan deze muziek veel beter binnenkomen, zeker als het zo goed geserveerd wordt. Heel fijn bandje.
Ritual King is dan wel zo lekker dat regel #1 weer uit de kast wordt gehaald (niet weggaan als het je bevalt) en we dus een groot deel van Mondo Drag moeten missen, ooit nog eens een fijne opener van een dag op Roadburn in 2016, met een fijn stukje seventies rock. Of denk Pink Floyd, Caravan en Nektar. Seventies psych, prog en wat kraut. Althans, dat had ik toen opgeschreven. Na Ritual King is het even bijkomen met een rustiger tempo en dat is ergens ook wel weer fijn. Opvallend weinig zang weer, met fijn orgel/toetsenwerk en de focus op luchtige sfeer door de vijf Amerikanen, die hier volgens mij ook wel veel putten uit het album Through The Hourglass uit 2023, een album dat ik wel heb gedraaid, maar misschien toch wat te weinig aandacht heb gegeven. Zo zit de zondag toch nog vol lekkers.
Op een of andere manier is het gelijk duidelijk dat Scorpion Child een Amerikaanse band is, misschien door de kleding, de stoere houding of door het gelikte geluid. Ik weet het niet. De band uit Austin, Texas zou voorheen geïnspireerd zijn geweest door vroege heavy metal en klassieke psychedelica, maar hebben nu meer een donkerder en gotisch geluid. Het klinkt een beetje als standaard hardrock en de huidige referentie naar new wave snap ik ook wel ergens. Apart voor dit festival denk ik, de zaal loopt ook vrij leeg en dat is ergens ook wel weer wat overdreven. Muzikaal gezien is het niet echt slecht wat de heren doen, maar misschien zijn ze dus niet helemaal op de juiste plek voor een festival als dit.
Genoeg bands gezapt vandaag, we gaan maar eens goed staan voor de Italiaanse band Messa, dat ook al eens op Roadburn stond (en daar gemist) en ik in de herkansing zag in het kleine Merleyn in Nijmegen vorig jaar. Ik denk dat het beeld hetzelfde is, al staat het geluid iets minder vol dan daar, het komt niet zo direct en helder over in elk geval. Het gitaarwerk klinkt wat iel en ik denk ergens dat een extra gitarist ook wel zou helpen om de boel wat voller en steviger te krijgen. Een beetje ingetogen set, maar verder is er niet veel te klagen. De fijne zuivere zang van Sara Bianchin is natuurlijk aangenaam en altijd een genot om te horen bovenop zwaardere muziek, denk ook aan een band als Sinistro of wat ouder werk van The Gathering en ergens hoor ik zelfs een likje Dool. Hoogtepunt vind ik wel het prachtige “Rubedo”, met een bijna James Bond-achtig themaatje en sowieso is het een mooie afwisselende compositie met hier en daar een fijne lik emotie en smaakvol gitaarwerk. Hoewel de band dus ook wel kan knallen of dik soleren, is het vooral luistermuziek vandaag, zo lijkt het. En dat is ook wel weer een verademing als je al genoeg bands ziet waarbij alles kapot lijkt te moeten gaan.
Op de plaat vond ik de muziek van het trio van Stoned Jesus uit Oekraïne niet heel bijzonder, met uitzondering misschien van het lange “I’m The Mountain”. Het is ook de reden ook dat we de band grotendeels hadden overgeslagen op Sonic Whip dit jaar. Maar goed, het is toch al zo’n dagje om een beetje te zappen, dus we lopen toch nog maar eens langs de grote zaal en ik hoor mezelf nog zeggen dat dit toch nog best aardig klinkt, te leuk om even te laten liggen. Ik moet zeggen dat het geluid in de grote zaal ook wel erg goed en dik klinkt, maar muzikaal lijkt het ook niet zo verkeerd. De prog en psych wordt goed begeleid door de charismatische frontman Igor Sydorenko, die op het eind nog even crowdsurfend over het publiek gaat en uiteraard even refereert aan de oorlog in zijn eigen land. Ook opvallend; het licht op het podium bestaat uit geel en blauw, vast niet toevallig. De zaal lijkt er uitermate veel zin in te hebben en de band draagt deze plek als afsluiter in de grote zaal goed, overgenomen dus van Monster Magnet door het een en ander door te schuiven. Het publiek lijkt deze band te omarmen en eerlijk gezegd is het ook een prima show, afgezien van een paar toch wat mindere songs misschien. Hier en daar is het wat standaard prog/psych/stoner, maar het wordt goed gebracht. ‘I feel we actually became friends’, roept Sydorenko, om daarna het intro van de serie Friends te starten, gelijk overgaand in het hele aardige “Here Come the Robots”. Ik vergeet even dat ze extra tijd hebben en snapte ergens al niet waarom ze het niet speelden, maar in de toegift komt dan alsnog het lange en fijne “I’m The Mountain” voorbij, om de boel nog even smakelijk af te maken.
Het Amerikaanse Inter Arma speelt regelmatig in de buurt en heeft dus een – naar mijn smaak – wat mindere plaat gemaakt, althans iets te veel dichtgesmeerd met black en death metal, ik hoor liever wat meer dynamiek en riffwerk dan de dichtgesmeerde blastbeats en roggelschreeuwzang. Na een pauze nemen we nog even wat mee van dit slotstuk van desertfest in de kleine zaal boven, maar ik kan er toch weer niet heel warm van worden (net zoals op Roadburn) en dat is eigenlijk wel jammer voor een band die me de eerste keren toen ik ze live zag wel goed kon bekoren. Het zijn natuurlijk nog wel prima muzikanten en de energie spuit wel weer van het podium, maar ik kan er weer te weinig mee.
Het is mooi zo, de zondag was een verrassende dag, met een aantal leuke vondsten en meevallers. De zaterdag zat inderdaad vol met top-acts waardoor we niet alles konden zien (of maar gedeeltelijk) en daarmee was dat wel de beste dag van het weekend, maar ook de vrijdag was helemaal geen verkeerde dag om mee te starten. Over de gehele breedte leek het voor mij ergens wat minder dan vorig jaar allemaal, maar uiteindelijk zat het programma weer vol genoeg met goede acts.
Absolute hoogtepunten voor mij waren bands als REZN, Russian Circles, Karkara, Delving en Green Milk From The Planet Orange. Maar daarachter waren ook hele lekkere bands als Hemelbestormer, Causa Sui, Fu Manchu, Wolvennest, Ritual King, Mondo Drag en Messa. En dan nog een reeks bands waar ik me ook prima heb vermaakt, zoals Raging Speedhorn, Daevar, Kara Delik, Seedy Jeezus, Giac Taylor, RRRags en Stoned Jesus. Genoeg lijkt me om volgend jaar weer te willen gaan en dan is Desertfest Antwerp/Belgium weer in hetzelfde weekend: 17 t/m 19 oktober. Wie weet. Tot dan!
Pingback: Gezien: Delving, Doornroosje, Nijmegen – tbeest