De Onderbroek in Nijmegen heeft het weer voor elkaar: ik kan weer een band van mijn lijstje strepen. Eerder kwamen er al (tot mijn verrassing) bands die ik nog graag wilde zien zoals Verstärker, Yoo Doo Right en Bees Made Honey In the Vein Tree, en nu kan daar ook Zement aan worden toegevoegd. De Duitse band volg ik sinds (ongeveer) het album Rohstoff uit 2021 en het is dus weer een buitenkansje om zo’n band eens live aan het werk te zien in dat kleine keldertje tijdens een gezellige zondagmiddagmatinee.
Altijd even wennen zo’n concert op de zondagmiddag, maar we worden snel genoeg meegezogen. Staugefahr begint iets later, maar heeft aan iets van een half uur kraut/psych/spacerock genoeg. De band komt dus helemaal niet uit Duitsland, zo blijkt als de bassist van het trio ons even toespreekt, maar uit Arnhem. Het zet de toon wel lekker voor vandaag, met lange gitaarjams, de droge ritmische kraut op de drums en het flexibele baswerk (plus wat effecten). Ergens merk je wel dat ze nog niet heel lang samen zijn (sinds de zomer van 2023), maar dat heeft zo zijn charme. Die paar lange nummers glijden er wel makkelijk in. Het jamwerk op de gitaar is nogal uitgesponnen en wat scherp geserveerd in de mix en lijkt nergens op te houden. Niet verkeerd, maar voor mijn gevoel mag het nog iets dynamischer; wat meer op- en afbouw en hier en daar wat dikke riffs bijvoorbeeld, maar verder wel een prima opwarmer.
Zement (of Z3M3NT) is dus een duo (uit Nürnberg, al lees ik ergens anders Würzburg) en dan vraag je je gelijk af hoe ze dat dan doen met twee man dit soort volle kraut maken, met een lik psych en space. Denk Maserati, Trans Am en Föllakzoid of refereer aan het oude Neu!. Met een enthousiaste drummer (Christian Büdel) in elk geval, die vaak een mooie pijnlijke grimas trekt om zijn fijne drumwerk kracht bij te zetten en ergens ook een stuk tingel-tangel, gong en pannendeksel gebruikt. Gaaf hoe hij juist hij de dynamiek aanbrengt in de set, door knoerthard (maar flexibel) door te raggen of juist even omzichtig het kalme water opzoekt. In de basis speelt hij van die krauterige motorik-ritmes, maar zodanig knap dat het nergens saai wordt. Philipp Hager vult het verder prachtig in; het is fascinerend om te zien hoe hij dit live doet. Met een paar bakken toetsen voor zich in elk geval, waaruit vanaf het begin een lange synth-toon (of drone, zo u wilt) klinkt, die de het hele optreden ongeveer dezelfde toonhoogte laat horen, maar waar je dus al wel fijn op kunt wegzweven. Al snel pakt Hager de saxofoon voor een heerlijk stukje jazzy sax-geluid, waarna de gitaar toch ook een (soms noisy) hoofdrol gaat vervullen, al dan niet handig in loops gegooid, want de beste man heeft ook maar 1 paar handen. Gezongen wordt er nauwelijks (is ook niet goed te horen). Wat vooral opvalt is hoe dik dit live klinkt en veel vetter dan zo op de plaat, wat kan liggen aan het harde volume hier in het kleine keldertje, maar de heren staan ook lekker dichtbij. De gitaar zit ook prominenter in de mix dan ik me kon herinneren van de plaat. Zement trekt soms lekker hard door, waar we dus misschien een wat relaxed wegzweefmiddagje hadden verwacht rondom wat eentonige klanken, maar het pakt veel grootser uit. Dat maakt het ook zo fijn om zo’n band eens live in actie te zien en te horen. Live geeft het toch een extra dimensie. Zement klinkt vandaag fantastisch sterk op dreef, met extra volvette slagroom. Lekker dus!
Pingback: Gezien: Bismut, De Onderbroek, Nijmegen – tbeest