Hela hola! We gaan naar Cola! Ik zag de band uit Canada vorig jaar nog in Merleyn, maar toen was mijn metgezellin ziek. Herkansing dus in het altijd gezellige EKKO in Utrecht, waar ik ook al een tijdje niet was geweest. Mooie bonus vond ik wel dat GEO er later als voorprogramma bij werd gezet, dat vond ik wel een van de leukste bandjes op het Valkhof Festival van dit jaar.
We komen veel te vroeg aan bij EKKO aan en twee mannen voor de ingang zeggen dat het nog tien minuutjes duurt voor de deur open gaat. Ik herken ze als zanger (Jorne Visser) en drummer (Gijs Deddens) van GEO en knopen gelijk even een leuk gesprekje aan. Ze gaan vanavond nog wat nieuwe nummers spelen die ze niet op het Valkhof hadden gespeeld, zo verklappen ze alvast. En ze lijken er oprecht veel zin in te hebben om hier te spelen. De band komt uit Groningen (behalve de zanger begrijp ik) en ik geloof dat ze hier vanavond een hoop nieuwe zieltjes winnen. En dat gun ik ze. De behoorlijke volle zaal (Merleyn was vorig jaar maar mager gevuld voor Cola) is best enthousiast voor deze wat vreemde, maar lekkere post-punk/new wave band, naar eigen zeggen ‘in de geest van gung-ho deconstructionisten als The Contortions, The Fall en Gang of Four’. Dansbaar en funky, een beetje staccato geserveerd zonder heel veel harmonieuze melodie, maar het lijkt ook soms wat meer art/vorm dan afgemeten songs. Ype Zijlstra heeft een interessante functie, zo valt me vanavond dan weer op, met extra elektronische percussie op van die drumpads en synths/effecten op de toetsen, waardoor het geluid ook wat ruimtelijker wordt. De basis lijkt steeds een aanstekelijk ritme, aangevuurd door Deddens op de elektronische drums (mooi omkleed met Halloween-spinnenwebben) en de uiterst secuur spelende KJ Braams op bas. Zanger/gitarist Jorne Visser is weer een fijne persoonlijkheid op het podium, met mooie poses en lekkere droge uitspraken. Hier en daar zou ik nog wat vaker de gitaar willen toevoegen, denk ik nog ergens, en achteraf lees ik dat de band vroeger een extra gitarist in dienst had. Maar ze kunnen ook prima zonder. Lekker droogkloterig, maar funky geserveerd. En dat smaakt gewoon steeds fijner, zeker ook omdat de betere nummers voor mijn gevoel op het einde zijn geplaatst, waaronder (als ik dat goed heb hoor) “So Many Ways” en “Big Fire” en daarvoor nog een fijn nieuw nummer. De band eindigt de set in heerlijke flow in elk geval, met steeds strakkere drums en opeengepakte energie. Een beetje raar bandje nog steeds dus, maar echt verslavend leuk.
Cola gaat meer richting de melodieuze indie-songs, denk ik dan later, al hebben beide bands een poot in de post-punk. Evan J Cartwright (speelde eerder in U.S. Girls) drumt net wat minder complex, zo valt me op. Bij vlagen is het wat meer van hetzelfde, maar hij houdt wel lekker maat en maakt er wat groteske bewegingen bij. Toch wel grappig. Samen met Ben Stidworthy op bas legt hij de basis van de songs, maar vooral Tim Darcy op zang en gitaar geeft er de nodige smaak aan, met zijn soepele gitaarspel en herkenbare zang. Het lijkt uiteraard op Ought, Cola is met Stidworthy en Darcy gewoon een doorstart van die band. Grappig om te zien dat ze nog platen en shirts van Ought bij zich hebben vanavond, maar dat ze dan geen Ought-nummers spelen. Geen idee waarom die band toen is opgedoekt, maar een prachtig nummer als “Beautiful Blue Sky” had ik nog wel eens live willen horen (die werd wel in Vera een dag later gespeeld? Wat?). Naast de herkenbare stijl van Darcy is Stidworthy ook herkenbaar natuurlijk, met zijn Fender-bas horizontaal en lichaam en schouder naar links hangend om die grote bas goed te bedienen. Het ziet er zo stoer uit vind ik altijd, terwijl Cartwright dan weer meer parmantig speelt op drums en Darcy juist nonchalant oogt en praat, hoewel ze zich wel degelijk goed lijken te vermaken. Ik ken nog steeds niet alle songs goed en dan is het hier en daar toch wat simpel in mijn oren. Als je de nummers beter kent zal het vast beter binnen komen, maar misschien heb ik minder aanleg en passie voor dit soort makkelijk te behappen indie/post-punk. Toch knallen de bassen wel lekker (alhoewel wat te hard) en is het fijn Darcy te horen zingen (in het begin wat zacht in de mix). Ook hier vind ik de finale het sterkste, als er nog een paar prima nummers langskomen en de band wat meer op stoom komt. Van beide albums (het nieuwe The Gloss en Deep in View uit 2022) komen iets van zes of zeven nummers en dat maakt het in totaal een kort setje van iets meer dan vijftig minuten. In Merleyn was het ook maar iets van veertig minuten geloof ik, maar ergens is dat ook wel prima. Dit soort speelse en licht dansbare post-punk is in elk geval wel een aardig appeltje voor de dorst, al vind ik stiekem GEO nog wat eigenwijzer, aparter en net iets leuker.
