Bands met Nick DiSalvo kun je niet vaak genoeg zien, dus als Delving in de buurt is gaan we uiteraard graag even kijken, ondanks dat – of misschien juist omdat – Delving ook al op Desertfest en Sonic Whip stond dit jaar. En geloof me lieve kijkbuiskinderen, dat was erg fijn. Ook niet verkeerd is Iron Jinn als goede opwarmer vanavond in de kleine zaal van Doornroosje, waar ik wel gecharmeerd van raakte tijdens Roadburn 2023 toen ze net het eerste album uit hadden.
Daarna verloor ik Iron Jinn een beetje uit het oor, moet ik zeggen. Het idee voor dit collectief stamt eigenlijk al van Roadburn 2018, toen voor de gelegenheid Iron Chin werd opgericht, met ook wat leden van het San Diego collectief. Iron Jinn is een soort doorstart daarvan in een iets andere samenstelling, met ervaren muzikanten zoals Oeds Beydals (The Devil’s Blood, Death Alley, Molassess), Wout Kemkens (Shaking Godspeed, De Niemanders), Bob Hogenelst (Birth of Joy, Molassess) en Gerben Bielderman (Pauw). Heren met een prima bagage uit het verleden dus en ook vanavond blijkt hoe goed ze spelen en samen een fijne soort synergie creëren. Iron Jinn maakt ‘donkere, bluesy psych-prog rock’, met een mooie afwisseling tussen melodieuze zang (ergens doet dat me denken vanavond aan een jarenzeventig progband of zo, b.v. Gong?) en instrumentale (soms proggy en dan weer meer psychende) sfeerstukken en jams, mooi aangevuld op toetsen (Moog e.d.) en ondersteund door een lekker funky bas en drums. Ze bouwen de set mooi op met o.a. een gong als aftrap van “Soft Healer”. Het is in het begin nog wat slepender en lang (en fijn) uitgerekt en gestrekt om later ook wat meer tempo te ontwikkelen. Na ook een meer dan prima “Blood Moon Horizon” volgt een uitstekend nieuw en lang nummer “The Futurist”, waarin ook wat meer stukjes jazzy prog in mijn herinnering. In elk geval kolkt en groovet het steeds meer. Een meer dan een uitstekende opmaat voor de hoofdact. Ik weet in elk geval weer waarom ik ze toen op Roadburn zo lekker vond. Fijn bandje, heet dat.
Het is niet super druk, maar wel gezellig gevuld, de kleine zaal van Doonroosje. Nick DiSalvo komt hier graag, zo vertelt hij, ze worden altijd prima ontvangen hier. Dat hoor ik artiesten hier vaker zeggen. Delving is dus het soloproject van de Elder-frontman en hij presenteert hier dus zijn eigen werk. Bijzonder knap hoe hij als multi-instrumentalist alles zelf in elkaar knutselt. Live speelt hij dus op gitaar en bedient elektronica/synths en wordt aangevuld door gitarist Mike Risberg (Elder/Weite), bassist Ingwer Boysen (Weite, High Fighter) en drummer Uno Bruniusson (Maggot Heart, ex-Death Alley). Leuk om ze weer eens terug te zien met een eigen headline show in Doornroosje. Nou goed, ik heb er al vaker over geschreven hier dus. De muziek zelf kan best mellow zijn (sommige stukken doen zelfs lounge-achtig aan), maar waar het op de plaat op de achtergrond nog heel relaxed is, kan het live wel veel meer impact maken. Vandaag vind ik de bas of subwoofers soms veel en veel te hard staan, mijn oordoppen kunnen dat nauwelijks aan en ploppen bijna mijn oren uit. Beetje overdreven soms, Iron Jinn was beter in balans. Toch is het geluid verder wel goed en helder en je kunt weer mooi in het midden de stereo-effecten horen. Het klinkt weer zeer ruimtelijk. Vandaag valt me ook op hoe DiSalvo en Risberg soms tegelijk hetzelfde riedeltje op gitaar spelen en dat klinkt erg tof in stereo zo (de een wat meer links in de mix en de ander meer rechts). Nou goed, je let op andere dingen soms. Met iets van een uur en twintig minuten speelt de band een langere set dan op de festivals natuurlijk en daarmee kunnen we langer in dit weldadige warme bad blijven zitten. De ene keer is het weer super mellow, maar zo af en toe gaat het gas er wel degelijk op, soms met de nodige headbangriffs, maar altijd met veel oog en oor voor de knappe in elkaar gedraaide composities. Het is weer uiterst strak aan elkaar gedrumd door Bruniusson, met Boysen ook secuur op bas. Je kunt ze ook nooit op een foutje betrappen, denk ik nog. Wat een uitstekende muzikanten zijn het toch, briljant goed op elkaar ingespeeld. Misschien jammer van die overdaad aan bastonen vandaag dus, maar ik vermaak me weer uitstekend. En ja, daar krijgen we geen genoeg van. Volgend jaar rijdt de trein gewoon verder in Nijmegen en kunnen we Nick DiSalvo (en consorten) nog een keer in De Onderbroek zien (als drummer) met Weite en later in het jaar staat hij weer met Elder op Sonic Whip. En geloof me, dat is nooit een straf.
