Een hiërofant is in het oude Griekenland de voornaamste priester bij de Eleusinische mysteriën. Een priester die een mysterie bedient en heilige voorwerpen vertoont. Het Britse Five The Hierophant is grappig genoeg een viertal en ook een beetje mysterieus, al lopen ze niet (zoals Briqueville) met maskers op het podium rond. Wel met monnikspijen.
Titel van de tweede plaat en opvolger van het in 2021 verschenen Through Aureate Void heet Apeiron en betekent “grenzeloos” in het Grieks. Geen idee waarom ze dat zo genoemd hebben, maar dit instrumentale album is wel weer grenzeloos lekker door met name het toevoegen van een fijne jazz-achtige sax. Muzikaal gezien mengen ze – naar eigen zeggen – elementen van black/doom, psychedelisch, ambient, experimenteel en jazz tot één syncretische trip. Of noem het gewoon avant-garde jazz-doom-metal. Vergeleken met het vorige album is de sound herkenbaar, maar zitten er – weer naar eigen zeggen – nieuwe ideeën, wendingen en bochten in en is het wat minder monotoon en meer hypnotiserend. Dat geloof ik wel, ik verveel me dan ook geen moment. Het is nog best wel eens laid-back, maar er zit ook genoeg dreiging in om je bij de les te houden. Ik laat me graag loom meeslepen op de lange nummers. Neem “Uroboros”, dat stiekem meerdere kanten op gaat. Interessant is ook “Tower of Silence”, een soundscape met lekkere suspense, verdeeld over twee delen over het album. Het geeft wat extra voeding aan de meer ritmische bombast. Af en toe spat het gaaf uit elkaar, zoals bijvoorbeeld op “Initiatory Sickness” (rond vijf minuten) en dat is heerlijk. Ze mogen nog best wat vaker de verwoestende logge riffs uit de hoed toveren om gedwee op mee te kunnen headbangen, zoals we ook zagen op Soulcrusher 2024 dit jaar, maar dat is spijkers zoeken op laag water. Dit weldadige ritueel kan niet lang genoeg duren. Wat een heerlijk album om jezelf in te verzuipen.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 