Yoo Doo Right begon met schrijven aan deze derde langspeler toen songwriters Cober, Masson en Talbot zich tijdens een sneeuwstorm afzonderden in een afgelegen hut en drie dagen lang alles opnamen wat er gebeurde. Wat de band verder drijft op deze plaat of welke kenmerken ze er aan geven kunnen we op Bandcamp lezen en varieert nogal, maar muzikale invloeden zouden er zijn variërend van Wes Montgomery en Sergei Rachmaninoff tot Neurosis en Russian Circles.
Ik hoor er vooral ook iets in (en steeds meer eigenlijk) van de post-rock van stadsgenoten (Montreal, Canada) Godspeed You! Black Emperor, maar de band heeft wel een erg fijne eigen smoel. Denk vooral ook aan krautrock en shoegaze, maar in mijn beleving bevat het ook elementen psych, spacerock, drone en ambient. Een uniek potje post-rock. De (echt sporadische) zang van Justin Cober gaf het eerder ook wel een post-punk tintje, maar hier gaat de band nog wat vaker dan het vorige album richting de slepende filmische sferen en dreigende destructie. Het is weer om je vingers bij af te likken. “Eager Gacier” lijkt deels op het waanzinnige (vind ik nog steeds) “Feet Together, Face Up, On the Front Lawn” van de vorige plaat, met een uitgerekte drone als basis, dat hier en daar zo prachtig verschuift naar een andere toonsoort, opbouwend naar een gecontroleerde verwoesting. Zo mogelijk nog briljanter is “Spirit’s Heavy, But Not Overthrown, Part 2” dat wat rustiger opbouwt en ineens omdraait naar een meer song-gericht nummer (met even die zang) en vervolgens (inclusief de meest waanzinnige break op 7:47) geniaal hard doorkolkt met riffs en noise tot de absolute apocalypse. Gaat dat horen. Nou goed, “Lost in the Overcast” is dan een wat dissonant treurig intermezzootje, maar het kenmerkt ook de diversiteit op het album. Titelnummer “From the Heights of Our Pastureland” sluit het album af, dit keer juist straf beginnend en eindigend met een rustig en zalvend slotstuk. Alsof het ze niks kost. Yoo Doo Right is gek genoeg nog niet zo bekend (in het kleine keldertje van de De Onderbroek in Nijmegen was het dus bizar rustig dit jaar), maar dat moet maar eens snel veranderen. Wat ze met drie man doen ontstijgt wat mij betreft de kwaliteit van wat Godspeed You! Black Emperor met een veel groter orkest doet, althans zeker op de laatste plaat. En dat is razend knap. Volgens mij staan ze wel op de radar van Roadburn en daar zou ik ze een grote doorbraak gunnen. Tot die tijd blijft het de meest waanzinnige onbekende band uit mijn collectie. From the Heights of Our Pastureland doet gewoon weer een flinke gooi naar de top van de jaarlijst, net zoals de vorige.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 
Pingback: De 30 beste albums van 2024 – tbeest