Mikael Åkerfeldt vindt het wel irritant dat de terugkeer van zijn grunts op het nieuwe album zo’n groot nieuws is. Opeth is meer dan dat. Klopt. Maar goed, de doorgewinterde fans zijn ook weer niet voor niets idolaat van de oudere albums met die prachtige diepdroge grunts van Åkerfeldt, en dan is het wel erg gaaf om dat weer eens in nieuw materiaal van de Zweden te horen.
Heel verrassend vind ik het eigenlijk ook niet, deze terugkeer naar growls en de meer aggressieve deathmetal uit het verleden. Opeth had bij optredens nog steeds erg veel van dat oude materiaal op de setlist staan, dus Åkerfeldt en co. vonden het zelf blijkbaar nog steeds lekker om te spelen. De wat rustigere prog-albums van de laatste jaren kwamen eigenlijk ook maar beperkt aan bod bij de live-optredens. Opeth keert met dit veertiende studioalbum The Last Will and Testament dus veel meer terug naar de tijden van Watershed (2008) en eerder. Ja, natuurlijk zijn de fans dan dolenthousiast, ik deed zelf ook een vreugdedansje bij de eerste single “§1”. Het hele album lijkt doorspekt met meer van die oudere agressie en kracht, met de bekende achtbaan van dreigende deathmetal, gecombineerd met de rustigere en zoetere prog en sfeerproeverijen, wat het album gelijk weer de dynamiek van vroeger geeft. Uit de oude doos, maar misschien met een wat modernere invulling en nog best aardig in het verlengde van In Cauda Venenum, dat ook alweer vijf jaar geleden verscheen. En die was ook al helemaal niet verkeerd, maar hier zit dus meer ouderwetse nucleaire energie in. Nieuwe(re) drummer Waltteri Väyrynen, 30 jaar jong nog maar, mag hier ook echt aan de bak met progressieve en ingewikkelde drumpartijen en dat doet hij fantastisch, check ook even zijn playthrough video’s. Hooguit vind ik het hier en daar wat veel of prominent aanwezig, maar wat wil je met dit proggeweld. Opeth moet überhaupt een beetje uitkijken dat het geen al te klinische wiskundige exercitie wordt (zoals Dream Theater i.m.h.o.). Niet dat ik zelf zoiets ooit zou kunnen maken, maar als ik het zelf voor het zeggen zou hebben had ik daarom iets meer lucht of echte emotie proberen toe te voegen bij momenten. Het is er wel, maar wat verstopt. Het laatste “A story Untold” is dan juist weer een iets te gladde ballad, maar geeft wellicht wat extra balans op het einde aan het geheel. Raar ook dat dat nummer weggedraaid wordt, net zoals op “§5”. Bijzonder lelijk is dat, geef er dan een goed einde aan. Nou goed, als kritische fan heb ik dus een paar kleine kanttekeningen bij een verder geweldig en ouderwets goed album, dat dus zo verrassend overdonderend klinkt. Oude tijden herleven. Nummers als “§1” en “§4” en “§5” vind ik erg gaaf en ook “§6” progt stevig door, maar de rest moet ook nog wat verder inslijten en doorsudderen voor het beste resultaat. Interessant trouwens dat Jethro Tull’s Ian Anderson (van grote invloed op Åkerfeldt) fluit speelt op “§4”, “§7” en “A Story Never Told”, en je kunt zijn spoken word horen op “§1”, “§2”, “§4” en “§7”. Naast Anderson verzorgt Joey Tempest van EUROPE (nee echt!) de achtergrondzang op “§2”, terwijl Åkerfeldts jongste dochter, Mirjam Åkerfeldt, de stem van haar lichaam vertolkt in “§1”, wat dat ook moge betekenen. Op “§4” hoor je dan nog Mia Westlund op harp en het London Session Orchestra verzorgt op het album de vioolpartijen. Er valt nog wel genoeg te ontdekken na elke draaibeurt. Opeth levert na lange tijd wachten weer eens een album met de prettige agressie, opwinding en complexiteit van weleer, en dat is niet minder dan magistraal.
Check alle weekplaten van 2024 op Spotify 
Pingback: De 30 beste albums van 2024 – tbeest