Eerste concert van het jaar is gelijk wel een mooie. The Bony King of Nowhere is ongetwijfeld op mijn radar gekomen door het Belgische radioprogramma Duyster (dat 25 jaar bestaat overigens, afgelopen maandag zonden ze daarom een mooie lange uitzending uit). Uit België komen opvallend veel bands met een mooi randje, met een diepe en rijke smaak. Hoeveel van dit soort Nederlandse bands zijn er eigenlijk? Muzikaal zit het meer aan de softere spectrum van mijn smaak en dat maakt het ook wel extra leuk om dit soort bands te ontdekken (wat laat eigenlijk, ze bestaan al veel langer) en tof om zo’n pareltje eens live te kunnen zien, zeker ook naar aanleiding van dat prima album Everybody Knows.
Openingsact Hendrik Lasure is dan misschien wat te soft voor mijn smaak, maar toch blij vlagen erg mooi gedaan en het talent spat er wel vanaf, met goed en wat hoog gezongen Nederlandstalige teksten (soms lekker eigenwijs over de muziek gedrapeerd), begeleid op gitaar of piano (en bij een nummer aangevuld door het geluid van een metronoon). De nog half gevulde zaal is aandachtig en respectvol stil, wat op complimenten van Lasure en ook later van Vanparys kan rekenen. Grappig hoe hij – net zoals veel artiesten hier – de goede ontvangst in Doornroosje benoemt, alsmede het prima eten. Muzikale invloeden zouden er zijn van acts als Arthur Russell, Sun kil Moon en Oneohtrix Point Neve. Hij komt uit de hoek van moderne jazz en richt zich hier wat meer op alt-pop (of singer/song) en hij heeft ook wel eens samengewerkt met het An Pierlé Quartet, aldus Wikipedia allemaal. Hier nog een mooi stuk en interview over zijn solodebuut Het Wiel.
Dat de meeste mensen toch voor The Bony King of Nowhere komen is duidelijk aan de zaal die nu wel vol loopt. Het concert in de kleine zaal van Doornroosje is dan ook bijna uitverkocht en verplaatst door de grotere belangstelling vanuit het kleinere Merleyn naar hier. Terecht denk ik, zeker na vanavond. De band rondom singer-songwriter en muzikant Bram Vanparys blijkt uitstekend te spelen live, met prachtig en ruimtelijk geluid, ook uitstekend gemixt in de zaal te horen. Mooi om hier in het midden te staan voor de juiste stereo-beleving. Ja, kom maar wat naar voren, hier is nog wat ruimte vooraan.. Grappig hoe de sympathieke frontman me even doet denken aan een iets jongere broer van Nick Cave en Hans Teeuwen. Ik zie wel vaker gekke dingen. Grote voorbeelden zijn trouwens naast diezelfde Cave, Mark Hollis en PJ Harvey, aldus de beschrijvingen. Met de prachtige warme gloed en melancholie doet het me toch ook denken aan Thom Yorke & co, naast andere genoemde referenties als PJ Harvey en The War On Drugs. Toevallig moet ik ook even denken aan die laatste, richting het einde van de set, maar dan wat fijner of losser uitgevoerd. Vergeet die referenties verder, want de band heeft ook wel een eigen smoel en herkenbare prachtzang. De frontman zoekt overigens net zoveel contact vooraan het podium als Cave, altijd prettig om een zelfverzekerde zanger/muzikant te zien staan, zonder dat het arrogant wordt. Integendeel. De warmte straalt er vanaf. Vanparys zingt ingeleefd en intens waar het moet, en kijkt je indringend in de ogen om de boodschap goed over te laten komen. De zang is echt loepje zuiver, wat echt heel knap is om het net zo goed live te zingen als op de plaat. Neem het (als vierde gespeelde) “Almost Invisible” (mijn nummer 9 uit de top 100 van 2023) en “Eleonore”, dat hij knap solo speelt vanavond. Met alleen zang en gitaar, ik ben er normaal niet zo van, maar dit is prachtig. De samenzang met gitarist/zanger Gertjan van Hellemont is ook echt heel erg mooi, de frontman trouwens van Douglas Firs en dat is de twee na beste band van België, roept Vanparys nog grappend. Overigens zie ik op Bandcamp dat Vitja Pauwels (Naima Joris) gitaar speelt op het laatste album en ook pianist Hendrik Lasure (Tamino, Bombataz), maar die zijn dan blijkbaar geen onderdeel van de live-bezetting. Live speelt Thijs Troch (zo te zien) op piano/synths en gitaar, ook bekend van die andere prachtige Belgische band Nordmann. Verder zien we – neem ik aan – drummer Simon Segers (Sylvie Kreusch, Stadt) en bassist Jasper Hautekiet (ook in duo De bruyn & Jasper Hautekiet). Goede band. Ja, dit zijn kundige muzikanten. Het straalt er vanaf. Ook mijn favoriet “Are You Still Alive” komt vroeg in de set, de nummer 35 uit de top 100 van 2024) en daarmee komen mijn persoonlijke hoogtepunten dus al snel langs, maar ook in de tweede helft van de set zitten hier en daar nog wat mooie stukken, en af en toe mag het gas er ook net iets harder op. Aandacht is (natuurlijk) vooral gericht op Everybody Knows, de set wordt ook afgesloten met prima nummers van dat album: “Get One Free” en “Perfect Sense”. In de toegift nog “Sleeping Miners” (van Eleonore) en “Like Lovers Do” van het Silent Days-album uit 2018, dat ik eigenlijk nog niet goed genoeg ken(de). De band gaat al een tijd mee, maar de kwaliteit van Everybody Knows geeft voor mijn gevoel nog een extra duw aan de bekendheid van de band. Na Rotterdam en Nijmegen volgen nog optredens in Groningen, Amsterdam, Apeldoorn en Eindhoven en die groeiende belangstelling is niet meer dan terecht. Wat een prachtige muziek en wat sterk uitgevoerd live.
