Het is altijd mooi om het weekend in te luiden met een fijn concert op vrijdagavond. Heel druk lijkt het nog niet als ik Merleyn binnenloop, maar uiteindelijk blijkt de zaal nog best goed gevuld. Opvallend genoeg zijn de bekende gordijntjes al open richting het knusse zaaltje achterin, meestal gaan die echt pas vlak van tevoren open, rond een uur of 22:10 vaak. Mojo & The Kitchen Brothers zagen we ook op Sonic Whip vorig jaar met een fijn potje heavy prog gedoopt in psych uit de vroege jaren zeventig (of eind jaren zestig). Geen straf om ze hier op herhaling te zien met een knusse eigen show.
Opvallend genoeg ontbreekt dan nu die extra drummer, maar zoveel ruimte is misschien ook niet op het podium. Door Doornroosje nog aangekondigd als zeskoppig gezelschap, is er dus sprake van vijf man vanavond. Drie gitaristen, een basgitarist en een drummer dus, waarbij die laatste ook af en toe zingt.
De naam van de band is trouwens is een samensmelting van een quote uit de serie Fargo en eigen input, zoals we hier kunnen lezen. Ook leuk feitje is dat ze hun albums uitbrengen via het in Nijmegen gevestigde Lay Bare Recordings (aldus hier). Het debuutalbum stamt uit 2023 en eind vorig jaar was daar al de opvolger Into the Center of the Cat’s Eye Nebula”, dat ik in eerste instantie over het hoofd gezien moet hebben. Muzikaal zijn er genoeg referenties te vinden zoals Black Sabbath, Wishbone Ash en Pink Floyd, of zoals in de aankondiging wordt genoemd ‘ademen ze eenzelfde urgente sfeer als moderne equivalenten zoals King Gizzard and the Lizard Wizard, Psychedelic Porn Crumpets, Tropical Fuck Storm en SLIFT’. Grappig, de band doet me hier en daar ook aan Temple Fang denken en daar staan ze samen mee op het affiche in de Effenaar op 2 mei.
Interessant is dat deze band soms ook echt de rustige kant kiest, zo ook vanavond weer, en een likje blues(rock) lijkt ook nooit echt ver weg, in die zin pakken ze inderdaad meer de geest uit oude tijden. Het is fijn afwisselend wat de heren brengen, met ook meer snellere opgewonden stukken met flexibel gitaarwerk en puntige drums. Ook het baswerk is erg smakelijk, dat bij het intro van de afsluiter van de reguliere set “Into The Center Of The Cat’s Eye Nebula” extra dik staat in mijn herinnering. Nog even hard ‘Omega! Centauri!’ meezingen dus, waarna er nog een (echt) spontane toegift komt na het aanhoudend applaus en gejoel van het publiek. Een nummer dat ze al even niet hadden gespeeld, begreep ik ergens. Dit is het eerste optreden van het jaar en daar hadden ze duidelijk zin in, en de zaal ook. Fijn bandje om je weekend goed mee op te starten.
