Het blijft een beetje haat/liefde met de postrock-pioniers van Mogwai. Het materiaal doet me soms bijzonder weinig, maar het vorige As the Love Continues uit 2021 was dan wel ineens weer een flink schot in de roos. The Bad Fire, het elfde studioalbum van de Schotten, lijkt een soort verzameling met van alles wat en zowel erg goed als – eh – ‘meh’. En de scheidingslijn daartussen is bijzonder dun.
Misschien ligt het er ook wel aan dat Mogwai het meestal in lang uitgerekte en herhalende melodieën zoekt, en als die niet zo pakkend zijn blijft het maar een beetje loom voortbewegen. Neem “Fanzine Made of Flesh”, dat een beetje als flauwe zoete pop smaakt met suffe vocoder-zang. Ze redden het op het einde nog een beetje met scherpe chaos. De zang en zoete melodie op “18 Volcanoes” is gewoon vervelend en futloos, dit is Mogwai op z’n minst. “Fact Boy” op het einde van de plaat meandert ook maar een beetje door, opgeleukt met wat Oosterse klanken. Waarom moet alles zo traag ook en waarom wissel je niet wat vaker van basis-melodie. Nou goed, er zijn wat nummers om snel te skippen dus. Daartegenover staan de nummers met meer stijl en grandeur, zoals het eerste “God Gets You Back”, dat mooi (licht) spannend en sfeervol is met aangenaam zang/koor-werk. Hier werken de vocale effecten dus op een of andere manier wel goed. Op “What Kind of Mix Is This?” wordt een mooi meeslepend melancholisch thema gevonden, aangevuld met fijn zagende gitaren. “Hi Chaos” werkt ook wel mooi naar de scherpere – eh – chaos toe en “If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others” bevat een beetje gemiddeld Mogwai-geluid, maar is doorspekt met lekkere volle bassen en dreigende stukken, mooi afgewisseld met ingehouden pracht. Ja, op dat soort nummers zijn ze dan ineens weer op hun best. Dan is die magie er weer. Maar het gaat met net zoveel gemak de andere kant op dus. Dat maakt deze plaat wat wisselvallig, maar toch zitten er een aantal uitstekende hoogtepunten in. Live zal het wel weer niet veel anders zijn, je moet er maar net lekker in kunnen komen natuurlijk en anders wordt de volumeknop wel zo ver opengedraaid dat het je wel zal moeten raken. We gaan het weer zien, want ze staan voor het eerst (als ik me niet vergis) in Doornroosje in Nijmegen, op 1 september. Lekker dichtbij.