Als ik een band beschrijf heb ik nogal de neiging om vooral feitelijkheden te noteren, misschien heb ik wel wat autistische trekjes, zeg ik wel eens. Tegenwoordig kun je dat (in plaats van zelf zoeken of op Wikipedia of Bandcamp te kijken) met AI ook wel snel opvragen. Pothamus is een sludge/post/doom-metal band uit Mechelen, België, opgericht in 2013 en bestaat uit Michael Lombarts (bas), Mattias M. Van Hulle (drums, zang, surpeti) en Sam Coussens (gitaar, zang). Hun muziek kan worden vergeleken met bands zoals Neurosis, Amenra en Cult of Luna.
Nou dat zal allemaal wel kloppen. Iets voor festivals als Roadburn of Soulcrusher, zei ik al eind 2020. En zowaar. In 2021 stond de band al op Soulcrusher en dit jaar staan ze fier op het affiche van Roadburn. Werd ook wel tijd. Dus. Dat zijn de feiten. Abur, verschenen via Pelagic, is de opvolger van Raya en valt eigenlijk niet goed te beschrijven met de harde feiten, dit is echt een sfeerplaat pur sang. Eentje die je meer moet omschrijven op basis van gevoel. Neem de kille, broeierige sfeer. De dreigende, donkere wolken. De drones die je langzaam het zwarte gat intrekken in een diepe hypnose. De ijle zang vanuit diepe waterputten. De dreigende flarden mist. De rituele, hypnotische en bezwerende aanbidding. De opmaat naar grandeur en intense passie. Het oerinstinct dat ontwaakt. Het beukende water van een kolkende zee. De woeste landschappen. De rijk gelaagde spanning. De juiste balans tussen agressie en sfeer. Tussen hoop en verlies. Tussen melancholie en wanhoop. Wat een plaat. Het zou me niet verbazen als Abur de grote(re) doorbraak voor de band betekent. Met dit machtige materiaal verdienen ze een vaste plek in de topklasse van bands in dit genre.