Okay, weer eens wat anders, dit Circuit des Yeux, dat op Roadburn 2023 al behoorlijk indruk maakte met een sterke, zelfverzekerde en tikkeltje eigenzinnige performance van Haley Fohr. Haar muziek is wat lastig in een hokje te stoppen, denk richting elektronische pop/folk of (soms doomy) avant-garde, hier omschreven als: “Bezwerende, emotioneel complexe muziek die betrekking heeft op de menselijke conditie, gecentreerd rond Fohrs opvallende, vier-octaafs stem en inventieve 12-snarige gitaarspel.”
Je moet er wat van houden misschien, die donkere diepe stem en typische zangstijl, van die opera-achtige afwisselingen van diep naar hoog. Maar het past binnen de suspense en de meeslepende emoties, in de grandeur van sommige nummers. Ik moet denken aan ANOHNI en ergens ook aan wat werk van Low (ze stond hier laatst in het voorprogramma van Alan Sparhawk in Doornroosje) of Chelsea Wolfe misschien, maar dit is ergens ook wel uniek en eigenzinnig, met veel diepgang, dynamiek en afwisseling. Daarmee is ook niet alles raak in mijn ziel, hier en daar voelt het experiment wat mistig of pakt het me niet helemaal (neem “Cathexis”), maar vaak is het prachtig verwarrend. Sterke en krachtige of uitdagende nummers zijn bijvoorbeeld het opzwepende “Canapy of Eden” en “Truth”, en ook die krachtige uitbraak in “Skeleton Key” is indrukwekkend, maar ook de meer behoudende donkere sfeerstukken pakken je soms mooi bij de keel.