Gezien: Brown Note Ball 2025, De Onderbroek, Nijmegen

Het is een mooi feestje voor Peter Dragt, aanjager van het geheel met zijn Brown Note Booking (DIY concert booking in Nijmegen), een dag eerder jarig. Maar ook een feestje voor Harry Rooijakkers begreep ik (drummer trouwens van BipSquats) en stiekem ook een beetje voor onszelf; mijn festivalmaat en ikzelf zijn toevallig ook jarig geweest in de week hiervoor. Maar liefst vier toffe bands op deze zaterdagavond, wederom in het mooie licht gezet door de gave visuals (met extra smakelijke vloeistofdia’s zo te zien) van PhosPhor en muzikaal omlijst door DJ Coconaut.

Too Many Chiefs uit Nijmegen heeft nog niet veel opgetreden in deze samenstelling geloof ik, maar dat merk je eigenlijk niet, al moeten ze er heel even inkomen. Het trio uit West Maas en Waal (en Tiel begrepen we) maakt fijne instrumentale psych/space-rock en ze lijken steeds losser te komen in een lekkere, beetje mellow flow. De mooie rustige stukken zijn als opmaat voor het stevigere werk met een fijne lik (stoner)riffs, omgeven door fijne gitaareffecten, lekker dik baswerk (Rickenbacker!) en goed drumwerk. Uitstekende spacecake als voorafje.

Het trio van Lost Moon komt helemaal uit Italië (Rome/Benevento) voor dit feestje, aangekondigd als old school stonerrockers (ze zouden al 30 jaar meegaan) en daarmee gelijk wat rauwer als de vorige band, met zang. Net iets minder mijn ding geloof ik, maar ook deze band lijkt steeds flexibeler te worden gedurende het optreden, met een paar hele vette basmomentjes en fijn drumsolootje (waarom ook niet) weten ze uiteindelijk wel de juiste energie te pakken. Fijne noeste arbeiders met een degelijk potje oer-stoner.

Fijn weerzien met het Belgische Apex Ten, dat de vorige keer De Onderbroek al goed afbrak. Dat optreden was bijna de beste van het vorige jaar aldus mijn bescheiden mening. Het is het derde trio vanavond op rij, met Benoît Velez op gitaar, Brad Masaya op bas (en vocals) en Alexis Radelet op drums. In het eerste nummer zingt Masaya en dat vind ik gelijk het minste nummer van de avond, maar daarna gaat het helemaal los en trekt Apex Ten alle registers open. Psych, stoner, space-rock met de nodige ruimte voor smakelijke improvisatie. Waanzinnig. Velez is een wonder op gitaar (Gibson SG) en doet me vanavond even denken aan die andere held met een abonnement op De Onderbroek: Nick DiSalvo, maar ook Masaya plukt hard aan zijn (Fender) bassnaren en Radelet klapt er hard op. Ongelooflijk eigenlijk, hoe ze steeds maar weer de juiste snaren weten te raken, psychedelisch en hallucinerend waar het kan, en wat zwaarder aangezet als het moet, met smakelijke vette riffs, soms bijzonder lekker afgetopt met een bezwerende theremin op het midden van het podium, te bedienen met de gitaarhalzen of door een goed geplaatste kopstoot van Masaya. Ja, dit moet je vooral live ondergaan in een knus en donker keldertje. Oordoppen knallen bijna uit je kop, maar wat geeft het. Na afloop willen we maar een ding, en dat is meer! We zijn inmiddels wel echte fanboys, en na vanavond heb ik eindelijk ook zo’n mooi shirt met geel opdruk (van het Aashray-album).

En het is nog niet afgelopen. Er komt meer. In de vorm van Modder. Hemels vet modder zelfs, begin vorig jaar nog in Merleyn gezien en toen bleek al wat voor lekker smerig beukend riff-beest dit is. ‘Riff worship at it it’s finest, groove and gain is the way of forward momentum.’ Dat dus. Heavy as fuck. De Onderbroek krijgt een orkaankracht te verwerken van het vijftal uit Gent. De band is opgericht in 2020 door Mathlovsky op gitaar en wordt aangevuld door Jamal Talabi op gitaar en Gregory Simons op drums. En met Maurice van der Es (uit Groningen, dacht ik) op bas, die energiek in het midden staat en ons nog verder naar voren trekt bij aanvang, tot we bijna zelf op het kleine podium staan. Een echte volksmenner, die ons extra opzweept. Maar dat is helemaal niet nodig. Onze nekspieren worden extra getraind met het nodige headbangwerk, wat een dag later wat spierpijn oplevert. Altijd een goed teken. Want het zaagt en beukt heerlijk door, in massieve en groteske gebaren, met dit soort pompende sludge en postmetal, recht in je gezicht, smakelijk afgemaakt met de nodige synths (Simon Felix) al is dat soms wat lastig te horen in al het geweld. Het moet klinken als een mokerslag (lees hier in een interview met NMTH) en dat is het gewoon. We liggen uitgeteld op de grond, happend naar adem, smekend om meer.

Twee bands van zulke klasse in het heavy spectrum had ik graag een keer op Roadburn zien staan, dat had ik ze wel gegund. Ze staan wel op Down the Hill dit jaar zie ik, ook al zo’n mooi festival (lijkt me). Ga dat zien. Waanzinnig om zo lekker uit mijn winterslaap te ontwaken in elk geval. Wat een feest.