Op de een of andere manier viel de muziek van The Infinity Ring mij op in de verschillende muzieklijstjes die ik volg. Pas een tijd nadat ik wat nummers bij mijn favorieten had geplaatst, kwam ik erachter dat ik die band vorig jaar gewoon al live had gezien, op Roadburn 2024. Precies de reden dus om deze site in de lucht te houden. Voor ik vergeet.
De band uit Boston maakt donkere alt-folk of gothic met een likje country en vaak gedragen door de lang uitgerekte drones. Ik denk ook sterk aan de bezwerende rituelen van Swans, maar ook de post-rock grandeur van een band als Godspeed You! Black Emperor. Verder worden bands als Nick Cave and the Bad Seeds en Dead Can Dance genoemd, terwijl de mooie, donkere en diepe stem van Cameron Moretti refereert aan zangers als Mark Lanegan, Tom Waits of Steve Von Till (zoals we laatst hoorden op Roadburn). Ataraxia gaat van prachtig ingetogen en somber naar wat meer krachtig orkestraal geluid met viool (Francesca Caruso), synths, piano en achtergrondzang. Soms mondt dat mooi uit in wat bombast en noise, zoals op het prachtige “Elysium”, dat naast Swans en Godspeed ook wel wat aan bepaalde nummers van Yoo Doo Right doet denken. Ook “Hymn” is zo’n prachtnummer dat naar een hoogtepunt werkt, maar het opbouwen is gelukkig geen doel op zich, zoals bij veel post-rock bands. De donkere leegte wordt gevuld met hoop en wordt mooi omgeven door de suspense door drones van violen en synths. Het album sluit ook niet af verwoestende noise, maar voegt nog even een extra laag melancholie en melodie toe op “The Window” en op “The Archway” maakt de extra trieste zang het bijzonder somber, maar wel erg mooi. Genoeg hoogtepunten om in te verdrinken, zoals ook het prachtige “The Drum”, maar ik merk dat ik me elke keer weer door iets anders laat meeslepen.