Wat een gruwelijk vette line-up heeft Sonic Whip dit jaar. Een flink deel van het programma bestaat uit favoriete bands van mij, zoals Karkara, Green Milk from the Planet Orange, The Cosmic Dead, Frankie and the Witch Fingers, Apex Ten, Elder, Skyjoggers en Osees. Bands die ik allemaal wel eens eerder heb gezien, maar nog steeds hoog op mijn wensenlijst staan. Daarnaast is Orsak:Oslo een hele gave verrassing, want die wilde ik al heel lang een keer live zien. De rest van het programma is ook niet misselijk, dus is het een beetje zoeken naar de momenten waarop je even pauze kunt nemen en een hapje kunt eten. De organisatie weet toch elke keer weer de betere bands te selecteren uit dit soort woestijn-vretende genres als psych, stoner, garage, noise en andere sonische zweepslagen. Misschien ook wel weer handig dat Desertfest London in hetzelfde weekend is (en Desertfest Oslo een week eerder, en Desertfest Berlin een week later), dan zijn een aantal van dat soort bands toch al in de buurt, zou je denken. Sonic Whip editie nummer zes, ons eigen Desertfest hier in Nijmegen dus, en dat mag weer de boeken in als een erg geslaagd feestje. Wat wil een mens nog meer? Nou, weinig.
Het is aangenaam lenteweer, dus dat is ook mooi meegenomen. Op tijd naar binnen in elk geval op de vrijdagmiddag om de eerste reeks bands maar niet te missen, want het begint gelijk met een aantal knallers. Er is goed (maar duur) speciaalbier in de foyer boven, maar we starten inmiddels traditiegetrouw met een half litertje Franziskaner Weissbier uit het café. Met zo’n programma zou je verwachten dat het ram uitverkocht raakt, maar er zijn nog kaarten te krijgen. Natuurlijk is het dan op zo’n vrijdagmiddag wat rustiger (de meeste mensen komen ’s avonds – het balkon is ook nog dicht dan), maar deze vier bands achter elkaar maken al gelijk de hele dag goed. Voor mij dan.
Vrijdag
Nou goed, Karkara trapt af en die zijn nog niet zo heel bekend, maar op Desertfest Antwerp zagen we al wat voor een enorme fijne band dit is. Stadsgenoten van Slift, dus dan weet je waar ze de smakelijke mosterd vandaan halen. Het trio is wat minder van de verwoestende en scherpe stofzuigernoise, maar verder vind ik het net zo’n lekkere band, net iets relaxter en gedoseerd misschien, wat meer drijvend op de groove. Een ‘explosieve kracht die garage, fuzz en Midden-Oosterse klanken op een woeste manier mix’, aldus de beschrijving, ‘geïnspireerd door de psychedelische rockscene van het Midden-Oosten en de Maghreb van de jaren 60 en 70’. Mooie rustpunten dus ook, zo valt me op vandaag, maar ook de scherpe gitaarloopjes met wah-wah-effecten en geweldige uitspattingen (met – bij momenten – wat lekker geschreeuw), maar ook een fijne dosis melodie en funk om wild op te dansen. Als ik me niet vergis beginnen ze met “Monoliths”, waarbij mijn oordoppen nog echt even moeten settelen. Gelukkig draait het geluid goed bij en is er het hele weekend bijzonder weinig te klagen over het geluid, dat altijd wel lekker staat. Ja, heel af en toe wat dikke bassen in de kleine zaal en zo heel af en toe wat wollig geluid in de grote, maar het is verder uitstekend allemaal. Karkara heeft een hoop oude televisies (of monitoren) meegenomen en dat vormt wel een toffe aankleding en lichtspel op de achtergrond. Het heerlijke “Anthropia” wordt op het einde nog opgevolgd door het geweldige “All Is Dust”, dat op de plaat dus zo’n geweldig trompetje bevat, maar hier wordt dat overgenomen door de gitaar. Net zoals vorig jaar op Desertfest is het optimaal genieten van de band, al gun ik de band ook wel een prominenter plekje later op de dag. Een vliegende start van het festival dus.
Gelijk door naar Khan uit Australië in de grote zaal, ook al een trio. Het podium voelt wat groot voor ze, maar op de achtergrond zien we dan ook geen grote versterkers of luidsprekers staan. De band zagen we in 2023 op Desertfest Antwerpen en toen vond ik het wat meer van de klassieke heavy stonerpsych. Meer iets met een belegen geur, maar dan doe ik ze wat tekort. Het geluid is in het begin nog wat wollig, maar zeker niet verkeerd toch. Het bevalt me bij vlagen beter dan toen, merk ik. Met ook wat splijtend soleerwerk op gitaar en mooie sfeervolle stukken, melodieus, afgewisseld met wat meer heavy riffs. Misschien mag het nog wat vlotter allemaal, het blijft wel wat loom in mijn beleving, maar zeker geen verkeerde band om de grote zaal te openen hier.
Toch gaan we op tijd naar die gekke Japanners van Green Milk From The Planet Orange in de kleine zaal, een van de hoofdacts van vandaag voor mij, maar nog best onbekend voor velen, gok ik. Deze band stond ook vorig jaar op Desertfest Antwerp, zelfs in het kleine café. Daar zag je geen klap van het optreden omdat de twee gitaristen altijd op een stoeltje spelen. Dus we gaan hier maar eens lekker op tijd vooraan staan, zodat we ze goed aan het werk kunnen zien. ‘Underground cracked psych-prog-leveranciers’, aldus de beschrijving, ‘een trio voormalige grindcore-fanaten die zich hebben toegelegd op meer experimentele tochten’. De band uit Tokyo focust op psych en jazz, maar de punk-achtergrond die ze hebben hoor je ook nog wel, met ook een fijne hoeveelheid hoteldebotel-prog in mijn beleving. Gitarist Dead K, die er af en toe lekker doorheen schreeuwt, spreekt de zaal erg sympathiek toe en refereert nog aan het optreden hier in Nijmegen in De Onderbroek, waar ik helaas niet bij kon zijn. Maar gelukkig is er altijd een herkansing. Of twee. Veel energie weer in een razend tempo, bassist Damo (met een fluorescerende groene bas) tilt zijn knieën en voeten soms grappig op bij de kleine explosies aan geniale proggy en funky stukjes. Wat een onwaarschijnlijke drive heeft deze band toch. Maar het valt me ook op dat er sfeervolle stukjes in zitten, dat was me van het vorige optreden minder bijgebleven. Nog een laatste nummer dan, maar die duurt dan wel meer dan 20 minuten. Alhoewel.. Het gaat er zo lekker op, dat Dead K zijn versterker opblaast tegen het einde en we ruiken de gefrituurde condensatoren in de zaal. Die laatste paar minuten jamwerk moeten ze maar een keer overdoen dus. Wat een band!
Nauwelijks tijd om bij te komen, want in de grote zaal is de volgende gave band The Cosmic Dead aan de beurt, eentje die ik al een hele tijd niet meer had gezien (Eindhoven Psych Lab 2014), maar nog steeds hoog op mijn lijstje staat, zeker ook gezien hun heerlijke plaat Infinite Peaks vorig jaar. De Schotse band (Glasgow) zou hier in 2020 al een keer staan, maar we weten allemaal hoe dat is afgelopen. De band is in de loop der jaren wat aangepast, maar bassist Omar Aborida (ook een filmmaker las ik ergens) is er nog bij en vormt de centrale spil van het gezelschap. Muzikaal is het op improvisaties gebaseerde kosmische (heavy) psych/space/kraut, met een opvallende gave rol voor de viool (Calum Calderwood) en synthesizers (Luigi Pasquini). De band begint met hele rustige psych; loom en sfeervol (“Navigator #9”?). Lekkere mellow space. Maar uiteraard komt de vaart er wel meer in, met spacy/psych mega-jams. In de aanloop met wat eenvoudig (soms kraut-achtig) drumwerk (Tommy Duffin), maar dat wordt ook wel wat flexibeler allemaal gedurende het optreden. Het gaat maar door in een heerlijk lang uitgetrokken trip, dat voor mij wel eeuwig mag duren. Waanzinnig!
Nu is het festival gelijk al geslaagd met dit soort bands achter elkaar, maar we zijn natuurlijk pas begonnen. Hapje eten dan maar en even wat bijkomen, wat ten koste gaat van Help en Slomoso. Die laatste had ik toch al eens eerder gezien. Niet direct aangestreept in het programma is Thee Alcoholics in de kleine zaal, een project uit Londen, gevormd door voormalig Hey Colossus-lid Rhys Llewellyn. Het vijftal maakt inderdaad een soort (post)punk/noise-rock, aangevuld in de beschrijving als ‘een kolkende, doomy, krauty herrie ergens tussen Chrome, The Heads en The Fall op hun meest chagrijnige’. Industrial punky noise, zo vind ik het klinken. Het is een beetje beukend op ritmes en riffjes. Lekker smerig op zich, maar ook wat eenzijdig zonder al te veel melodie, met veel feedback, echo en fuzzy drones.
Eerste hoofdact vandaag op het hoofdpodium is Frankie and the Witch Fingers. De band uit Los Angeles mocht het Valkhof Festival in 2023 in stijl afsluiten en ze stonden hier ook al in 2022 en 2024 (gemist overigens). Psychedelische garagerock om je vingers bij af te likken, althans als je houdt van dit soort muziek a la Osees en Ty Segall. Of King Gizzard & The Lizard Wizard, maar die band vind ik nog wel van een iets sndere orde en veelzijdiger. Iets verder naar achteren zien we dat het vooraan het podium lekker los gaat in het publiek. Zo achteraan valt wel op dat het allemaal wat simpeler lijkt, maar er is energie voor tien. Lekker uptempo allemaal natuurlijk. Het vijftal op het podium verzaakt ook niet, met zanger/gitarist Dylan Sizemore als energieke frontman, die hier de boel bijna hetzelfde opzweept als John Dwyer van Osees een dag later. Met de gitaar ook onder zijn oksels. Bassiste Nicole “Nikki Pickle” Smith, met fluorescerende make-up, zien we weer stoer bassen, maar vanavond valt ook het smakelijke gitaarspel van Josh Menashe op en dat likje elektronica staat de band ook goed. Het is weer een vrolijk, dik dansbaar feestje.
Rickshaw Billie’s Burger Patrol dan in de kleine zaal. Het Amerikaanse trio wordt omschreven met een combi van doom sludge pop en psych, in mijn oren klinkt het als rauwe heavy stoner, met heavy fuzzy riffs, lompe basriffjes. Zoiets. Beetje simpel doorzagen soms, met een beetje nu-metal feeling en hoge Primus-achtige zang. Hier en daar echt wel een stevige headbanger, maar ook ineens een wat flauw nummer. Nou goed, af en toe effe lekker doorzagen is ook niet erg.
Graveyard is dan de grotere afsluiter op het hoofdpodium vanavond. ‘De Zweedse band neemt je mee terug naar de jaren zeventig met hun zompige bluesboogieriffs en krachtige vocalen in de beste traditie’, aldus de beschrijving. Klopt. Ze gaan al een tijd mee (sinds 2006) en we zagen ze in het verleden wel vaker. In 2011 waren ze ook al op het Valkhof Festival (toen nog ‘de-Affaire’) en rond 2012-2014 zag ik ze in Doornroosje, Rock Werchter en FortaRock. Dat is al weer even geleden dus, net zoals de muziek waar deze band naar refereert. Bluesrock en seventies rock van het wat belegen soort misschien, maar wel goed uitgevoerd. Toch heb ik er wat minder mee tegenwoordig, zeker als het wat loom wordt geserveerd, zoals Graveyard vanavond ook wel doet. Maar als het tempo dan wat meer omhoog gaat, doet dit viertal dit helemaal niet verkeerd natuurlijk. Maar toch, ik geloof niet dat ik de hele set blijf volgen.
Het is ook net waar je zin in hebt natuurlijk. Een betere doorbeuker is er in de vorm van WHORES. (met punt) om nog even een stevige – eh – punt achter de dag te zetten. Niet dat ik de muziek van dit Amerikaanse trio nou zo vaak thuis zal aanzetten, maar live is de vette funky reutelsludge/noise/crust een dikke aanrader, zoals we eerder zagen op Soulcrusher in 2018. Gitarist/zanger Christian Lembach vuurt het peloton strak aan, flink kauwend op zijn gummetje, terwijl Casey Maxwell megavet baswerk de zaal inslingert, terwijl zijn lange haren de rondte invliegen. Dan zal drummer Donnie Adkinson inmiddels vervangen zijn door Douglas Jennings Barrett, maar hij beukt er net zo hard op los (met spetters water in lucht soms). Bad ass dit. Fijne band om de zaal nog even te laten ontploffen op het einde van deze zeer geslaagde dag. Morgen nog zo een. Poeh!
Zaterdag
De zaterdag begint een uurtje eerder met Heath in de kleine zaal. Het vijftal uit Den Haag stond vorig jaar al op Roadburn en de Popronde en maakt psychedelische rock met een geur van hippies uit de seventies. De band kan het hoofdpodium prima aan, wat dat betreft hoeven bands niet altijd van ver te komen dus. Zanger Mees Vullings lijkt een liefdesbaby van Jim Morrison, Steven Tyler en Mick Jagger. Flink getrained voor dit optreden denk ik, gezien zijn gespierde blote bast, die hij uiteraard aan het publiek moet tonen, want waarvoor train je anders? Fijn zo’n markante frontman, die ook een aardig potje mondharmonica kan spelen, doorspekt ook met de nodige effecten. Mooie gitaarsolo’s of langere jams en allemaal een tikkie opwindender in mijn beleving dan Graveyard gisteren, of mag ik dat niet zeggen? Een lekkere opstarter.
Toch weer op tijd richting de kleine zaal voor onze favoriete band Apex Ten, het psychedelische stoner- en spacerocktrio uit Luik, dat al we op Desertfest ontdekten in datzelfde kleine cafeetje als waar we Green Milk From The Planet Orange zagen. En we zagen ze twee keer de Onderbroek afbreken in Nijmegen dus, lees hier de verslagen. Wat moet ik daar vandaag nog aan toevoegen? Ja, de gitaar staat in het begin wat zacht in de mix en de bas overheerst wat. Zo is het wat minder in je gezicht gesmeten als in dat kleine keldertje, maar het blijft smullen met deze band. De theremin lijkt iets minder vaak in het spel te komen vandaag (bediend door middel van de gitaarhalzen) en bassist Brad Masaya zingt weer een paar partijen, maar het trio blijft vooral instrumentaal boeien. Geweldige band, nog steeds. De fanclub was er weer bij en knikte goedkeurend met hun hoofdjes. Beetje kort optreden zo, dat wel. En grappig… Gitarist Benoît Velez lijkt wat op Nick DiSalvo, die later op het hoofdpodium staat met Elder, allebei uitstekende gitaristen, naar mijn bescheiden mening.
Overigens was Apex Ten natuurlijk die geweldig lekkere invaller voor Lord Buffalo, dat eigenlijk was geboekt. De Amerikaanse band kwam echter in de problemen toen de drummer Yamal Said (of Saad Saidbaca), een Mexicaanse staatsburger, werd gearresteerd op het vliegveld van Dallas door de douane- en grensbeschermingsdienst (hier zelfs bodycam video (!) van die arrestatie). Hoewel hij een Mexicaans staatsburger is, heeft hij een Green Card. Het ongeloof was groot, waarom pakken ze hem op? Maar het bleek dat hij was aangehouden door luchthavenpolitie nadat de politie had gereageerd op een lopend arrestatiebevel, lees ook hier (let niet te veel op de naam van deze site overigens).
Terug naar de muziek, daar draait het toch vooral om vandaag, naast goed bier en goed gezelschap. Sunnata (‘leegte’ in het Sanskriet) komt uit Polen en ‘wordt alom geprezen om hun zware, transcendente ritual doom-nummers’. Het viertal uit Polen maakt een mooi potje stoner/psych/doom inderdaad. Na een rustige opstart en zelfs wat gewaagd koor-werk glijden de heren de doom en sludge in en dat beukt lekker door met soms een rituele inslag. Het blijft soms wel een beetje hangen in een ceremonieel gebeuren of zo. Veel melodie toch ook met samenzang. Niet verkeerd, maar dat dikke riffwerk, daar is echt niks mis mee, dat mag vaker. Kun je goed op headbangen. Die pofbroeken daarentegen…
Pauze dan maar, wat ten koste gaat van Psychic Graveyard, wat mij ook iets minder aantrok. Dan mag Temple Fang het hoofdpodium betreden, en die zijn uiteraard al veel vaker in Doornroosje geweest. Ze treden regelmatig in Nederland op natuurlijk, ze komen dan ook uit Amsterdam. De band werd gevormd in 2018 na het uiteenvallen van Death Alley en bestaat dus uit gitarist Dennis Duijnhouwer, gitarist Jevin de Groot, gitarist Ivy van der Veer en drummer Daan Wopereis. Dit jaar mochten ze twee keer op Roadburn optreden (in het voorprogramma The Spark en een secret show) en die had ik allebei gezien. Temple Fang heeft dan ook nieuw materiaal te presenteren, het (blauwe) album Lifted from the Wind. Mooi ruimtelijk, met fijne psychedelische effecten, strak drumwerk en vlagen van opwinding, maar ook met wel erg lange rustige stukken, naar mijn smaak. Maar toch. Zanger Mees Vullings van Heath, dat muzikaal wel mooi aansluit ergens, mag nog mooi meedoen (zie hier) met zijn kunsten op mondharmonica. Prima om weer mee even een stukje mee te pikken dus.
Maar toch weer op tijd naar de kleine zaal voor Orsak:Oslo, een band die sinds 2017 op mijn radar staat, maar ik nog nooit live heb kunnen zien. Buitenkansje dus! De band ontstond toen gitarist Christian Andersson verhuisde vanuit Gotenburg (Zweden) naar Oslo (Noorwegen) en daar een appartement deelde met drummer Øyvind Minsaas. Het duo had dezelfde muzikale smaak, sloot vriendschap en bracht de eerste EP’s uit in 2014/2015. Oorzaak:Oslo dus. Later werd het duo aangevuld met Bjarne Karlsson (op keys, later gitaar) en Peter Nilsson (op bas). In de beschrijving noemt Sonic Whip deze band een verborgen pareltje en dat is het. ‘Orsak:Oslo speelt een melancholische mix van psychedelica, kraut, postrock en doom met zachte, fuzzachtige melodieën en een opvallende Scandinavische sfeer’, aldus de inleiding. Juist! Het is nog best makkelijk te behappen vandaag live, zo valt me op. Geen enorme moeilijkdoenerij of standje wegbeuken, maar relaxed en groovy doorpsychen en -krauten. Lekker. Heel lekker. Dat is zowel in rust genieten als een klein dansje wagen. En natuurlijk halen we even wat vinyl (inclusief deze) op met een paar handtekeningen). Want wie weet hoe lang het duurt voordat we ze nog een keer tegenkomen.
Tijd om even uitgebreid te gaan eten en dat gaat dan weer ten koste van The Devil and the Almighty Blues en Rats and Daggers, maar het is goed om de krachten te verdelen vandaag, er komt immers nog een mooi slotakkoord aan, met Elder, Skyjoggers en Osees strak achter elkaar. Elder volg ik nog niet zo lang eigenlijk (sinds 2019 pas of zo), dus ik ken het album Lore eigenlijk niet zo goed. Het album bestaat tien jaar en ze spelen het vandaag integraal. ‘Voor Elder het startpunt op een pad dat de band nog steeds bewandelt’, zo lezen we. Ja, de band gaat daar al duidelijk meer richting progrock en sfeervol gitaarpingelwerk, maar nog steeds is het wel doorspekt met dikke stoner en machtig riffwerk. Veel meer dan wat ze tegenwoordig doen eigenlijk, daar komen de riffs wat minder snel aan bod, maar dat is niet minder geniaal. Integendeel, check Innate Passage maar. Stevig setje vandaag dus, en dat is minder basaal dan ik dacht. Er zit toch nog best wel een stukje vernuft en progwerk in, wat me goed bevalt samen met het riffwerk. Nick DiSalvo is een meesterlijke gitarist (en multi-instrumentalist), maar zong op dat album nog niet zo geweldig, vandaag de dag is dat een stuk beter en het helpt ook wel dat het hier live allemaal lekker vet uitpakt. DiSalvo is veel en vaak in Nijmegen (Doornroosje, De Onderbroek) met ook zijn andere bands Delving (vorig jaar nog op Sonic Whip) en Weite, maar het blijft altijd weer een genot om ze aan het werk te zien. Strakke set toch weer. En terecht een prominent plekje op het hoofdpodium.
Vorig jaar mocht het Finse Skyjoggers hier nog openen op de zaterdag. Terecht een prominenter tijdstip dit jaar voor deze geweldige space/psychrockers met een fijne geur van de sixties en een likje garagerock of zo. Uptempo genot. Funky stuff. Met name de snellere opwindende stukken zijn briljant, al speelt het trio ook wel wat rustigere doomy stukken. Vooral ook leuk om te zien hoeveel plezier de besnorde gitaristen met dezelfde kapper hebben, ze lachen veel en genieten voluit. En dat werkt aanstekelijk, want het publiek geniet zich ook suf bij deze toppers. Terecht dat ze zijn teruggevraagd een jaar later. Volgend jaar gewoon weer.
Met zoveel fijne en goede bands moet je nog je best doen om daar overheen te komen. Zelfs het Amerikaanse Osees (voorheen Thee Oh Sees, of Oh Sees) moet dan aan de bak, hoofdact vandaag op het hoofdpodium. De band stond in 2011 en 2012 al eens in Merleyn, maar dat moet ik dan over het hoofd hebben gezien of zo. In 2016 zag ik ze op Lowlands en 2018 op Down The Rabbit Hole dus het was wel weer eens tijd, zeker omdat ik ze in 2022 moest missen in deze poptempel. Ze geven er vandaag letterlijk een goede klap op, met de twee drummers Dan Rincon en Paul Quattrone vooraan op het podium, waar ze gaaf, strak en stevig synchroon aan het meppen zijn. Normaal vind ik het wat overdreven om er twee drummers neer te zetten, maar dit is wel een gaaf en opwindend schouwspel. Een heerlijk jachtig potje fuzzgaragepsych heb ik het wel eens genoemd en vandaag is dat niet anders. Interessant is ook Tomas Dolas op toetsen achterin, al is hij niet goed te horen. Alles goed? Nou, misschien gaat het wel veel en lang in hetzelfde door, maar dat hou je toch. Achterin is het publiek wat rustiger, maar wat verder vooraan wordt alle energie er nog even uitgeperst door een wat wilder publiek. Jammer is wel dat deze band het wat routinematig lijkt uit te voeren. De wat norse John Dwyer steekt zijn energie er wel in, maar de Skyjoggers waren veel enthousiaster bijvoorbeeld. Dat mis je dan een beetje bij zo’n grote band. Na afloop lopen ze ook zonder contact te maken met het publiek het podium af en dat is altijd wat jammer.
Afsluiter The Janitors uit Stockholm, Zweden heeft de eer om het festival in de kleine zaal af te sluiten, maar dat wordt geen wilde eindparty zoals we wel vaker hebben gezien hier. Misschien is de band net wat te rustig om nog even een opwindend slot te draaien aan het festival. Geen hele slechte band leek me, maar ik neem even een pauze voordat ik alsnog even ga kijken. Daar vind ik het wat loom geserveerde noise/psych/stoner met een post-punk vibe. Misschien komen ze eerder op dag beter uit de verf, met hun lang uitgedragen stofzuigerpsych, het lukt nu wat lastig om in een trance te komen, wat hier wel voor nodig is. Het publiek lijkt het ook wat gelaten over zich heen te laten komen. Gaan we al richting het einde?
Jawel. Twee dagen van een geweldige editie van Sonic Whip zitten er weer op. En is het niet gewoon elk jaar een fantastische verzameling van goede en relevante bands uit het spectrum? Jazeker. Hoogtepunten genoeg dit jaar dus, met veel goede bands, goede voorzieningen en fantastisch publiek, gezellig met veel muzikale vrienden en met goed bier. Dat maakte dit festival tot een groot en voortdurend hoogtepunt. En dat smaakt elk jaar weer naar meer. Tot de volgende!