‘Gösta Berlings Saga komt uit Stockholm, Zweden en staat bekend om hun duistere en unieke instrumentale progressieve rock die niet leunt op clichés of opschepperij. Sfeer en dichte melodieën > gepruttel.’
Geinige korte beschrijving van de band zelf en het dekt ook wel weer de lading van het zevende album Forever Now. De tijd vliegt, want de vorige (Konkret Musik) is alweer vijf jaar geleden. De heren trekken de goede lijn door in dezelfde basis, met hun herkenbare wonderschone akkoordenwisselingen, omgeven door weldadige klanken en een lik suspense. De pompende synthesizer-klanken mis ik wel een beetje op het album, maar daarvoor geven ze wel ruimte aan een mellow spectrum van muzikale tinten. De vijf heren maken er weer bijna een space-opera van, gedrenkt in filmische sferen. Dan weer met ingehouden adem, dan weer dik aangezet in orkestrale magnitude. Intro “Full Release” is al een licht bombastische soundscape, waarna de band gelukkig de kraut-achtige ritmes er in gooit in een typisch Gösta Berlings Saga meesterwerkje, met de nodige warme melodieën. Een likje suspense is dus nooit ver weg, maar de band wil het op dit album niet te gek maken, zo lijkt het. Stom dat ze dit nummer wegdraaien op het einde. Een zwaktebod. Zo is het ook onvoorstelbaar dat “Fragment I” er niet op staat, een lekkere jam met Reine Fiske (Dingen, Motorpsycho, Elephant9) & Gustav Nygren (Automatism, Kungens Män), maar wellicht niet passend in dit meer filmisch opgebouwde concept. Want uiteindelijk is het album netjes uitgewerkt in avontuurlijke composities en mooi gelaagd, zorgvuldig opgebouwd en aangevuld met rustigere sfeerstukjes. Neem “Forever Now”, dat rustig voortschrijdt in alle weelderigheid. “Dog Years” is ook zoiets avontuurlijks, met een lik suspense en bombast hier en daar. Toch hou ik ook wel van meer afgemeten songs, zoals het meer opwindende “Ascension”, dat rond een fijne basis van bas en drums draait. Ik moest daar ook even denken aan Jaga Jazzist, dat ook zo fijn los kan gaan. Andere uitschieter is afsluiter “Ceremonial”, dat alle kracht van de band bij elkaar vat. Dat soort nummers wil je gewoon live horen (Pelagic Fest bijvoorbeeld). Vijfentwintig jaar gaat de band nu al mee, maar op deze manier kan ik geen genoeg krijgen van dit soort heerlijk weldadige muziek. Heel fijn gepruttel inderdaad.