Soulcrusher is voor de liefhebber van zwartgallige zielknijpende klere-herrie. Pak ‘m beet muziek voor Roadburn-festivalgangers. Dit jaar worden de meeste festivals voor de tweede keer in de prullenbak gegooid, al dan niet door corona of de maatregelen die zijn genomen om dat virus af te stoppen. Met de CoronaCheck-app bij de hand gaat de inmiddels vijfde editie van het indoorfestival in Doornroosje toch gewoon door en er is echt niemand die met zo’n check moeite heeft. Laten we ook niet zeuren, de hele zomer werden al concerten georganiseerd met de CoronaCheck-app door o.a. Doornroosje (laten we het dus geen coronapas noemen) en daar hoorde je ook niemand over. Weer eens een festival dus en dat is optimaal genieten van oude geneugten, al hadden we ook al even aan de festivalsfeer mogen proeven door een toffe alternatieve versie van het Valkhof Festival in het Openluchttheater de Goffert en Doornroosje. Maar nu dus echt zonder anderhalve meter en op driekwart van de capaciteit.
Lees verder “Gezien: Soulcrusher 2021, Doornroosje, Nijmegen”
De indoor festivalletjes van Doornroosje de laatste jaren kun je ondertussen toch echt wel succesvol noemen. Een verzameling prima bands op een dag in twee of drie zalen, waarbij de kleinere acts niet zelden net zo leuk zijn als de wat bekendere namen. Veelbelovend talent krijgt in elk geval ruim baan om zich in de kijker te spelen en daar is dan ook aandacht voor van een ruimdenkend publiek. Naast Soulcrusher (een soort Roadburn) en Sonic Whip (een soort Nijmegen desertfest) in Doornroosje is Upon the My-O-My misschien wel een soort Le Guess Who? of het eigen Valkhof Festival waar van alles wat speelt. Een muzikale ontdekkingsreis noemt Doornroosje het. Uit allerlei windstreken worden uiteenlopende acts bij elkaar gezet in een een dagje uitdagende en spannende muziek. Ook wel eens verfrissend voor mezelf om weer eens een hoop fijne acts achter elkaar te zien waarbij de gitaar nu eens niet per definitie in het middelpunt van de belangstelling staat. Neem nu jazzrock, krautrock, postpunk, psychrock/pop/folk, techno-noise, neo-klassiek, avant-garde, noise-pop, Japanse hiphop, Soviet disco. Alles kan vandaag. Met Upon the My-O-My wordt inderdaad een gevarieerde en voedzame schotel voorgezet waar je likkebaardend van kunt smullen. Het festival, genoemd naar 
Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Misschien komt het door een tragere stofwisseling. Olifanten beleven de tijd ook anders dan een bromvlieg. Wat ik daarmee wil zeggen? Nou ja, dat we voor mijn gevoel zo snel zijn aanbeland bij alweer de vierde editie van 
Lowlands is na zoveel jaar bijna een routineklus geworden. De liefde op het eerste gezicht is onvermijdelijk afgenomen, maar ik hou nog steeds wel van het festival. En dat is moeilijk loslaten, ook al bevalt je het programma muzikaal misschien minder dan ooit, in die zin lijken de programmeurs steeds minder uitdagend of met een scherp randje te durven programmeren. Het meeste lijkt hapklaar voor een feestje, populair of mainstream te zijn geworden, met een overdaad aan acts die vooral jongeren zullen aanspreken. We groeien uit elkaar, zou je kunnen zeggen, maar toch blijft het aantrekkelijk.
Het is de 103e editie van de 
t-beest 