We mogen best blij zijn dat we weer regelmatig naar concerten kunnen gaan, ondanks de beperkingen die er nog steeds zijn. Het begint zelfs al weer normaal te voelen om regelmatig een concertje te kunnen pakken, al is het besef er ook hoe fijn het is dat het weer kan. Dat geldt zeker ook voor Temple Fang zelf, dat eindelijk weer eens kon optreden na twee uitgestelde shows, die werden gecombineerd tot een mooi avondje in de grote zaal in Doornroosje, afgelopen vrijdag.
Laatste uit de reeks ‘Roosje Live in het Park’ georganiseerd door Doornroosje in het Openluchttheater de Goffert deze zomer is Spinvis. Een mooie afsluiting van de zomer en tevens mijn vakantie, want aan alles komt een einde. You love it or hate it, lijkt het wel eens bij deze band, maar ik hou gewoon van de poëtische en fijn verwarrende teksten (normaal luister ik nooit naar teksten) en de fijne liedjes. Niet zelden raak ik nog meer onder de indruk van Spinvis als ik de hele band er live bij zie en hoor. Zo is de beleving het ook beste, zo beaamt ook zanger/gitarist Erik de Jong vandaag. Hij vindt het daarom ook fijn dat we allemaal zijn teruggekomen, zo zegt hij toepasselijk vlak voor “Kom Terug”. Dit is leuker dan het staren op zo’n klein schermpje. Al heeft het ook zo zijn voordelen, bijvoorbeeld bij het thuis vergaderen in de onderbroek, waarna “Dat is het voordeel van video” wordt gestart.
Je kunt het natuurlijk een kwakkelzomer noemen. Regelmatig nat en wisselvallig, maar ook de grote festivals ontbreken, waardoor we het moeten doen met het concert-aanbod naar de mogelijkheden die er nu zijn. Zoals eerder gezegd doet Doornroosje dat goed. Normaal ligt het clubcircuit aardig stil in de zomer, nu organiseerde Doornroosje een reeks concerten in het Openluchttheater de Goffert onder de noemer ‘Roosje Live in het Park’ en in de eigen poptempel bij het station, al dan niet met anderhalvemetermaatregelen. Inmiddels is alles met ‘testen voor toegang’ met vaste zitplaatsen en maximaal tweederde van de reguliere capaciteit. Geen festivals dus. Bijzonder dat er wel festivals doorgingen in andere landen, neem het Belgische Alcatraz bijvoorbeeld, maar met dank aan Doornroosje viel de zomer voor ondergetekende niet helemaal in het water.
Weer geen festivalzomer dit jaar door de bekende redenen, maar Doornroosje heeft de zomer wel gered met het X Valkhof Festival en een extra mooie concertreeks. Het Openluchtheater de Goffert is niet alleen ingezet voor het Valkhof Festival, maar de hele zomer vinden daar optredens plaats. Gewoon met anderhalve meter-maatregelen voor 250 personen publiek. Je kunt het slechter treffen dus. Zo zit je meer dan een jaar thuis, zo ben je ineens weer toe aan een vierde concertavond in drie weken. Dit keer was het Duitse My Sleeping Karma op bezoek in het theater.
De vrijdag van de Vierdaagse is normaal gesproken een van de hoogtepunten in het jaar voor Nijmegen en alle Vierdaagse wandelaars en feestvierders. Geen grote intocht of laatste feestdag dus, maar wel een alternatief Valkhof Festival, want er is altijd wel een plan B of C. Of X dus. Op het ‘X Valkhof Festival’ gaan we op de vrijdagavond nog een keertje richting het openluchttheater in het Goffertpark voor een setje rustige bands.
Het is de week van het Valkhof Festival, dat ondanks een golf delta-virus toch door kon gaan. Als groot fan van het festival doet het me uitermate veel goed om niet weer een jaar te moeten overslaan. Ik neem aan dat de organisatie er ook zo over denkt, zoals ik al eerder schreef heb ik veel waardering hoe ze deze periode doorkomen en toch nog van alles weten te organiseren binnen de toegestane grenzen in deze Vierdaagseweek zonder Vierdaagse-wandeltocht en -feesten. Na een bezoekje afgelopen zaterdag aan het Openluchttheater de Goffert, gingen we de maandagavond naar Doornroosje zelf voor nog wat meer luidruchtig gitaar-vermaak, uiteraard in een (uitverkochte) anderhalve-meter setting. Wat heerlijk om weer eens terug te zijn in die grote rode zaal, die omgetoverd was tot een gezellige nachtclub met zitjes en leuke kleine tafeltjes met vinyl-bedekking en kleurige theelichthoudertjes.
Hulde aan Doornroosje en de organisatie van het Valkhof Festival. Het zal niet meevallen om in dit soort onzekere corona-tijden iets op poten te zetten. Door het mislukte ‘dansen met Janssen’-experiment van de overheid en het falende ‘testen voor toegang’-systeem leken de activiteiten in het Openluchttheater de Goffert in het water te vallen. De organisatie wist echter snel te schakelen en toen ging na een lange natte periode ook nog eens de zon schijnen.
De duisternis viel in het Openluchttheater de Goffert. Zachtjes bleef het doorregenen en de kikkers uit de vijver onder en langs het podium brulden hard mee met Colin H van Eeckhout. Een mistroostige maar perfecte setting voor het Vlaamse vijftal van Amenra, dat hier alle demonen van zich af sloeg met hun bekende post- en doommetal. Intens en verschroeiend, met donkere en diepe emotie.
Het algemene gevoel in Nederland afgelopen zaterdag was toch wel: ‘Het kan weer!’. Het blijft een beetje vreemd en onwennig, zeker omdat dat verdomde virus natuurlijk nog niet helemaal weg is en (weer) in toenemende mate in andere verschijningsvormen op komt zetten in verschillende landen. Maar dan toch. Het is de dag dat de mondkapjes op de meeste plekken af mogen en we met ‘testen voor toegang’ weer eens de nachtclubs in mogen en de kroegen hun bier weer rijkelijk mogen laten vloeien. Veel mensen hebben het gemist en ja, ik heb dat ook wel gemist natuurlijk. Maar vooral live-muziek dan. Nu ging ik ook wel erg vaak naar festivals en concerten en had ik het gevoel dat zo’n gedwongen sabbatical ook wel weer even rustgevend kan werken op je gemoedstoestand, maar inmiddels was ik er ook wel echt weer aan toe. De laatste keer was op 6 maart 2020 bij Patrick Watson in Utrecht, voor mijn gevoel een eeuwigheid geleden. Natuurlijk waren er tussendoor wel corona-proof concerten geweest, maar veel vond ik niet zo interessant of waren echt niet in de buurt. Geplande concerten eind vorig jaar en begin dit jaar gingen ook nog eens niet door vanwege nieuwe lockdowns. Zo ook deze van Atlanta. Een beetje onwennig, maar toch ook vertrouwd gingen we na zoveel tijd eindelijk weer eens echt naar een optreden en dat smaakte natuurlijk gelijk naar meer…
Het is het tweede jaar dat mijn geliefde Roadburn-festival niet door kon gaan, door nogal voor de hand liggende redenen. Dit jaar besloot de organisatie een groots online festival op poten te zetten onder de noemer Roadburn Redux. Achteraf kunnen we concluderen dat dat meer dan geslaagd was. Dit was zelfs een buitengewone prestatie op het gebied van concert-streams en online festivals, waarbij de hele Roadburn community ook daadwerkelijk verzameld was om het thuis op de bank te volgen.
