over muziek
De duisternis viel in het Openluchttheater de Goffert. Zachtjes bleef het doorregenen en de kikkers uit de vijver onder en langs het podium brulden hard mee met Colin H van Eeckhout. Een mistroostige maar perfecte setting voor het Vlaamse vijftal van Amenra, dat hier alle demonen van zich af sloeg met hun bekende post- en doommetal. Intens en verschroeiend, met donkere en diepe emotie.
Lees verder “Gezien: Amenra, Openluchttheater de Goffert, Nijmegen”
Het algemene gevoel in Nederland afgelopen zaterdag was toch wel: ‘Het kan weer!’. Het blijft een beetje vreemd en onwennig, zeker omdat dat verdomde virus natuurlijk nog niet helemaal weg is en (weer) in toenemende mate in andere verschijningsvormen op komt zetten in verschillende landen. Maar dan toch. Het is de dag dat de mondkapjes op de meeste plekken af mogen en we met ‘testen voor toegang’ weer eens de nachtclubs in mogen en de kroegen hun bier weer rijkelijk mogen laten vloeien. Veel mensen hebben het gemist en ja, ik heb dat ook wel gemist natuurlijk. Maar vooral live-muziek dan. Nu ging ik ook wel erg vaak naar festivals en concerten en had ik het gevoel dat zo’n gedwongen sabbatical ook wel weer even rustgevend kan werken op je gemoedstoestand, maar inmiddels was ik er ook wel echt weer aan toe. De laatste keer was op 6 maart 2020 bij Patrick Watson in Utrecht, voor mijn gevoel een eeuwigheid geleden. Natuurlijk waren er tussendoor wel corona-proof concerten geweest, maar veel vond ik niet zo interessant of waren echt niet in de buurt. Geplande concerten eind vorig jaar en begin dit jaar gingen ook nog eens niet door vanwege nieuwe lockdowns. Zo ook deze van Atlanta. Een beetje onwennig, maar toch ook vertrouwd gingen we na zoveel tijd eindelijk weer eens echt naar een optreden en dat smaakte natuurlijk gelijk naar meer…
Lees verder “Gezien: Atlanta, Doornroosje, Nijmegen”Het is het tweede jaar dat mijn geliefde Roadburn-festival niet door kon gaan, door nogal voor de hand liggende redenen. Dit jaar besloot de organisatie een groots online festival op poten te zetten onder de noemer Roadburn Redux. Achteraf kunnen we concluderen dat dat meer dan geslaagd was. Dit was zelfs een buitengewone prestatie op het gebied van concert-streams en online festivals, waarbij de hele Roadburn community ook daadwerkelijk verzameld was om het thuis op de bank te volgen.
Serieuze hobby, dat bekijken van bandjes. Dat roep ik elk jaar. Maar best weinig gezien dit keer. Hoe zou dat komen? Hieronder wat statistieken en de lijst van de – eh – drie beste optredens in 2020. In mijn ogen dan. En oren.
Lees verder “De 3 beste concerten van 2020”
Dus. 2020 wordt een heel gek jaar. Door omstandigheden had ik al wat concerten moeten afzeggen en sommigen had ik bewust overgeslagen. Niet dat dat erg is overigens. Concerten bezoeken is een flinke hobby, maar er zijn ook andere dingen belangrijk in je leven. Opvallend eigenlijk dat ik het niet heel erg vind dit jaar om niet alle interessante optredens af te lopen, hier en daar heb ik zelfs het e.e.a. bewust laten schieten. Ondertussen is het land in de ban van het virus en zijn er al flink wat concerten geannuleerd en daar leg ik me ook vrij eenvoudig bij neer moet ik zeggen. Het is gewoon nodig en verstandig. Ongetwijfeld gaat het allemaal nog langer duren en zitten we misschien wel tot aan de zomer zonder concerten. Op de maandagavond – inmiddels bijna een week geleden – pikken we nog wel even Patrick Watson mee, in de grote zaal van TivoliVredenburg.
Lees verder “Gezien: Patrick Watson, TivoliVredenburg, Utrecht”
Een weekje terug, het eerste concert van het jaar. Van het nieuwe decennium. Werd tijd. Nog steeds is het zo dat je met een Merleyn-pas in de hand makkelijker een kaartje op de kop tikt, maar Elephant Stone was me ook al eerder bevallen op het Eindhoven Psych Lab 2014, de eerste editie van het festival in Eindhoven, dat tegenwoordig niet meer bestaat, min of meer vervangen door Fuzz Club, maar dat terzijde. Alhoewel, het nieuwe album van de band uit Canada zal op het gelijknamige label uit Londen verschijnen en “Hollow” gaan heten. Op Spotify staan al een paar nummers overigens, maar volgens de zanger kun je het nieuwe album al in het café na afloop kopen.
Lees verder “Gezien: Elephant Stone, Merleyn, Nijmegen”
Serieuze hobby, dat bekijken van bandjes. Dat roep ik elk jaar. Best veel gezien ook. Hieronder wat statistieken en de lijst van de 50 beste optredens in 2019. In mijn ogen dan. En oren.
Lees verder “De 50 beste concerten van 2019”
Waarschijnlijk is het voor mij het laatste concert in een lekker vol jaar 2019. Het is gelijk ook een band die al langer op mijn bucketlist stond, maar tot nu toe altijd had gemist op de een of andere manier. Om de schade maar eens in te halen zie ik ze dit jaar drie keer. De Japanners stonden wel vaker op de Nederlandse planken, maar blijkbaar had ik eerder de moeite nog niet genomen om er een eindje voor te reizen. De post-rock veteranen, ze bestaan dit jaar 20 jaar, zitten een beetje in de hoek van bands als Mogwai, Explosions in the Sky en Godspeed You! Black Emperor. Nu heeft MONO wel de neiging om het soms wat dik aan te zetten met violen en bloemetjes tot een wat overdreven emotie met dikke tranentrekkerij (zoals ik hier schreef) en dat hield me misschien wat tegen om er eens een eindje voor te reizen. Maar uiteraard kunnen ze wel een flink potje harde sonische uitspattingen creëren en dat klinkt live best vet. Die eerste keer MONO live kwam er uiteindelijk op Roadburn dit jaar. Ik was er toch, dat scheelt ook. Dat was toch wel mooi en soms indrukwekkend bij elkaar. Daar speelden ze integraal Hymn To The Immortal Wind (10 jaar oud album), mooi aangevuld op het grote 013-podium door het Jo Quail Quartet (op violen en cello). Bonus vanavond in ‘mijn eigen’ Doornroosje is diezelfde Jo Quail als voorprogramma. Zo zie je ze nooit, zo spelen ze om de spreekwoordelijke hoek. Kaartje snel in de pocket dus.
Lees verder “Gezien: MONO, Doornroosje, Nijmegen”
De indoor festivalletjes van Doornroosje de laatste jaren kun je ondertussen toch echt wel succesvol noemen. Een verzameling prima bands op een dag in twee of drie zalen, waarbij de kleinere acts niet zelden net zo leuk zijn als de wat bekendere namen. Veelbelovend talent krijgt in elk geval ruim baan om zich in de kijker te spelen en daar is dan ook aandacht voor van een ruimdenkend publiek. Naast Soulcrusher (een soort Roadburn) en Sonic Whip (een soort Nijmegen desertfest) in Doornroosje is Upon the My-O-My misschien wel een soort Le Guess Who? of het eigen Valkhof Festival waar van alles wat speelt. Een muzikale ontdekkingsreis noemt Doornroosje het. Uit allerlei windstreken worden uiteenlopende acts bij elkaar gezet in een een dagje uitdagende en spannende muziek. Ook wel eens verfrissend voor mezelf om weer eens een hoop fijne acts achter elkaar te zien waarbij de gitaar nu eens niet per definitie in het middelpunt van de belangstelling staat. Neem nu jazzrock, krautrock, postpunk, psychrock/pop/folk, techno-noise, neo-klassiek, avant-garde, noise-pop, Japanse hiphop, Soviet disco. Alles kan vandaag. Met Upon the My-O-My wordt inderdaad een gevarieerde en voedzame schotel voorgezet waar je likkebaardend van kunt smullen. Het festival, genoemd naar een nummer van Captain Beefheart ontstond in 2018 in het kader van het 50-jarig bestaan van Doornroosje en dit jaar krijgt het dus een vervolg. Misschien is daarmee wel een mooie traditie geboren. Ik hoop het althans.
Lees verder “Gezien: Upon the My-O-My 2019, Doornroosje, Nijmegen”
Wat goed is komt snel. Voor mijn gevoel dan, want hoe lang is Whispering Sons nu echt bezig? Sinds 2013 dus al, met een EP Endless Party uit 2015 als eerste worp, waarna het een jaar later ook echt goed ging lopen met optredens, met name ook vanwege het winnen van de befaamde HUMO’s Rock Rally dat jaar in België. Dat levert wel vaker goede bands op. Whispering Sons trad sindsdien op diverse festivals op, zoals Pukkelpop (2016), Incubate (2016), Grauzone (2017), Motel Mozaique (2017), Breda Barst (2017), Eurosonic Noorderslag (2019), Best Kept Secret (2019), Rock Werchter (2019), Dour Festival (2019), Fuzz Club Eindhoven (2019) en Into The Great Wide Open (2019). Ik zag ze zelf voor het eerst op het Valkhof Festival dit jaar. Het is een echte festival-killer dit jaar, maar ook klaar om op eigen benen staan. Wat heet. Doornroosje is vanavond gewoon ram uitverkocht.
Lees verder “Gezien: Whispering Sons, Doornroosje, Nijmegen”
