De laatste keer dat Tool in het land was (en waar ik ook bij was) moet zo ongeveer Lowlands 2007 zijn geweest. Volgens mijn info waren ze er daar ook al eens in 1993 overigens. De eerste keer voor mij was in 2001 op Pinkpop in de kleine tent, toen ze daar nog wel eens vaker goede stevige gitaarbands boekten. De Amerikaanse band (Los Angeles, opgericht in 1990) was in mijn herinnering toen ook nog niet zo heel groot. Later zag ik ze nog op Ozzfest in Nijmegen (2002) en op het hoofdpodium van Pinkpop 2006, waar ze ondertussen al een veel grotere status hadden bereikt. Het lijkt al zo lang geleden allemaal. Nieuw materiaal laat ook al zo lang op zich wachten, bijna Chinese Democracy-achtige toestanden zou je zeggen. Het laatste album 10,000 Days kwam in 2006 uit, nieuw materiaal wordt pas dit jaar verwacht (30 augustus volgens de info van vanavond). Dik dertien jaar later. Het is lang wachten voor de fans dus en als de band dan echt weer een keertje in ons land optreedt verkopen ze het grote Ziggo Dome (17.000 bezoekers) met gemak uit in vijf minuutjes. Niet zo gek. Schaarste verkoopt beter. Gelukkig toverde ik nog vier kaartjes op mijn computerscherm. Kost ook wat. Heb je ook wat.
Lees verder “Gezien: Tool, Ziggo Dome, Amsterdam”
Gezien: Massive Attack, Amsterdam
Massive Attack is weer eens in het land en dat is voor ondergetekende een goedmakertje voor het afgelaste optreden op Down the Rabbit Hole in 2017. Ergens verwacht ik ze alsnog op dat festival dit jaar, maar we zullen zien. Niet dat ik ze nog nooit heb gezien overigens, ik verwijs dan ook maar even naar het optreden van de band in 2014 in Utrecht toen ik ze voor het laatst zag. Toen hadden ze een vergelijkbare show (ook wat betreft lichtshow/aankleding) als in 2003 op Pinkpop, de eerste keer dat ik ze zag en echt werd verrast. Maar ja, een eerste keer maakt vaak de meeste indruk. Zouden ze met een vernieuwde show in de AFAS Live weer indruk kunnen maken?
Lees verder “Gezien: Massive Attack, Amsterdam”
Gezien: Nine Inch Nails, AFAS Live, Amsterdam
Zo af en toe een portie Nine Inch Nails moet blijkbaar. Althans, de drang om weer eens een concert mee te pakken bleek toch groot genoeg om een kaartje te kopen, ondanks dat ik daarvoor weer een eindje met de trein moet reizen en ik niet meer zo hou van grote zalen. Het is niet zo dat ik de band nog nooit heb gezien (Rockin’ Park 2005 en Lowlands 2007 en 2013), maar blijkbaar ben ik wel weer eens toen aan een portie industrial en elektronische rock van een band die, ook vanavond weer, spierballen vertoont. De band van Trent Reznor blaast de boel ook in de AFAS Live aardig omver, al word ik aan de andere kant toch ook een beetje murw gebeukt en vind ik het wat benauwd door de drukte in de zaal.
Lees verder “Gezien: Nine Inch Nails, AFAS Live, Amsterdam”
Gezien: Pearl Jam, Ziggo Dome, Amsterdam
Het is toch al weer een hele tijd geleden dat ik Pearl Jam had gezien, Amerikaans grunge-icoon uit de jaren negentig, u kent ze wel. Toch effe zeuren over geld hoor, je komt uit Nederland of niet. Want je kunt wel van alles willen, maar tegenwoordig moet je dan een flinke duit uit je eigen zak halen, vooral bij populaire bands in de bekende zalen. De prijzen van dit soort concerten en populaire festivals stijgen veel harder dan de jaarlijkse inflatie. Iets met vraag en aanbod natuurlijk, maar misschien vragen artiesten ook wel meer om de sterk gedaalde inkomsten uit geluidsdragers te compenseren. Met name de grotere artiesten kunnen steeds meer vragen en wie weet wie er allemaal van profiteren. Pearl Jam doet zo’n 85 euro voor een ‘veldkaartje’ en dat valt nog zelfs mee als je het vergelijkt met sommige andere grote bands, neem Bono van U2 die de wereld wil verbeteren, maar vooral zichzelf. En dan nog, dan moet je wel eerst de slag bij TicketMaster overleven. Op tijd in de wachtrij dus en 5 minuten later er doorheen. Mooi! Uitverkocht. Vloek! En jawel hoor, de eerste schofterig dure kaartjes worden even later alweer aangeboden op de Seatwave. A TicketMaster company. U kent ze wel. Marktwerking. Wat een gek er voor geeft dus. Dan is TicketSwap nog het meest voordelige en veilige alternatief om alsnog aan een kaartje te komen (die worden door de servicekosten ook multimiljonair tegenwoordig) en dat lukt uiteindelijk. Gelukkig. Maar iets meer dan 100 euro blijft wat veel, ook al is het Pearl Jam. Pinkpop kost een slordige 110 euro voor een dagje. Da’s best veel, hoorde ik me een paar dagen voor het concert nog zeggen, maar stiekem geef ik dus net zoveel uit voor een avondje Pearl Jam in het Ziggo Dome. Misschien is het een psychologisch fenomeen, maar als ik de zaal in loop heb ik het idee dat we hier te maken hebben met elite-publiek (gemiddeld een jaartje of 35-50), het clubje mensen dat dit nog wel kan betalen. Leuke mensen, dat wel, met genoeg geld. Tja, ik ben wel klaar met die grote acts voor de massa en het grote geld. Zoveel heb ik echt niet meer over voor zo’n show. Hoe goed ook, het wordt me te gortig. En ik geniet doorgaans net zoveel bij een concertje van 10 tot 20 euro voor een goed en minder bekend bandje. Maar was Pearl jam in het Ziggo Dome uiteindelijk zoveel geld waard? En moeten we maar stoppen met zeuren? Je gaat. Of niet. Of wel?
Lees verder “Gezien: Pearl Jam, Ziggo Dome, Amsterdam”
Gezien: Steven Wilson, AFAS Live, Amsterdam
Steven Wilson met band zien is al jaren een vaste prik, eigenlijk al sinds ik Porcupine Tree ontdekte, maar die band heeft Wilson al weer enige tijd aan de wilgen gehangen. Dat is jammer, maar gelukkig speelt hij nog wel nummers van die band. Volgens mij speelt hij tegenwoordig nooit meer wat van het door mij geliefde Fear of a Blank Planet, maar blijkbaar kun je niet alles hebben. Het oeuvre van de beste man is groot, en ergens kun je ook wel zeggen dat Steven Wilson solo gewoon een doorstart van Porcupine Tree is (dat begon ooit ook als een solo-project van hem geloof ik), maar dan met andere muzikanten. To The Bone is alweer het vijfde solo-album van Wilson, dat vorig jaar verscheen en Wilson komt daarmee weer eens naar Nederland. Dat is voor ondergetekende dan een no-brainer, maar ik was wel benieuwd. Zijn voorliefde voor popmuziek komt wel iets te vaak bovendrijven op die plaat en de softere stukken klonken mij sowieso al wat te weeïg. Maar gelukkig bewijst Wilson woensdagavond in AFAS Live dat mijn angst ongegrond is.
Lees verder “Gezien: Steven Wilson, AFAS Live, Amsterdam”
Gezien: Radiohead, HMH, Amsterdam
Wist je dat? De Engelse band Radiohead begon eind jaren tachtig onder de naam ‘On A Friday’. Na een pauze van zo’n drieënhalf jaar waren ze weer eens live te bewonderen, met de aftrap van de tour in die ene muziekbierhal (ik ga de naam niet voluit noemen) in Amsterdam. Op een vrijdag dus. De band had er gelukkig voor gekozen om twee keer op te treden, en dat was best handig, want die vrijdag zou ik niet eens kunnen. En we hadden gelijk mazzel een kaartje voor de zaterdag te kunnen kopen, want niet iedere liefhebber lukte het uiteindelijk om bij een van de concerten te zijn.
Lees verder “Gezien: Radiohead, HMH, Amsterdam”
Gezien: Muse, Ziggo Dome, Amsterdam
Drie keer staat de Britse band Muse deze week in een dik uitverkochte Ziggo Dome in Amsterdam. Vorig jaar mocht de band nog afsluiten op Pinkpop – opvallend genoeg was die dag toen niet uitverkocht – maar het optreden vond ik toen al verrassend goed. Ik zou bijna gaan meelopen in de fanfare om dit soort grote acts massaal af te schrijven, want het is toch al snel niet hip en goed genoeg meer als het ‘normale’ 3FM-publiek er massaal op afkomt. Althans, dat idee krijg ik soms. Natuurlijk zijn de eerste platen van de band de beste, dat vind ik ook, maar om ze nu gelijk af te schrijven is overdreven. Natuurlijk is niet alles exact zoals vroeger, dat zou ook saai worden trouwens, maar Muse weet in Amsterdam een goede balans te vinden tussen die geweldige ouwe rocknummers, prima recentere nummers, en – vooruit – ook wat minder recent materiaal, maar veel zijn het er niet echt in de setlist. En echt slecht? Nee, nergens. En dan heb ik het niet eens gehad over die waanzinnige show.
Lees verder “Gezien: Muse, Ziggo Dome, Amsterdam”
Gezien: Opeth, Heineken Music Hall, Amsterdam
Mooi man. Na een drukke werkweek in je nette kloffie op de fiets stappen en de trein pakken naar Amsterdam Bijlmer ArenA, op weg naar je favoriete band. Geen beter begin van het weekend. Nee, geen Linkin Park in de Ziggodome maar Opeth vanavond in de Heineken Music Hall. En nee, Mikael Åkerfeldt – frontman van de Zweedse band – heeft het fout vanavond als hij aangeeft dat hij hier eerder stond met Dream Theater. Die ‘progressive nation’-tour was wel degelijk in Ahoy in Rotterdam, zie mijn verslag van toen hier. Nee, ze stonden wel eerder in Amsterdam, maar dat was in de Melkweg ooit (in mijn herinnering) want daar stonden ze in 2008. Daar had ik ook een kaartje voor, maar dat feest ging toen helaas niet door. Maar ik heb geen klagen. Ik heb de band al gruwelijk vaak gezien in Nederland (en een keer in Essen) en dat ook regelmatig beschreven op deze blog, dus ik zal niet alles herhalen en het een beetje kort proberen te houden. Ik krijg klachten van mijn familie dat mijn verhalen te lang zijn, haha.
Lees verder “Gezien: Opeth, Heineken Music Hall, Amsterdam”
Gezien: Soundgarden, HMH, Amsterdam
De zomer lijkt nu toch wel afgelopen en we storten ons op de natte, winderige, donkere herfstdagen. In zo’n periode past nostalgie prima, en het zijn voor mij dan ook de weken van de bands van vroeger. Bands die je nog nooit live hebt gezien, of nog wel eens wilt bekijken. En dat ze dan ook in de buurt zijn, want anders heb je er zo weinig aan. Zo kon ik een van de pioniers van de shoegaze – My Bloody Valentine – eens zien, gaf Tomahawk met al die helden uit het verleden ook geen vervelend concert, was Fratsen in “Ons Dorp” de ultieme nostalgische reis naar vroeger, staan zaterdag aanstaande oude bands als Therapy? en Madness op Appelpop, en kan ik in oktober eindelijk eens een show van Kraftwerk meepikken. Gek genoeg ontbrak er nog een band uit de jaren negentig die ik nog nooit live had gezien (naast Nirvana dan, maar dat wordt lastig): Soundgarden.
Lees verder “Gezien: Soundgarden, HMH, Amsterdam”
Gezien: Tomahawk, Paradiso, Amsterdam
Flashback. Tomahawk. Melkweg. 2003. Daar zag ik tijdens het soundchecken plotseling Mike Patton opduiken achter zijn tafeltje vol met elektronische fratsen. Daar stond ie dan. De held. Nog nooit had ik ‘m live gezien en nu stond ie daar ineens vlak voor me, nota bene zonder spannend introotje of onder het uitzinnige gejuich van het publiek. Nee, gewoon zelf soundchecken. Magisch moment om die vent dan ineens voor het eerst vlak voor je te zien staan. Het zou een gedenkwaardige avond worden, zeker voor mij dan, met een intens optreden van Tomahawk (snoeihard ook qua volume) en met Kadaa en (vooral) Melvins in een smaakvolle bijrol als voorprogramma. Hier een review van dat optreden trouwens. Flashforward. Tien jaar later. Patton heeft niet stilgezeten (doet ie dat ooit dan), en zo kon ik ‘m nog bewonderen bij het Mondo Cane-optreden (2008, Paradiso), het (aparte) Laborintus II-optreden en de jazzimpro met ICP muzikanten (2010, Muziekgebouw aan ‘t IJ, lees hier), en gelukkig ook nog twee keer met Faith No More tijdens hun reünietour (Frankfurt, Lowlands, 2009). Patton heb ik dan helaas nooit kunnen zien met Fantômas (misschien lukt dat nog ooit) of Mr. Bungle (bassist Trevor Dunn van Mr. Bungle – ook in Fantômas trouwens – is er wel vanavond, hij speelt sinds de laatste plaat bij de band). En dan heeft ie nog tig projecten en nevenactiviteiten; bezig baasje dus die Patton (check zijn discografie maar eens). Tomahawk in Paradiso was voor mij dus een aardige no-brainer. Hup in de trein naar onze hoofdstad tuffen.
Lees verder “Gezien: Tomahawk, Paradiso, Amsterdam”
t-beest 