Een tussendoortje. Dat is het Sloveens/Nederlandse Leechfeast op een doordeweekse (woensdag)avond voor me in Doornroosje. Nou ja, eigenlijk had de band al eerder in Merleyn moeten staan, maar dat werd door lockdown-gedoe uitgesteld en door de huidige maatregelen verplaatst naar Doornroosje. Dat gezegd hebbende weten we dat Merleyn binnenkort wel weer open gaat (lekker met z’n allen achterin een moeilijk te ventileren achterzaaltje). Volgens mij is het Power to the Pipo die daar volgende week donderdag het bal mag openen na een eeuwigheid gesloten te zijn geweest. Maar dat is hele andere muziek dan vanavond.
Lees verder “Gezien: Leechfeast, Doornroosje, Nijmegen”
Een weekje terug, het eerste concert van het jaar. Van het nieuwe decennium. Werd tijd. Nog steeds is het zo dat je met een Merleyn-pas in de hand makkelijker een kaartje op de kop tikt, maar 
De indoor festivalletjes van Doornroosje de laatste jaren kun je ondertussen toch echt wel succesvol noemen. Een verzameling prima bands op een dag in twee of drie zalen, waarbij de kleinere acts niet zelden net zo leuk zijn als de wat bekendere namen. Veelbelovend talent krijgt in elk geval ruim baan om zich in de kijker te spelen en daar is dan ook aandacht voor van een ruimdenkend publiek. Naast Soulcrusher (een soort Roadburn) en Sonic Whip (een soort Nijmegen desertfest) in Doornroosje is Upon the My-O-My misschien wel een soort Le Guess Who? of het eigen Valkhof Festival waar van alles wat speelt. Een muzikale ontdekkingsreis noemt Doornroosje het. Uit allerlei windstreken worden uiteenlopende acts bij elkaar gezet in een een dagje uitdagende en spannende muziek. Ook wel eens verfrissend voor mezelf om weer eens een hoop fijne acts achter elkaar te zien waarbij de gitaar nu eens niet per definitie in het middelpunt van de belangstelling staat. Neem nu jazzrock, krautrock, postpunk, psychrock/pop/folk, techno-noise, neo-klassiek, avant-garde, noise-pop, Japanse hiphop, Soviet disco. Alles kan vandaag. Met Upon the My-O-My wordt inderdaad een gevarieerde en voedzame schotel voorgezet waar je likkebaardend van kunt smullen. Het festival, genoemd naar 
De Staat heeft ondertussen een aardige staat van dienst, grappig genoeg staat in de omschrijving van hun optreden vanavond in Doornroosje dat het doorbraakalbum O is geweest uit 2016. De band trekt toch al wat langer aardig wat publiek, zou ik denken, maar voor mijn gevoel zit er ook wel wat in. Met dat album trokken ze zichzelf een beetje uit een sleur en lieten ze zich ook van een creatievere kant zien, er kwam wat meer jus in de boerenkool. Meer elektronica bijvoorbeeld, niet alleen maar van die stamprock. Daarnaast werden de optredens ook wat gelikter en professioneler. Opvallender. Gewaagder. Wellicht komt het ook wel door 
t-beest 