We mogen best blij zijn dat we weer regelmatig naar concerten kunnen gaan, ondanks de beperkingen die er nog steeds zijn. Het begint zelfs al weer normaal te voelen om regelmatig een concertje te kunnen pakken, al is het besef er ook hoe fijn het is dat het weer kan. Dat geldt zeker ook voor Temple Fang zelf, dat eindelijk weer eens kon optreden na twee uitgestelde shows, die werden gecombineerd tot een mooi avondje in de grote zaal in Doornroosje, afgelopen vrijdag.
Lees verder “Gezien: Temple Fang, Doornroosje, Nijmegen”
Een weekje terug, het eerste concert van het jaar. Van het nieuwe decennium. Werd tijd. Nog steeds is het zo dat je met een Merleyn-pas in de hand makkelijker een kaartje op de kop tikt, maar 
De indoor festivalletjes van Doornroosje de laatste jaren kun je ondertussen toch echt wel succesvol noemen. Een verzameling prima bands op een dag in twee of drie zalen, waarbij de kleinere acts niet zelden net zo leuk zijn als de wat bekendere namen. Veelbelovend talent krijgt in elk geval ruim baan om zich in de kijker te spelen en daar is dan ook aandacht voor van een ruimdenkend publiek. Naast Soulcrusher (een soort Roadburn) en Sonic Whip (een soort Nijmegen desertfest) in Doornroosje is Upon the My-O-My misschien wel een soort Le Guess Who? of het eigen Valkhof Festival waar van alles wat speelt. Een muzikale ontdekkingsreis noemt Doornroosje het. Uit allerlei windstreken worden uiteenlopende acts bij elkaar gezet in een een dagje uitdagende en spannende muziek. Ook wel eens verfrissend voor mezelf om weer eens een hoop fijne acts achter elkaar te zien waarbij de gitaar nu eens niet per definitie in het middelpunt van de belangstelling staat. Neem nu jazzrock, krautrock, postpunk, psychrock/pop/folk, techno-noise, neo-klassiek, avant-garde, noise-pop, Japanse hiphop, Soviet disco. Alles kan vandaag. Met Upon the My-O-My wordt inderdaad een gevarieerde en voedzame schotel voorgezet waar je likkebaardend van kunt smullen. Het festival, genoemd naar 
De Staat heeft ondertussen een aardige staat van dienst, grappig genoeg staat in de omschrijving van hun optreden vanavond in Doornroosje dat het doorbraakalbum O is geweest uit 2016. De band trekt toch al wat langer aardig wat publiek, zou ik denken, maar voor mijn gevoel zit er ook wel wat in. Met dat album trokken ze zichzelf een beetje uit een sleur en lieten ze zich ook van een creatievere kant zien, er kwam wat meer jus in de boerenkool. Meer elektronica bijvoorbeeld, niet alleen maar van die stamprock. Daarnaast werden de optredens ook wat gelikter en professioneler. Opvallender. Gewaagder. Wellicht komt het ook wel door 
Je moet er een beetje voor in de stemming zijn, denk ik. Voor bands als SUNN O))) bijvoorbeeld, maar misschien ook wel voor Föllakzoid. Ik had er verschillende ervaringen mee op het Eindhoven Psych Lab, waar ze een aantal keren stonden. Het zijn geen psychedelische nummers met een duidelijke kop of staart of goed te volgen lijn, het is meer een soort ritueel, een ervaring, een gevoel. En voor een goed gevoel moet dat een beetje aansluiten bij je stemming op dat moment, denk ik. Inmiddels weet ik wel wat ik van Föllakzoid kan verwachten en dan kun je je er ook op instellen. In de kleine zaal van Doornroosje kan ik er goed in meegaan vanavond. Met dat gevoel zit het dus wel goed.