Misschien moest ik toch maar weer eens een keer naar Riverside. Ik was vroeger toch wel heel erg fan van hun spierballenprogrock/-metal in combinatie met sfeervolle passages. Die langere songs waren echt een avontuur door de nodige afwisseling. Vooral Second Life Syndrome (2005) en Rapid Eye Movement (2007) moet ik toen veel hebben gedraaid en de EP Anno Domini High Definition (2009) beschouw ik ook nog steeds als een meesterwerk. Maar daarna ging de band letterlijk richting de afgemeten ‘songs’ op Shrine of New Generation Slaves (= S.O.N.G.S. uit 2013). Minder prog, minder hard en helaas wat minder interessant. Met Love, Fear and the Time Machine (2015) had ik volgens mij helemaal niks. Riverside volgde een eigen pad en daar is niks mis mee, maar mij kregen ze me niet echt meer mee. Na 2011 heb ik wel vaker op het punt gestaan om ze nog eens live te gaan bekijken, maar dat lukte maar niet of ik nam de moeite niet een eindje te moeten reizen. Achteraf jammer. Begin 2016 kreeg de band een enorme dreun toen gitarist Piotr Grudziński plotseling overleed ten gevolge van een hartstilstand. Hij was toch een held, die ik gelukkig een aantal keer van heel dichtbij heb zien optreden en waar ik echt bewondering voor had. Ik zie hem nog staan en hoe hij dan soms met dichte ogen de meer sfeervolle of gevoelige gitaarpartijen speelde. Riverside toonde na zijn overlijden enorme veerkracht door terug te komen met een nieuw album, dat bij vlagen ook mij weer wat meer kon aanspreken. Riverside ging weer uitgebreid optreden, officieel als trio, maar live wel aangevuld met een extra gitarist. Het kriebelde toch weer bij mij. Het oude werk vind ik nog steeds heel erg goed en dat wilde ik gewoon weer eens live horen. Het was nu wel lang genoeg geleden. Een uurtje met de auto op de dinsdagavond richting Hedon, Zwolle. Eens kijken hoe het is met die oude liefde.
Lees verder “Gezien: Riverside, Hedon, Zwolle”
Gezien: Slayer (en consorten), IJsselhallen, Zwolle
Het laatste concert van metal-gigant Slayer in Nederland vindt plaats in Zwolle in de IJsselhallen. Ik was er nog nooit geweest, maar misschien hou ik dat ook maar zo, maar daarover later meer. Slayer houdt er na 37 jaar mee op, en om ze nog een keer zien is natuurlijk wel top, ook al is het wat prijzig en met een mannetje of 6000 (de capaciteit aldaar geloof ik) best vol en druk. Wat dat betreft kan het ook nooit beter worden dan het optreden van de Amerikaanse band in Doornroosje in 2016 zou je zeggen. Maar dan toch, het is misschien echt de laatste keer hier in Nederland. Alhoewel. Er zijn natuurlijk meer groepen die vaker stoppen. Slayer is al een tijdje bezig met de afscheidstournee en zal nog wat festivals in de zomer van 2019 doen, maar dan zou het toch echt gedaan moeten zijn. Maar je weet het maar nooit. Geld kan opraken ook. Nog interessanter is eigenlijk dat er meer bands vandaag op het programma staan, zoals Obituary en Lamb of God. En dan ook nog Anthrax, want samen met Slayer krijg je dan twee van de “big four” thrash-bands voorgeschoteld. Obituary is ook nooit verkeerd natuurlijk, en Lamb of God is een iets minder oude band, al zijn ze ook actief sinds 1994. Met vier van dat soort bands voelt het als een klein festivalletje. Dus hop met de trein naar Zwolle voor een fijn ouderwetsch avondje headbangen op snelle metalen riffs.
Lees verder “Gezien: Slayer (en consorten), IJsselhallen, Zwolle”
Gezien: Motorpsycho, Tilburg/Zwolle
Het is gelukkig elk jaar raak met het Noorse Motorpsycho. Nieuw materiaal, en altijd wel een nieuwe tour, waarbij ze Nederland nooit overslaan. Ik probeer het kort te houden dit keer, want ik heb al veel over ze geschreven. Bovendien heb ik het gewoon druk met van alles. Dat was ook een van de redenen dat ik wat vermoeid naar 013 in Tilburg ging voor het optreden van de band in de kleine zaal. Normaal komt een concert van Motorpsycho wel in mijn lijstje van beste drie concerten van het jaar, maar die eerste avond heb ik er moeite mee. Een aantal nummers voelen wat te lang en zelfs soms een tikkeltje saai, er wordt te hard geluld om me heen, en waar ik sta is het propje druk. En het geluid bevalt me daar ook al niet helemaal. En ik ben gewoon niet zo in de stemming dus. Nu leg ik de lat ook wel erg hoog, maar dat ik mijn draai niet kan vinden bij de heren had ik nog niet meegemaakt. Dat lag grotendeels ook aan mezelf dus, maar gelukkig won ik kaartjes via festivalinfo.nl en mocht een dag later op herhaling gaan naar Hedon, Zwolle. Hoe was die revanche in Zwolle? En was dat optreden in 013 toch bijzonder?
Lees verder “Gezien: Motorpsycho, Tilburg/Zwolle”
Gezien: Let’s Get Lost 2014, Zwolle
Zaterdagavond was de derde editie van het Let’s Get Lost festival in de binnenstad van Zwolle, aangevuld overigens door een gratis toegankelijke set akoestische optredens van een aantal bands in de middag. Ik werd vooral aangetrokken door een aantal interessante namen op het affiche. Het festival biedt misschien kleine acts voor de doorsnee mens, maar ze zijn zeker groter in de verbeelding van de wat muzikale fijnproever. Strand of Oaks bijvoorbeeld, dat een dag eerder nog in Bitterzoet in Amsterdam stond, of Peter Broderick, Broeder Dieleman, Sticky Fingers of zZz. Maar de voornaamste reden om eens die kant op te rijden was Electric Eye. Die band heb ik eerder moeten missen tijdens b.v. Down The Rabbit Hole, Incubate, en Eurosonic begin dit jaar, simpelweg omdat ik daar niet aanwezig was. Fijne schop onder de kont was dat ik een entreekaartje (eh.. polsbandje) won via een prijsvraag van muziekblog Kicking the Habit. Reuze bedankt nog, want het festival in Zwolle bleek spannend geprogrammeerd, gemoedelijk en uiterst sfeervol.
Lees verder “Gezien: Let’s Get Lost 2014, Zwolle”
t-beest 