Gezien: Amenra, Stevenskerk, Nijmegen

Door een gevalletje griep werd het eerste concert van het jaar voor mij niet Steak Number Eight (+ Brutus) in Merleyn in Nijmegen. Mooie vervanger is dan metal in de kerk. Normaal is Amenra van het brute (schreeuw- en post)werk, maar de setting in de Nijmeegse Stevenskerk leent zich uitstekend voor een akoestische show van de Belgen, Amenra is ook aanstichter van de Church of Ra commune natuurlijk. We zagen de band al in zo’n setting op Roadburn 2016 en zo’n show werd in 2014 ook al eens gegeven in Brussel (hier een verslag van Zware Metalen).

Voor de eerste kennismaking met Amenra (op volle elektrische sterkte) moeten we helemaal terug naar 2009 toen de band op de Voerweg stond op festival de-Affaire (tegenwoordig Valkhof festival), ongetwijfeld als onderdeel van een avondje FortaRock. Ik heb wat wat haat/liefde-gevoelens met deze band, toen op de-Affaire vond ik het volgens mij wel lekker hard maar ook wat schreeuwerig. Op FortaRock XL in 2013 werd ik uiteindelijk toch lekker meegetrokken in de lome, gortdroge, donkere en onheilspellend portie sludge- en doommetal. Het is niet zozeer dat geschreeuw dus dat me in deze band aantrekt, maar wel de emotie in het meeslepende geheel. Dat kan dus rondom een kolkende muur van noise, maar je kunt het ook strippen tot de ingetogen essentie. Mooi beheerste rustige pracht. Dat is Amenra akoestisch, en zo gaan we graag naar de kerk. Een dag later stond Amenra overigens ook weer in Nijmegen in Doornroosje met een normale versterkte set en een hele hoop gasten als support (vanaf 15:30 ’s middags zelfs), maar toen kon ik niet. We gaan dus alleen biechten in de kerk, maar misschien is deze sfeervolle variant dan ook wat interessanter, zeker op zo’n locatie.

De binnenkomst in de Stevenskerk is al prachtig. Er worden vaker concerten gegeven, maar ik geloof niet dat ik na Agnes Obel (in 2011) er zelf nog een keer voor een concert ben geweest. Gebleven zijn de houten bankjes in elk geval, aangevuld met stoelen die drie kanten op zijn gezet. Dat is niet geheel onlogisch in de kerk, al had je in deze setting wellicht ook achter het podium stoelen kunnen zetten. Ik zit zo’n beetje achter de mooi in hout uitgesneden biechtstoel op rechts en dat ontneemt wat zicht van het achterste deel van het podium, maar daar heb ik alleen bij Amenra last van. Och ja, de belangrijkste muzikanten kan ik toch nog wel goed van dichtbij zien. En het is ook wel fijn dicht bij de boxen waardoor alles goed te horen is; de akoestiek klinkt op die plek in elk geval uitstekend.

En ook de voorzieningen zijn prima. Natuurlijk moet je soms even in de rij staan voor je biertje of je plasje, maar het is de moeite waard. Op tap zijn er twee soorten bier van plaatselijke brouwers Oersoep en De Hemel. In den hemel is geen bier, daarom drinken wij het hier. In de kerk. Het is mooi dat dit soort dingen georganiseerd worden op deze prachtige locatie. Naast trouwerijen zijn er veel meer activiteiten, zoals een week eerder nog de winterbiereditie van de Nijmeegse Bierfeesten, maar dat even terzijde. Nijmegen blijft een cultuurstad waar veel mooie dingen worden georganiseerd.

Goed, met het prima biertje in de hand begint de avond met A-Sun Amissa, een van de gast-acts van vanavond. Deze Engelse band is opgericht door Richard Knox (The Rustle of the Stars, Shield Patterns, Glissando). De toon wordt gelijk mooi gezet hier met – naar ik aanneem – Knox op gitaar/elektronica en Claire Brentnall (Shield Patterns) (?) op klarinet en toetsen. Het klinkt als donkere ambient met drones, met gitaargeluiden, en met een jazzy/experimenteel klinkende klarinet. Lastig in een hokje te stoppen, maar het zet de juiste sfeer, al kabbelt het soms kalmpjes voort. Achteraf lijkt het inderdaad wel op het album The Gatherer (2017) en ik meen “Jason Molina’s Blues” achteraf te herkennen, maar wie het weet… Ook Colin H. van Eeckhout zelf (zanger Amenra) geeft hier nog even acte de présence, op dat moment wat verrassend, maar de man is dus van meer markten thuis.

CHVE is het solo-project (initialen ook) van Van Eeckhout dat naast Amenra ook op Roadburn 2016 te zien was, maar toen samen met Vermapyre (Dwid Hellion van Integrity als ik het goed heb). Hier speelt hij samen met Syndrome, oftewel gitarist Mathieu Vandekerckhove (mede-oprichter van Amenra geloof ik) op gitaar, terwijl Van Eeckhout drones op een draailier afdraait. Hier is het mooi omschreven als de twee heren ‘die samen hun innerlijke demonen bezweren gewapend met draailier, gitaar en strot waarmee ze de grenzen van postrock, ambient, folk, drone en minimalistische electronica aftasten. Luistermuziek – melancholisch, subtiel en introspectief.’ Hoef ik dat niet zelf te verzinnen. En dat klinkt donker en bezwerend, helemaal niet verkeerd, al is een half uurtje ook wel genoeg. De set eindigt als Van Eeckhout al weggelopen is en Vandekerckhove nog wat gitaartonen in de loop gooit en vervolgens ook naar achteren verdwijnt, terwijl de laatste herhalende tonen doorklinken.

Amenra begint dan iets voor tienen aan de hoogmis. De bandleden zitten weer in een cirkel en de belichting is enorm summier, maar sfeerbepalend. Van Eeckhout zit met zijn rug naar het publiek, maar vanaf mijn kant kijk ik juist schuin op hem aan de voorkant en zie dan goed zijn grotendeels stoïcijnse expressie. Zo af en toe gooit hij zijn hoofd wat naar achteren in het licht, maar verder is het hele plaatje een soort stilleven. De muziek spreekt. De sfeer wordt gezet. Bandleden zijn wel iets uitgelicht maar het is verder donker, net zoals de muziek. Depressief met een sprankje hoop. Het is echt prachtig en ik blijf geboeid, ook al merk ik toch ook veel herhaling in de gebruikte akkoorden, in die zin is het creatief gezien minder uitdagend en moet het toch vooral hebben van de desolate sfeerschetsen die wel afwisselend worden ingevuld, maar in de basis dus wat meer van hetzelfde zijn. Alhoewel. Niet alle nummers zijn echt hetzelfde natuurlijk. Zo is de cover van “Het Dorp” van Zjef Vanuytsel een mooie afwisseling waarop gewoon in het Nederlands – of Belgisch zo u wilt – wordt gezongen. Sowieso mooi die zang van Van Eeckhout, dat geschreeuw heeft hij helemaal niet nodig. Of misschien soms juist wel om zijn demonen te verdrijven, maar dan is de akoestische show van vanavond er meer eentje om de emoties op een serene manier te duiden. Met een dikke zwarte rand uiteraard. Berusting in plaats van wanhoop. Het is metal in de mooiste ingehouden vorm.

Bandleden gaan ook hier voor het einde af; de gitaar wordt in een loop gegooid, en als dat wordt uitgezet volgt een beschaafd applaus, maar dan zitten de bandleden van Amenra al lang weer te kaarten in de pastorie of zo, ver van het publiek in elk geval. Dat past op zich wel bij de uitvoering, maar Amenra blijft wat afstandelijk op deze manier. Nou ja goed, in dit geval accepteer ik het, want het is een bijzonder optreden van Amenra. ‘Als alle concerten zo mooi worden qua impact en ambiance wordt het een mooi muziekjaar’ schreef Antoine al op twitter. En zo is het.

• Setlist? Geen idee, zoiets als deze gok ik.
• Alle vage foto’s