Snel en kort tussendoortje. Twaalf nummers in 21 minuten en 29 seconden. Was getekend: Traps PS uit Los Angeles. Aanleiding is met name opener “Glass Atlas”, met die fijne speelse funky post-punk, dat me ook even deed denken aan GEO uit ons eigen land. Bands als Minutemen en The Contortions worden wel genoemd als referenties, […]
Weekplaat 25-20: Traps PS – Abstractor Lees bericht »
Op het eerste gedeelte van The Age Of Ephemerality klinkt BRUIT ≤ verrekte eigenwijs en schiet het alle kanten op. Het kwartet uit Toulouse, Frankrijk, plakt allerlei fragmenten direct aan elkaar tot een spannende, filmische collage en je vraagt je af waar dat uiteindelijk heen gaat. Naar kunst van het hoogste niveau dus. Daarna komt
Weekplaat 25-19: BRUIT ≤ – The Age Of Ephemerality Lees bericht »
Op de een of andere manier viel de muziek van The Infinity Ring mij op in de verschillende muzieklijstjes die ik volg. Pas een tijd nadat ik wat nummers bij mijn favorieten had geplaatst, kwam ik erachter dat ik die band vorig jaar gewoon al live had gezien, op Roadburn 2024. Precies de reden dus
Weekplaat 25-18: The Infinity Ring – Ataraxia Lees bericht »
Okay, weer eens wat anders, dit Circuit des Yeux, dat op Roadburn 2023 al behoorlijk indruk maakte met een sterke, zelfverzekerde en tikkeltje eigenzinnige performance van Haley Fohr. Haar muziek is wat lastig in een hokje te stoppen, denk richting elektronische pop/folk of (soms doomy) avant-garde, hier omschreven als: “Bezwerende, emotioneel complexe muziek die betrekking
Weekplaat 25-15: Circuit des Yeux – Halo On The Inside Lees bericht »
“Voor mij is het enige wat het allemaal echt gemeen heeft… En ik heb het over het hele spectrum van progressieve rock: van Pink Floyd tot Frank Zappa, Rush, Mogwai en Radiohead. Het enige wat het eigenlijk gemeen heeft, is de wil om af te wijken van de standaard popmuziek. Het is een soort idee
Weekplaat 25-11: Steven Wilson – The Overview Lees bericht »
Band to watch. Je kunt ook met de conclusie beginnen natuurlijk. Deze Griekse band draai ik sinds 2018 ten tijden van III, maar ondertussen zitten we aan V en wordt het wel tijd om deze band eens in de etalage te zetten, ook al komen ze af en toe langs (neem de top 100 van
Weekplaat 25-10: Naxatras – V Lees bericht »
“Wat stelt het voor?”. Mijn oude moedertje bekeek het schilderij, dat we eindelijk hadden gekocht voor boven de bank. “Het is abstract, ma. Je kunt er in zien wat je wil”. “Oh, als jullie het maar mooi vinden”. De derde studioplaat van Squid is ook wat abstract, het laat wat meer tot je verbeelding over.
Weekplaat 25-9: Squid – Cowards Lees bericht »
Als ik een band beschrijf heb ik nogal de neiging om vooral feitelijkheden te noteren, misschien heb ik wel wat autistische trekjes, zeg ik wel eens. Tegenwoordig kun je dat (in plaats van zelf zoeken of op Wikipedia of Bandcamp te kijken) met AI ook wel snel opvragen. Pothamus is een sludge/post/doom-metal band uit Mechelen,
Weekplaat 25-8: Pothamus – Abur Lees bericht »
Het blijft een beetje haat/liefde met de postrock-pioniers van Mogwai. Het materiaal doet me soms bijzonder weinig, maar het vorige As the Love Continues uit 2021 was dan wel ineens weer een flink schot in de roos. The Bad Fire, het elfde studioalbum van de Schotten, lijkt een soort verzameling met van alles wat, en
Weekplaat 25-7: Mogwai – The Bad Fire Lees bericht »
Voor een goed potje progressieve jazzrock kun je het beste in Noorwegen zijn, denk ik. Krokofant, ik kende de band nog niet, bestaat uit Tom Hasslan (gitaar), Axel Skalstad (drums) en Jørgen Mathisen (saxofoon) en hun geluid is ‘diepgeworteld in de jaren 70, met subtiele knipogen naar King Crimson, Soft Machine, gecombineerd met een sterke
Weekplaat 25-6: Krokofant – 6 Lees bericht »