Gezien: Dead Cross, Effenaar, Eindhoven

Als je held weer eens een keertje in het land is dan moet je die zien natuurlijk. Mike Patton is in mijn oren de beste zanger die er zo’n beetje bestaat, het meest bekend van Faith No More uiteraard, maar hij speelde ook in o.a. Mr. Bungle,  Tomahawk, Peeping Tom en nog veel meer eigenlijk. Check zijn enorme discografie maar eens. Dead Cross is een soort superband samen met zijn oude maatje Dave Lombardo, met wie hij ook in het geweldige Fantômas speelde (dat hoop ik ooit nog eens te zien). Lombardo is bekend als drummer van Slayer, maar die zijn niet als vrienden uit elkaar gegaan dacht ik toch (lees hier en hier), al zouden ze het weer hebben bijgelegd; Lombardo zou op de helft van de optredens van de afscheidstournee van Slayer drummen (aldus hier). Maar dat allemaal terzijde. In Dead Cross verder nog gitarist Mike Crain (Retox) en bassist Justin Pearson (The Locust, Head Wound City).  Altijd mooi dus om die markante kop van Patton te zien, dit keer in de Effenaar in Eindhoven.

In het voorprogramma Dälek (uitgesproken als ‘Die-a-leck’), de eerste hip-hop act die op Roadburn mocht staan overigens. Dat heb ik daar vorig jaar gemist. Een beetje vreemde eend misschien op een festival dat voornamelijk draait om stoner/doom/black/psych-metal/rock, maar ergens past het wel. Dat de band hier staat is ook niet zo gek als je weet dat ze ooit door Mike Patton zelf werden binnengehaald voor zijn Ipecac Recordings label. Dälek is een duo, zo zien we hier (op foto’s zie ik ook wel een derde persoon), met (uiteraard zo ik bijna zeggen) een Macbook-artiest en een forse rapper, die ook nog een batterij knopjes tot zijn beschikking heeft waarmee hij dus wat effecten of echo’s en zo toevoegt aan zijn eigen stem.  De ‘band’ uit Newark, New Jersey maakt dan in elk geval wel interessante hip-hop, normaal niet zo aan mij besteed dit soort fratsen, maar de flow is bij vlagen echt lekker met een stevige punch, een bak noise en een ‘bad-ass’-houding. Hier nog een interessant stukje over deze band op Noisey trouwens.

Ik zie Mike Patton vlak voor aanvang van Dälek nog even in de coulissen staan. Gek genoeg doet het me nu wat minder. Het is en blijft een held natuurlijk, maar waarom me dat weinig doet nu blijft een raadsel. Zo zag ik Patton ooit voor het eerst bij Tomahawk een soundcheck doen en m’n bek viel open dat hij daar onverwachts voor mijn neus stond. Het is ook maar een mens natuurlijk en ik ben geen gillend tienermeisje met een poster boven het bed (scheelt niet veel trouwens). Mooi is het beeld hoe Patton bij het begin van veel nummers in de starthouding staat met het hoofd gericht naar Lombardo, waarna furieus wordt gestart en in een strak tempo het nummer over ons heen wordt uitgekotst. Kort. En krachtig. De band begint maar met het harde en snelle “Seizure and Desist”, ook het eerste nummer op de plaat. Ik moet ineens aan zoiets als thrash-punk denken. Slayer-punk met een vleug Dillinger Escape Plan (waar Patton ook wel eens een hele toffe EP mee heeft gemaakt). Jawel. De heren zijn in vorm, Patton krijst en schreeuwt weer geweldig (al is de zang naar mijn smaak in de eerste helft wat te slecht te horen in de mix) en Lombardo is een beest op de drums. De andere gitaristen zijn ook helemaal niet verkeerd en zingen hier en daar ook mee. Patton en Lombardo doen dit duidelijk voor de fun, zo zien we vanavond. De heren grappen onder elkaar, doen nog even voor met een stemmetje hoe Lombardo toch zo goed complex kan drummen, waarna Patton hem een microfoon onder de neus duwt. Of hij Spaans kan. Waarna Lombardo al lachend een grap in het Spaans probeert te maken. Nou ja, goed. De heren hebben er lol in, en dat kan ik me goed voorstellen. Dit is geen band die al vele jaren bestaat en teert op oude successen. Deze samenwerking bestaat nog niet zo lang en je merkt dat dit een soort spontaniteit en frisheid oplevert. Echt geinig vind ik als Patton aangeeft dat er ergens een nummer gewoon beter gespeeld kan worden. ‘Nee, dit kan beter‘, waarna ze het nummer gewoon nog een keer spelen. En inderdaad beter dan de eerste keer (ik ben het even kwijt, was dat “Divine Filth”?). Een uurtje is dan misschien wat kort, met een half uurtje album en een EP heb je dan ook niet heel veel materiaal natuurlijk, maar dat wordt wel aangevuld met wat jams en covers. In de toegift nog een medley met “Raining Blood” (Slayer), “Epic” (Faith No More) en “Nazi Punks Fuck Off” (Dead Kennedys) al had ik die nummers graag helemaal horen spelen in plaats van deze korte stukjes aan elkaar. Aan de andere kant, wat goed is komt snel vanavond.

Mike Patton is dus van vele markten thuis. In Dead Cross horen we vooral de schreeuwerige kant van Patton, al weten we b.v. van Mondo Cane (en ook wel Faith No More) dat hij ook mooie mooie liedjes kan zingen. Het blijft een enorm genot om Patton in actie te zien en te horen. Wat een energie en wat een bereik heeft die man toch met zijn stem. Toch vind ik Dead Cross verder ook niet zo heel opzienbarend, met name doordat het niet echt subtiel is en ik misschien de aansprekende songs mis. Het is Lange-halen-gauw-thuis. Aan de andere kant krijgen we in sneltreinvaart een hele bak energie over ons heen en dat is ook wat waard. Technisch gezien een hoogstandje en behoorlijk vet allemaal, maar ook wat te veel rechtlijnig gebeuk voor mijn smaak. Enfin.

Iemand opperde ergens op de Roadburn groepspagina op Facebook om Mike Patton maar eens curator te maken van het Roadburn-festival. Dat zou wat zijn. Dan mag ie gelijk ook een hoop van zijn bands meenemen. Fantômas bijvoorbeeld. Of een Mr. Bungle reünie. Het zou een verdieping aan het festival geven, dat is zeker. Een hip-hop act als Dälek stond er immers ook al. In elk geval heb ik in Eindhoven een band in vorm gezien, die het bovendien naar de zin had. Misschien vind ik het niet het meest interessante project van Patton zelf, maar de enorme energie en fun maakte veel goed. En kom op. Patton was in het land. En ik heb hem weer eens gezien. Dat was het al meer dan waard.