Gezien: Nine Inch Nails, AFAS Live, Amsterdam

Zo af en toe een portie Nine Inch Nails moet blijkbaar. Althans, de drang om weer eens een concert mee te pakken bleek toch groot genoeg om een kaartje te kopen, ondanks dat ik daarvoor weer een eindje met de trein moet reizen en ik niet meer zo hou van grote zalen. Het is niet zo dat ik de band nog nooit heb gezien (Rockin’ Park 2005 en Lowlands 2007 en 2013), maar blijkbaar ben ik wel weer eens toen aan een portie industrial en elektronische rock van een band die, ook vanavond weer, spierballen vertoont. De band van Trent Reznor blaast de boel ook in de AFAS Live aardig omver, al word ik aan de andere kant toch ook een beetje murw gebeukt en vind ik het wat benauwd door de drukte in de zaal.

Bij Black Moth Super Rainbow is het nog aardig rustig in de zaal waardoor ik nog relaxed een beetje vooraan kan gaan staan. De band uit Pittsburgh werd in 2003 opgericht en bestaat, zo zien we vanavond, uit zes spelers. Je hebt het dan voornamelijk over drums en bas en de rest is elektronica/synths, inclusief de zanger die zijn zang door een autotune of vocoder haalt en zo als een sterk vervormde computerstem klinkt. Dat vind ik helemaal niks en haalt de muziek naar beneden. Een beetje lachwekkend zelfs. De lome pyschpop kabbelt ook wel af en toe, maar als je er eenmaal aan gewend bent voelen die wolken elektronische psychpop of kraut (ergens doet het me ook aan Kraftwerk op een kwart snelheid denken) soms nog best heel aardig. Je moet je er wat in laten meevoeren dus en het is sowieso behoorlijk anders dan de hoofdact. De sfeerschetsen komen dus soms behoorlijk goed uit de verf, het laatste nummer vind ik zelfs bijzonder prachtig. Aardige band derhalve, maar die idiote computerzang mogen ze van mij weglaten.

Ik besluit, net zoals bij een week eerder bij Pearl Jam in het Ziggo Dome, om het maar eens wat meer van achteren of aan de zijkant te volgen. Dan sta ik wat rustiger. Het bevalt me dit keer een stuk minder vanwege het mindere geluid vooraan aan de zijkant, het slechte zicht, of toch nog de drukte die me ook achterin nog in de weg zit, al weet ik niet helemaal waarom in niet helemaal in mijn sas ben. Zo’n AFAS blijft natuurlijk een afwerkplek voor de iets grotere bands vind ik altijd en een groot pilsje doet er gewoon een eurootje of zes, net zoals een lockertje huren. Toe maar. Het mag allemaal wat minder in mijn beleving. Het voelt in elk geval wat druk en benauwd terwijl ik dus niet eens vooraan sta. Echt intiem voelt het achterin ook niet, al is dat bij zo’n band sowieso lastig in een grote zaal. De gevoelige afsluiter “Hurt” komt achterin gewoon niet over, daarvoor moet je wat intimiteit hebben met je publiek. Misschien lukt dat vooraan wel een stuk beter, maar het nummer klinkt achterin als een wat fletse afsluiter. De uitvoering van Johnny Cash is sowieso wat mooier naar mijn mening, maar goed. Neemt niet weg dat Nine Inch Nails verder niet verzaakt. De eerste nummers zijn furieus en enorm strak gespeeld. De band is enorm in vorm en het geluid knalt helder en strak in een behoorlijk volume de zaal in. Neem daarbij behoorlijk wat rook hier en daar en de fel flitsende lampen en je hebt je opwinding bijna als vanzelf te pakken. Wat een enorm goede drummer is dit ook zeg (Ilan Rubin geloof ik), wat kan hij een partij strak en stevig drummen. Wat een beest. Ook de gitarist (Robin Finck neem ik aan) speelt een behoorlijk goed en frivool potje gitaar hier zeg. Trent Reznor is niet heel erg spraakzaam maar laat zijn spierballen weer zien aan de microfoon in dit soort testosteron-rock. Nine Inch Nails laat er geen gras over groeien dus, zeker in de eerste helft van het concert. Als er dan wat meer lucht komt met wat rustigere nummers vind ik het allemaal wat minder worden, niet alles komt bij me binnen vanavond, maar misschien had ik daarvoor ook wat meer vooraan moeten staan, echt onderdeel van de show. Aan de andere kant ben ik ook geen die/hard fan (met het oude “Head Like a Hole” uit 1989 wordt op het einde van de reguliere set hard meegezongen en geklapt op het einde) en spreekt niet alles me ook aan van de band. Daarentegen toont de band wel aan vanavond dat het in al die jaren weinig aan kracht heeft ingebed. Integendeel. Het recente werk, inclusief nummers van het recent verschenen Bad Witch, kan prima mee vanavond met het oudere werk. Nine Inch Nails toont een breed spectrum uit het eigen oeuvre door nummers te spelen van iets van negen albums en nergens heb je het idee dat de beste tijd geweest is, ook al zakt de set hier en daar wat in elkaar. Nine Inch Nails is op de beste momenten nog steeds spijkerhard en bij de tijd. Ook al had ik wat moeite met de setting en de zaal, Nine Inch Nails blijft uniek in zijn soort, en daardoor de moeite waard om zo af en toe eens te zien, zeker in deze krachtige vorm.

Andere getuigenverklaringen: OOR | Lust For Life | Volkskrant